Rozdział 33

Każde słowo, które wydostawało się z ust Demi, przyprawiało Louisa o większe zdziwienie. Chłopak po prostu nie potrafił uwierzyć w to, co opowiadała mu zdenerwowana dziewczyna. Wydawało mu się to nierealne. ‘Jak Harry mógł to zrobić? Jak ja mogłem coś do niego czuć…’ wciąż pytał samego siebie w myślach. Cała historia, którą objaśniła mu panna Harrison, wydawała się być tylko jakąś głupią, zmyśloną bajeczką. Myśli chłopaka błądziły dosłownie wszędzie. Zaczął czuć urazę i obrzydzenie do Harry’ego. Żałował każdej chwili, którą spędził razem z nim…

- Co… ale… to on… on się nad nią znęcał? - spytał pod nosem jeszcze raz analizując wszystko, co powiedziała blondynka.-  I…Niall z nią był… to jeszcze wiem…  ale ona jest w ciąży? 

- No tak. Jest w ciąży. - potwierdził Li, który dotychczas milczał.

- Ale zj*bana cała sytuacja…- stwierdził mówiąc sam do siebie.

- Nie zaprzeczę. - wtrąciła Dems po chwili ciszy.

- I… a co teraz z tym wszystkim?

- Nie wiem. Wyszłam ze szpitala i tyle. Nie wiem, jaka jest tam sytuacja…- odrzekła panna Harrison.- I szczerze powiedziawszy, nie obchodzi mnie to, ani trochę.

- Nie wiem, co powiedzieć. – zamyślił się i zamilkł.

- Ja też…

- Wiesz… dziękuję Ci, że mi o wszystkim powiedziałaś. - zebrał się na chwilę, szczerego, lecz nadal zmieszanego uśmiechu.

- Nie ma sprawy. – starała się uśmiechnąć, tak jak Lou.

- To może… ja już pójdę- powiedział ociągając się.

- Już? Myślała, że z nami posiedzisz…

- No wiesz… dobrze. – nastała cisza.-  Dziwnie się czuję. Ta sytuacja jest naprawdę dziwna.

- Wiesz… może Harry i Zayn… oni, może są chorzy psychicznie…- stwierdziła niepewnie, Dems, po czym od razu poczuła na sobie zdziwione spojrzenie jej narzeczonego.

- Harry? Jest bogatym dzieciakiem, który myśli, że może mieć każdą, a Zayn chce być taki jak on! – zdenerwował się Tomlinson. Dems nie wiedziała, co powiedzieć.

- Masz rację… - powiedziała po chwili.

- Pierwszy raz od długiego czasu ktoś przyznał mi rację. – uśmiechnął się.

- Nie ma, za co… – lekko się uśmiechnęła, po czym zapadła męcząca cisza. – Ej! Może zrobimy dzisiaj grilla? Taka ładna pogoda…

- Pewnie. – zaśmiał się Lou.

- Co Ty na to, Li?

- Okej, ale mamy wszystko, co potrzebne?- spytał.

- Nie denerwuj znów. – zgromiła go spojrzeniem. – Musimy jechać na zakupy, to o osiemnastej u nas, w ogrodzie. - zaproponowała, a raczej stwierdziła.  

- Okej. To ja idę, na razie. – wstał i udał się do wyjścia. Dems poszła za nim.

– Przynieś coś mocniejszego. - szepnęła mu na ucho i uśmiechnęła się. 

***

Megg leżała niespokojnie na szpitalnym łóżku. Była sama i wiedziała, że decyzja, którą podjęła zmieni jej życie. Czuła, że tak będzie lepiej dla wszystkich, nie tylko dla niej. Miała świadomość tego, że była problemem, a problemy trzeba eliminować…

Nagle dziewczyna podskoczyła, zaskoczona wibracjami telefonu. Wzięła komórkę do ręki i przejechała palcem po ekranie, nawet nie patrząc na to, z kim będzie rozmawiać.

