Rozdział 1

- Impreza! - krzyknął Liam, kiedy już wszystko było przygotowane. 
Goście powoli zaczęli się schodzić. Demi z niecierpliwością czekała na swoją najlepszą przyjaciółkę, która miała przyjechać z Manchesteru. Nie widziały się już od długiego czasu. Bardzo za sobą tęskniły. Blondynka nie wiedziała jak minęła podróż jej przyjaciółce i z tego powodu ciągle była zdenerwowana. Siedziała jak na szpilkach. Po 20 minutach w drzwiach do domu pojawiła się Megg. Demi czym prędzej pobiegła i przytuliła ją. Obie były bardzo szczęśliwe.

- Chodź pokaże Ci twój pokój. – przekrzykiwała muzykę Dems.

- Okej. – Megg uśmiechnęła się szeroko i rozejrzała po sali. Dziewczyny szybko przedostały się do chwilowego pokoju panny Richards. – Tak bardzo tęskniłam. – powiedziała już normalnym głosem Margaret i znów przytuliła blondynkę. Usiadły wygodnie na łóżku i zaczęły rozmawiać. Nie widziały się prawie pół roku. Opowiadały co się u nich działo, śmiały się, wygłupiały. Zapomniały o całym bożym świecie. Nie obchodziło je nawet to, że impreza rozkręca się bez nich. Liczyły się tylko one.

- A może tak byście wyszły? – w drzwiach stanął Liam.

- A może tak dałbyś nam spokojnie porozmawiać? – Megg  przewróciła teatralnie oczami i posłała mu sztuczny uśmiech.

- Dobra jeszcze się nagadamy. Chodź się bawić. – Dems wstała .

- Okey, ale jeszcze wstąpię do toalety. – powiedziała Megg wychodząc z pokoju. 
Demi razem z Liam’em poszli do salonu po czym od razu zaczęli tańczyć. Megg udała się do łazienki. Podkreśliła oczy czarną kredką i wyszła z łazienki. Poprawiła swoją bluzkę po czym uderzyła w kogoś...

- Yyy… Przepraszam! – powiedziała zmieszana i podniosła wzrok. Jej oczom ukazała się osoba, której najmniej się tam spodziewała. – Ha…Harry? – wydukała zaskoczona.

- Tak. Ja, a myślałaś, że kto? – uśmiechnął się pokazując szereg swoich białych zębów.

- Co, co Ty tu robisz? – stała nieruchomo.

- Przyszedłem dobrze się bawić na imprezie, a tu proszę taka przemiła niespodzianka… - dodał lustrując ciało przerażonej dziewczyny. Megg blado się uśmiechnęła i próbowała go wyminąć. Zaskoczony chłopak przepuścił ją, lecz poszedł za nią. Zszokowana tą całą sytuacją Margaret próbowała wmieszać się w tłum. Czym prędzej udała się do kuchni, aby napić się mocnego trunku. Styles nie odpuszczał. Cały czas szedł za nią.
 Dziewczyna wyjęła z szafki butelkę alkoholu i nalała go sobie do dużej szklanki. Chciała zapomnieć o tym co do niej wróciło. Każda chwila, każdy moment z jej życia, który udało jej się zaprzepaścić w pamięci, znów powrócił. Wystarczyło, że spojrzała na niego… Na osobę, która zniszczyła pewien okres z jej życia.  Brunetka oparła się o blat kuchenny i zatraciła się w smaku kolorowego ‘napoju’. Tego potrzebowała, za tym tęskniła… Miała wrażenie, że to jedyna droga ucieczki od tego co było. Lecz to nie było najlepsze rozwiązanie...

- To co tam u Ciebie? Dawno się nie widzieliśmy. – usłyszała zachrypnięty głos przy uchu. Poczuła jego ciepły oddech na swoim karku.

- Czego Ty znów ode mnie chcesz, Hazz? – spytała zmęczonym, ale również przestraszonym głosem.

- Porozmawiać. – powiedział bez żadnego zastanowienia.