- Halo? – powiedziała zachrypniętym głosem. Kiedy usłyszała głos po drugiej stronie słuchawki zamurowało ją. Siedziała sparaliżowana, nawet nie mogła wykonać żadnego ruchu.

- Cześć Skarbie. Wiesz, że jestem na wolności?

- Co?

- Jestem wolny.

- Ale… ale jak to? Miałeś siedzieć…- przeraziła się jeszcze bardziej.

- Ale już nie siedzę.  – Dziewczyna westchnęła i już miała się rozłączyć, gdy usłyszała, że Harry znów coś mówi. – Dobrze zrobiłaś, że zerwałaś z tym blondaskiem…

- Nie mów tak o nim. - skarciła go brunetka.

- Mówię to, co myślę.

- Nie mów tak o nim! – powiedziała groźniejszym tonem.

- Bo co mi zrobisz?

- Jesteś kompletnym kretynem. - stwierdziła wzdychając. 

- Skąd ta pewność?

- Ja to po prostu wiem. Tak się zachowujesz. Jakby Ci było wszystko wolno…

- Nie przeginaj.

- A co ja takiego zrobiłam? Powiedziałam prawdę! Myślisz, że jesteś najważniejszy? Nie! Mylisz się.

- Dowalasz sobie!

- Co?  

- Pożałujesz tego. To dopiero początek… 

- Niby, czego? Tego, że jako jedyna Ci się postawiłam? Że jako jedyna nie chciałam, żebyś mnie bił? No proszę. Powiedz, czego mam żałować?

- Wykorzystałaś mnie! Tak jak innych. Ja nie pozwolę na to, żeby Ci to uszło na sucho!

- Niby jak Cię wykorzystałam?

- Tak jak innych!

- Hazz… o co Ci znowu chodzi? O czym Ty mówisz?

- Hazz? – zapytał zdziwiony z chytrym uśmieszkiem, który Megg wyczuła przed słuchawkę.

- Co?

- Nic, nic… o czym mówię, tak? Nie pamiętasz? Jak umawiałaś się z innymi? Wykorzystywałaś ich?

- Było i minęło... to było dawno…- tłumaczyła.

- A ja wciąż to pamiętam. A Niall o tym wie? Może mu powiedzieć?

- Nie! Nie mów mu!

- Bo co mi zrobisz?

- Hazz… - westchnęła.

- Tak? – udał zaciekawienie.

- Zamknij się i zostaw nas w spokoju.

- Dlaczego miałbym to zrobić?

- Znajdź sobie inną dziewczynę, na której będziesz się mógł wyżywać! Proszę Cię…

- Nie. Zrobię wszystko, abyś cierpiała za to, że mnie wykorzystałaś!

- Nie wykorzystałam Cię! Zrozum, że ja naprawdę…

- Co naprawdę?

- Ja naprawdę coś do Ciebie czułam. Nie udawałam tego…

- Bo ja do Ciebie niczego nie czułem?! Wykorzystałaś mnie! To zabolało!

- Nie wykorzystałam Cię! Hazz zrozum, że ja… Ja naprawdę myślałam, że coś z tego wyjdzie…

- To ciągle boli! – rozłączył się.

- Ty kretynie! – krzyknęła i rzuciła telefonem o ścianę. 

Dziewczyna była kompletnie załamana. Teraz była już pewna, że musi stąd wyjechać. Poczuła mocne ukłucie w sercu, tak jakby ktoś rozdzierał je na milion kawałków. Nadal go kochała. Tak, kochała osobę, która wyrządziła jej tyle krzywdy. Która tyle razy znęcała się nad nią… Ale prawdą jest też to, że Megg również nie była do końca święta i miała tego całkowitą świadomość, chociaż wolałaby o tym zapomnieć. Niestety, było to niemożliwe…

*następnego dnia, wieczorem*

Megg już dłużej nie wytrzymywała. Miała dość tego, że siedzi w ciągle w tym samym miejscu, że nigdzie nie może wyjść, że ciągle jest w Londynie. W miejscu, gdzie są osoby, o których nie chce już pamiętać…

Na szczęście, lub też nie, do sali brunetki wszedł doktor, prowadzący jej przypadek.

- Jak się pani czuje?- spytał, od razu na wejściu.

- Świetnie. – urwała.

- Boli coś jeszcze panią?

- Nic doktorze. - skłamała.

- Dobrze. W takim razie zaraz przyjdzie do pani pielęgniarka, obejrzeć rany i siniaki, a ja zajrzę do pani rano. Miłej nocy.

- Nie! Doktorze! – podniosła głos, a lekarz zatrzymał się. – Bo ja chcę już wyjść. - powiedziała stanowczo.

- Na pewno?- zdziwił się.

- Tak, jestem pełnoletnia. Chyba mogę się sama wypisać?

- Tak oczywiście, ale czy ma panią kto się zająć? - spytał dla pewności.

- Tak. Mój chłopak… Wrócę do domu i będę odpoczywać. – skłamała, bo wiedziała, że lekarz nie wie o ich rozstaniu. Wymusiła uśmiech i wyczekiwała kontynuacji rozmowy.

- Dobrze. Proszę się ubrać i odebrać wypis na recepcji. - oznajmił ‘z ciężkim serem’ i opuścił salę panny Richards.

- Dziękuję. – mruknęła. Z trudem podniosła się z łóżka i ubrała swoje ubrania. Włożyła telefon do kieszeni kurtki, klucze złapała w ręce i wyszła z sali. Skierowała się do recepcji, gdzie pielęgniarka już na nią czekała. – Margaret Richards, poproszę mój wypis. – powiedziała prawie szeptem do kobiety.

- Proszę. – podała jej białą teczkę z różnymi dokumentami. Brunetka szybko wzięła ją w swoje drobne ręce i wyszła ze szpitala.

Szła przed siebie, była noc, a jednak mimo tego na ulicach Londynu było wielu przechodniów, dzięki którym Megg w szybkim tempie trafiła do właściwego miejsca, jakim było mieszkanie Niall’a. Około północy dziewczyna przekroczyła próg bloku, w którym znajdował się blondyn. Przekręciła klucze, do drzwi jego mieszkania i wkroczyła niepewnym krokiem do środka. Przechodząc przez salon, na palcach, zerknęła w stronę śpiącego chłopaka. Widząc go, przez chwilę się zawahała. Miała ochotę podejść do niego i złożyć na jego czole czuły pocałunek, lecz we właściwym momencie, bo gdy zaczęła iść w jego stronę, opamiętała się i zmieniła kierunek. Gdy znalazła się w sypialni Niall’a od razu złapała jego niewielką torbę, którą trzymał w szafie i zaczęła pakować do niej swoje ciuchy, które dostała od Horan’a. Chwilę później zatrzymała się przy jego szafce nocnej, gdzie trzymał pieniądze. Tak, to nietypowe miejsce na trzymanie oszczędności, lecz cóż poradzić… Margaret rozglądnęła się dookoła i sięgnęła po pieniądze, które znajdowały się w szufladzie. Szybkim, zdecydowanym ruchem wrzuciła je do torby i od razu zaczęła kierować się ku wyjściu z mieszkania. Kiedy przechodziła przez salon, zapomniała o tym, że podłoga czasem lubi zatrzeszczeć, co oczywiście nastąpiło.

- Co? Kto tu jest? – Niall zerwał się z kanapy, a dziewczyna stała jak sparaliżowana w miejscu i nie mogła się ruszyć. – Megg, to Ty? – zapalił lampę. Margaret szybko pobiegła do korytarza. – Megg! Zaczekaj! – wybiegł za nią zaspany w dresach i pogniecionej koszulce. Panna Richards westchnęła i odwróciła się delikatnie. W oczach miała łzy. Popatrzyła na Niall’a bezradnie i szła dalej. – Stój! – dogonił ją, złapał za dłoń i natychmiast zaczął ją gładzić. – Nie musisz robić tego wszystkiego…

- Muszę! Ty nic nie rozumiesz. Teraz miałeś nadal spać! Wracaj do łóżka! Miałeś o mnie zapomnieć.  