- Niby o czym? Zrozum, że nie mam ochoty ani Cię słyszeć, ani widzieć, a tym bardziej z Tobą rozmawiać! – dziewczyna odłożyła szklankę na blat. Spojrzała w jego zielone tęczówki. Widziała w nich to samo co kiedyś. Nadal bała się go. Bała się obok niego stać, popatrzeć się w jego stronę, rozmawiać z nim. Nie wiedziała co może ją za chwilę spotkać, lecz mimo to nadal stała oparta o blat i czekała na jego reakcję. Może dlatego, że sparaliżował ją strach? Po chwili milczenia dziewczyna ponownie nalała i jednym tchem wypiła całą szklankę alkoholu. Zaczęło się jej delikatnie kręcić w głowie. Z hukiem postawiła szklankę na blacie i wyszła z kuchni. Usiadła na kanapie i przyglądała się tańczącym osobom. Lekko dusiła się od papierosowego dymu. 
Lokaty oczywiście poszedł za nią. Usiadł obok niej na kanapie. Dziewczyna spojrzała na niego z pogardą i próbowała wstać. On szybko złapał ją za nadgarstek i przyciągnął tak, aby siedziała mu na kolanach.

- Harry, możesz mnie puścić? – wybełkotała niezrozumiale.

- Emm…co?

- Puść mnie! – krzyknęła tak, aby ją dokładnie zrozumiał.

- Nie! Chcę tylko z Tobą posiedzieć i porozmawiać.

- Ale… możesz mnie puścić?! Dobrze, porozmawiam z Tobą tylko puść mnie! – szarpała się. Zielonooki spokojnie ją wypuścił.

- Dziękuję. – powiedziała z wyrzutem poprawiając swoją bluzkę, która lekko odsłoniła jej stanik po czym usiadła obok chłopaka. – No więc, co było aż tak ważne, że chcesz ze mną rozmawiać? – spytała oschle.

- Musisz rozmawiać ze mną w ten sposób?

- A przepraszam, jak inaczej mam z Tobą rozmawiać?

- Proszę, zapomnijmy o tym co się wydarzyło. Ja za Tobą tęsknię.

- Nie pleć głupot! Jak mam o tym zapomnieć?! Myślisz, że od tak Ci to wszystko wybaczę?- mówiła przytłumionym głosem, tak jakby bała się, że ktoś ją usłyszy.

- Proszę, daj mi jeszcze jedną szansę. Zmieniłem się. Zrozumiałem to co wtedy robiłem, teraz nie wyobrażam sobie jak mógłbym coś takiego zrobić. Za każdym razem jak zasypiam myślę o Tobie, o tym jak przeze mnie cierpiałaś. Za każdym razem serce pęka mi na milion kawałków. Żałuję tego, cholernie żałuję. Ale nie mogę już nic z tym zrobić. Jest mi z tym źle, ale ja chce dać Ci teraz szczęście. Spokój, którego nigdy ze mną nie miałaś. Megg ja Cię ciągle kocham. Zrozumiałem to kiedy ode mnie odeszłaś. Zrozumiałem co straciłem... – po tych słowach na twarz dziewczyny wdarł się lekki uśmiech.

- Harry ja... - Loczek popatrzył na nią błagalnym wzrokiem- Ja nie wiem co mam zrobić... Wiesz, że nie chcę, żeby to wszystko się powtórzyło...

- I nie powtórzy. Obiecuję. Megg proszę. – złapał ją za dłoń. Margaret popatrzyła na ich złączone ręce... Westchnęła głęboko i spojrzała prosto w oczy Harry'ego. 
- No dobrze... -Dziewczyna na początku nie wierzyła w to co powiedziała. Miała wrażenie, że to tylko sen. Głupi sen, z którego zaraz się wybudzi, ale niestety myliła się... 

Harry delikatnie i ostrożnie przytulił Meggi. Ona uśmiechnęła się i z zamkniętymi oczami wtuliła się w loczka. W tle pierwszy raz od początku imprezy zaczęła lecieć wolna muzyka.

- Zatańczymy? – szepnął jej do ucha. Megg kiwnęła niepewnie głową, co oznaczało, że się zgadza. Loczek wstał, a za nim speszona dziewczyna. Razem poszli w miejsce gdzie było mało osób. Harry delikatnie złapał ją w talii i zbliżył się do niej. Margaret, mimo alkoholu w jej krwi, wciąż była nie pewna. 

 

- Nie bój się mnie. – wyszeptał jej do ucha z lekkim uśmiechem. Dziewczyna uśmiechnęła się nieśmiało po czym spuściła głowę w dół. Delikatnie ułożyła dłonie na jego ramionach. Już po chwili kołysali się w rytm muzyki. Megg coraz bardziej kręciło się w głowie.- Coś nie tak? – zapytał z troską.

- Nie, nic takiego. – uśmiechnęła się blado.

- Źle się czujesz. – schylił się lekko i popatrzył prosto w jej oczy.

- Troszeczkę. Zaraz mi przejdzie. – przymrużyła oczy.

- Dobrze. – odrzekł. Megg po chwili zakręciło się w głowie do tego stopnia, że upadła na Harry'ego.- Chodź, pójdziemy do pokoju. – podtrzymał ją. Ona niechętnie przystała na tę propozycję. Powoli przedostali się przez wszystkich spoconych ludzi.- Połóż się. – powiedział delikatnie. Megg wykonała jego polecenie, nie miała siły, aby się sprzeczać. On powoli zdjął jej buty.- Przebierzesz się? Mam wyjść? – uklęknął przy niej i pogłaskał po głowie. Ona kiwnęła głową na potwierdzenie. Chłopak wyszedł za drzwi. Dziewczyna powoli zwlekła się z małego łóżka i zdjęła z siebie spodnie oraz bluzkę. Poszperała w walizce i po chwili wyciągnęła duży, luźny, czarny T-shirt i ulubione spodenki.

-Możesz już wejść. –otworzyła drzwi i blado się uśmiechnęła po czym powędrowała w stronę łóżka. Harry wszedł do pokoju i usiadł na łóżku, na którym leżała. Zaczął delikatnie głaskać ją po głowie. Ona przyglądała mu się z uwagą. Widziała w nim tego samego chłopaka co kiedyś, ale miała nadzieję, że tym razem będzie inaczej. Zielonooki wpatrywał się w nią jak w obrazek. Schylił się i delikatnie pocałował ją w czoło. Kiedy dziewczyna zasnęła wyciągnął swój telefon i napisał jednego, krótkiego sms’a do swojego przyjaciela.

Będziesz mi potrzebny. ~ Harry.

***

I tak oto jest pierwszy rozdział naszego opowiadania. Mamy nadzieję, że nie popełniłyśmy żadnych błędów. Co do rozdziałów to będą dodawane w każdą sobotę. Nie które będą krótkie, a nie które MEGA długie. Tak trochę chaotycznie. Jeśli macie jakieś pytania do bohaterów, do nas, lub ogólnie związane z opowiadaniem to pytajcie. ASK. Zapisujcie się do informowanych i dodawajcie do obserwujących aby być na bieżąco z rozdziałami. Odwiedźcie również zakładkę bohaterowie.

Meggi i Demi. <3 

Od Muzykoholiczki:
W opowiadaniu będzie dużo dialogów... Staramy się skracać je jak najbardziej, żeby to wszystko było logiczne, ale czasami po prostu się nie da. Pisząc to opowiadanie bazujemy praktycznie na samym dialogu, a opisy dodajemy na samym końcu, przy tzw. 'obrabianiu' tekstu... Mam nadzieję, że zrozumiecie to, że mamy 'trudne warunki pracy'... :D
Teraz zaczęłam się zastanawiać, czy cokolwiek z tego co napisałam jest zrozumiałe... :P
No cóż... Zapraszam na 2 rozdział! :)