- Nie potrafię. To nie jest łatwe. Zrozum, że Cię kocham. – ciągle trzymał jej dłoń.

- Niall wybacz mi. Przepraszam Cię za wszystkie problemy, które przeze mnie miałeś. – odwróciła się i próbowała iść dalej. 

- Nie miałem przez Ciebie problemów. – mocniej zacisnął jej dłoń.

- Puść mnie! Nie widziałeś mnie tu rozumiesz? Nigdy mnie nie poznałeś! Nie kochasz mnie i nie znasz mnie! Rozumiesz? – wyrwała dłoń.

- Nie rozumiem! – szybko złapał ją ponownie za dłoń.

- Puść mnie!

- Nie potrafię!

- Niall, puszczaj mnie! Idź spać, a rano obudź się tak jakbyś mnie nie znał. Tak jakbyś nie przyszedł wtedy do Demi…

- Wracasz do Manchesteru, prawda? – Megg spuściła wzrok, co oznaczało, że tak. – Lecę z Tobą! Pamiętasz? Tam miało się wszystko zmienić! Mieliśmy tam polecieć razem!

- Nie! Zostajesz!- wrzasnęła.

- Proszę Megg…

- Niall, ale ja… ja… - zaczęła płakać.

- Co Ty?

- Ja Cię nie kocham i nigdy nie kochałam. Miałeś racje, byłeś moją zabawką. Jedną z wielu. Szczęśliwy? Znasz prawdę! – prawie wykrzyczała i odwróciła się by odejść.

- Jesteś idiotką, wiesz?

- Co? - zdziwiła się, zatrzymała i z niedowierzaniem odwróciła w stronę Horan'a. 

- Myślisz, że jestem na tyle głupi, że nie wiem, kiedy kłamiesz? Wiem, nie jesteśmy specjalnie ze sobą długo, ale odróżniam, kiedy kłamiesz, a kiedy nie…

- Skończ, proszę…

- Widzisz! Mam rację.

- Nie masz! Nie kocham Cię!

- Proszę, wróć! Porozmawiajmy ostatni raz. Szczerze…

- Nie! Nie wrócę. Nie chcę z Tobą rozmawiać. Proszę Cię, Niall zrozum, że ja kocham kogoś innego…

- Harry! Wiedziałem! Idź sobie do niego!

- Dobrze, idę.  Pieniądze odeślę Ci na konto, kiedy jakieś będę miała. O ile coś będę miała... – rzuciła i uciekła.  Zamówiła taksówkę i pojechała na najtańsze lotnisko, jakie tylko znalazła.

Niall zatrzasnął za nią drzwi. Wpadł do salonu i wyciągnął wszystkie resztki alkoholu, jakie miał. Pił bez opamiętania. Chciał zapomnieć o niej. Tak, jak go o to prosiła. Lecz przy każdym kolejnym łyku napoju, jej twarz przed jego oczami stawała się coraz wyraźniejsza. Po niecałej godzinie był już pijany. Nie wiedział, co robił. Wziął telefon do ręki i zadzwonił do Harry’ego, nawet nie zastanawiało go to skąd w jego komórce wziął się numer do Styles’a.

- Ta? – zielonooki odebrał telefon i ziewnął zaspanym głosem.

- Gratuluję! Dopiąłeś swego! – powiedział blondyn w miarę normalnie.

- O co Ci chodzi? – spytał naprawdę zdziwiony. To prawda, zielonooki jeszcze nie wiedział, że Megg ma zamiar uciec.  

- Nie wiesz? Megg chce do Ciebie wrócić! Po tym wszystkim, co jej zrobiłeś! Idiotka…

- Co? Em… Niall to Ty jesteś idiotą. - stwierdził Hazz.

- Niby czemu?

- Bo jej u mnie nie ma. - roześmiał się delikatnie.

- Bo leci do Manchesteru, jakbyś nie wiedział!

- Przecież ona była w szpitalu…- szepnął z niedowierzaniem pod nosem.-  Spuścić tą sukę z oka na pięć minut i już jakieś numery wykręca! – krzyknął.

- Sukę? Ty ją tak nazywasz, a ona jeszcze chce do Ciebie wrócić!

- Bo ona nią jest! Nie wiesz o niej wszystkiego!-  mówił, przytrzymując telefon przy uchu ramieniem, bo już był w trakcie zapinania rozporka, od spodni.

- To mi powiedz!

- Nie chce mi się teraz z Tobą rozmawiać! Jadę po tą szmatę, może jeszcze jest na lotnisku. – rozłączył się szybko. Ubrał na nogi buty, narzucił na siebie kurtkę i łamiąc miliony przepisów drogowych, w szybkim tempie znalazł się na lotnisku.

Megg siedziała na zimnych, białych kafelkach, opierając się o białą ścianę. Obok niej leżała torba Niall’a.  Jej samolot miał odlecieć za czterdzieści minut.

- Co Ty robisz? – powiedział Harry, kiedy ją znalazł i usiadł obok. Dziewczyna zerwała się, bo brunet wyrwał ją z dosyć długich przemyśleń. Przestraszyła się.

- Nic. - odpowiedziała jakby w transie. 

- Nie widać…

- Zostaw mnie! 

- Dlaczego wylatujesz? – chłopak cały czas był spokojny, co zaczęło dziwić dziewczynę.

- Bo chcę zacząć nowe życie.

- Przecież tu możesz zacząć wszystko od nowa. – prowadzili normalną rozmowę. Jakby byli dobrymi przyjaciółmi.

- Ale ja chcę lecieć do Manchesteru i nikt mnie nie powstrzyma. Nawet Ty, Hazz.

- Ale Megg, po co? Sam nie wierze w to, co powiem… – powiedział pod nosem. – Masz tutaj Niall’a, on Cię kocha…

- Ale nie chce z nim już być…

- Czemu?

- Bo jesteś Ty. – oznajmiła dziewczyna, po czym na twarzy chłopaka pojawiło się wielkie zdziwienie. Megg spuściła wzrok na podłogę.

- Że co? Przecież… - ciężko było mu o tym mówić. – Ja, ja się nad Tobą znęcałem, biłem Cię. – głos zaczął mu się łamać.

- Hazz…- szepnęła, podnosząc wzrok.  Na całym lotnisku rozległ się dźwięk z głośników, oznaczający, że pasażerowie lotu do Manchesteru, proszeni są do bramek. Megg z trudem wstała i wzięła swoją torbę.

- Co chciałaś mi powiedzieć? – wstał łapiąc ją za rękę. W oczach Margaret stanęły łzy.

- Muszę iść… 

- Zostań! Polecisz następnym, zapłacę. Powiedz mi. – panna Richards podeszła do niego. Nie bała się go, sama nie wiedziała, dlaczego, ale nie bała się.

- Bo nadal Cię kocham. – powiedziała cicho i odwróciła się, by iść oddać bilet.

- Stój! – złapał ją za rękę. Megg odwróciła się i pokręciła głową na ‘nie’, co oznaczało, że ma ją puścić. – Też Cię kocham, ale Ty, Ty nie możesz. Ty masz być z Niall’em. On Cię naprawdę kocha. 

- I dlatego nie będę z żadnym z Was! – szepnęła i wyrwała się z uścisku. Zaczęła iść jak najszybciej, aby Harry już jej nie zatrzymywał. – Pa, Hazz... – powiedziała na odchodne i poszła oddać małą torbę. Z oczu Harry’ego zaczęły płynąć pojedyncze łzy, co było zdziwieniem nawet dla niego samego.

Po chwili na lotnisku zjawił się kompletnie pijany Niall. Gdy tylko zauważył Styles’a podbiegł do niego.

- Gdzie ona jest? – zapytał od razu.

- W samolocie.- odrzekł z grobową miną.

- Cholera…

- Ona wróci do Manchesteru, tak czy inaczej. Już nic z tym nie zrobisz.

- Zrobię. – szepnął sam do siebie i zaczął biec do wyjścia. – Powiedziała coś jeszcze? – odwrócił się nagle, tym samym zaskakując Harry’ego tym pytaniem.

- Niall, ona już nie będzie z żadnym z nas… – krzyknął, a jego głos mimowolnie stał się jeszcze bardziej zachrypnięty niż zwykle. Horan odwrócił się i biegł dalej ze łzami w oczach.

Margaret siedziała już w samochodzie. Natłok myśli, które kłębiły się w jej głowie nie dawał jej spokoju. Sama już nie wiedziała czy postępuje dobrze, czy też nie. Ciągle się wahała. Zastanawiała nad tym, co tak naprawdę czuje do Niall’a, a co do Harry’ego…
Z przemyśleń wyrwał ją dzwonek telefonu. Dziewczyna nawet nie zauważyła, kto dzwoni, przez zaszklone oczy ledwo co widziała.

- Tak? - odebrała.

- Dlaczego to zrobiłaś? – zapytał zapłakanym głosem.

- Bo nie chcę już tego dalej ciągnąć.

- Ty… tyle sobie obiecaliśmy, a teraz co?

- Przepraszam, nie chcę już tego. Zrozum. - tłumaczyła, ocierając ciągle płynące po jej policzkach łzy.

- Nie potrafię.

- Trudno. – szepnęła, a z głośników rozległ się głos stewardessy ‘’Prosimy o zapięcie pasów, startujemy. Miłego lotu”.

- Nie rób tego. Proszę.

- Przepraszam. –znów wyszeptała, dlatego, by jej głos nie stracił pewnego siebie tonu. Niall zaczął kiwać głową na ‘nie’. Nie potrafił się z tym pogodzić. – Przepraszam. Trzymaj się. Na pewno kogoś znajdziesz.

- Już znalazłem…

- Co?

- Znalazłem Ciebie. – uśmiechnął się lekko przez łzy.

- Niall… proszę, nie. – niewytrzymała, rozpłakała się.

- Nie płacz, proszę. Wybacz mi, jeśli zrobiłem coś źle i wróć do mnie. Zaczniemy wszystko od nowa…

- Żegnaj, kochany…

- Megg, nie!  Ja, ja przylecę do Ciebie następnym lotem! – prawie krzyknął jak zobaczył, że samolot, w którym jest Megg, startuje.

- Nie! Nie przylatuj! Ja chce zapomnieć. Proszę…

- Ale ja nie chcę. Nie chce zapomnieć najlepszej osoby, jaką tylko mogłem spotkać!- płakał.

- Niall przepraszam Cię, wybacz mi, ale ja nie chcę Cię już znać. Ani Ciebie ani Harry’ego, ani nikogo, kto jest związany z tą sytuacją. Na pewno ułożysz sobie życie z kimś innym.

- Kocham Cię! – krzyknął.  Margaret po tych słowach szybko się rozłączyła. Rozpłakała się całkowicie i patrzyła za okno, próbując, choć trochę się uspokoić.

Niall cały roztrzęsiony udał się w stronę auta. Nie zwracał uwagi na to, że ciągle potykał się i uderzał w różnych ludzi. Chciał znaleźć się jak najszybciej w domu. Wsiadł do pojazdu, przekręcił kluczyki w stacyjce i zamroczyło go, lecz mimo to wbił właściwy bieg i nacisnął pedał gazu.

Jechał do domu, wciąż płacząc. Z upływem sekund przez łzy widział coraz mniej.

Jedyne, co mógł zapamiętać to ciemność…

***

Witajcie już w trzydziestym trzecim rozdziale! Jak ten czas leci, prawda?

Jak zawsze: Co sądzicie o rozdziale? Pytania:1. Jak myślicie, co znaczy końcówka rozdziału?2. Co stanie się teraz z Megg?3. Co będzie działo się z Lou? Czy pojawi się w dalszych rozdziałach?Przepraszamy za liczne błędy. Prosimy o komentarze.                                                                  Wasze Dems i Megg. Przepraszamy za opóźnienie związane z informowaniem.