Rozdział 32

Dems szybkim i zdecydowanym krokiem wyszła ze szpitala. Liam ciągle biegł za nią. Blondynka nerwowo wyciągnęła papierosy ze swojej skórzanej kurtki i zaczęła palić jednego z nich.

- Co Ty robisz?!- wrzasnął brunet. 

- Pale? – spytała sarkastycznie wypuszczając dym z ust.

- Po co? – próbował ją dogonić. 

- Bo już nie wytrzymuję. 

- Zostaw to!

- Nie! Mam znów zacząć się ciąć? Nie, dzięki…

Liam podszedł do niej i wyrwał jej papierosy z ręki. 

- Oddawaj to. – warknęła.

- Nie!

- Sam się prosisz…- zaczęła nerwowym krokiem iść w stronę domu.

- Nie! Dems poczekaj! Znów zaczynasz?

- Co zaczynam? – odwróciła się. W oczach miała pełno łez.

- Temat Megg? Znów ona jest ważniejsza?

Po tych słowach dziewczyna podeszła do niego i przytuliła go z całej siły.

- Przepraszam. To jest ode mnie silniejsze, przepraszam…- wyszeptała. Była zmieszana i bezradna.

- Już dobrze. – przytulił ją.

- Przepraszam. – szepnęła i przytuliła go jeszcze bardziej. – Ja, ja po prostu mam już dość.

- Wiem, ja też.

- Pomożesz mi o tym wszystkim zapomnieć? – popatrzyła na niego zapłakanymi oczami.

- Tak. A teraz chodźmy już do domu. – poprosił chłopak. Kiedy byli już w połowie drogi Dems wyrzuciła do kosza paczkę papierosów, którą miała w kieszeni.– I to mi się podoba! Tak ma być. – uśmiechnął się do niej.

- Wiem. – złapała go za rękę i szli dalej.

- Teraz już wszystko skończone z Megg?

- Jak dla mnie tak, ale kto wie, co ona jeszcze wymyśli. Sam wiesz, co chce zrobić... – westchnęła poprawiając włosy.

- A co… ona będzie sama wychowywać to dziecko?

- Nie obchodzi mnie już to. Zrobi, co będzie chciała… Zresztą cały czas to robi.

- Okej. I teraz już nie ma jej tematu między nami, tak?- spytał z nadzieją.

- Jesteśmy tylko my. – uśmiechnęła się lekko.- Myślę, że odpoczniemy i za jakiś miesiąc, dwa zaczniemy szukać pracy. Co Ty na to?

- Ja na to jak na lato. – zaśmiał się. Dems uśmiechnęła się blado. – Ej uśmiechnij się, Słonko. Teraz już wszystko będzie dobrze. 

- Przepraszam, ale to jeszcze cały czas siedzi w mojej głowie… I nie ma słonka. – zaśmiała się, a z nieba zaczął padać deszcz. Li pocałował ją w głowę.- Jak romantycznie się zrobiło. – uśmiechnęła się szeroko. 

- No trochę tak. – wzruszył ramionami i stanął bliżej niej. Twarzą w twarz. – Słuchaj, bo ja noszę go już od dłuższego czasu i nie dam rady już czekać. – Wyciągnął z kieszeni swojej skurzanej kurtki małe pudełeczko. – Czy kiedyś tam… Wyjdziesz za mnie? – uklęknął przed nią z uśmiechem, otwierając pudełeczko, w którym znajdował się szczerozłoty pierścionek z małym, pięknym diamentem na środku.

- Kochanie…- uśmiechnęła się ze łzami w oczach i zasłoniła dłońmi usta. – Pewnie, że tak. – powiedziała prawie płacząc. Chłopak z uśmiechem wstał i włożył pierścionek na jej serdeczny palec lewej dłoni. Dziewczyna od razu mocno go przytuliła. Tak jakby nie chciała go już nigdy puścić.

- Skarbie, co się dzieje? – zapytał cicho przytulając ją mocniej.

- To ze szczęścia. – popatrzyła mu prosto w oczy. Stali bardzo blisko siebie, patrząc sobie głęboko w oczy. Tak, jakby chcieli wyczytać w nich czy druga osoba zgadza się na pocałunek. Nagle oboje stali się tacy mali, delikatni i niepewni. Tak, jakby robili to po raz pierwszy. 
Byli cali mokrzy, lecz nie przejmowali się tym. Kochali się i to było dla nich najważniejsze. Dems stanęła na palcach, by jej twarz znalazła się jeszcze bliżej twarzy jej narzeczonego. Tak, już mogła go tak nazywać… Chłopak schylił się delikatnie i najpierw musnął jej usta. Następnie soczyście wpił się w nie. Demetria od razu odwzajemniła czule jego pocałunek. – Zaręczyny w deszczu… to takie romantyczne…- uśmiechnęła się Dems.

- Oj tam. – wzruszył ramionami ze śmiechem.

- Chodźmy już do domu. – zaśmiała się po dłuższej chwili. Nie mówiąc nic ruszyli przed siebie.

Wrócili do domu cali przemoczeni. Woda całkowicie z nich kapała. Nie było na nich suchej nitki.

- Dobra to, kto idzie się pierwszy kąpać? – zapytała ze śmiechem wchodząc do korytarza.

- Emm…razem? – uniósł brew.

- Nie. – zaśmiała się i pokręciła głową.

- Dobra. Idź pierwsza, kochanie. – pocałował ją w policzek.

- Myślałam, że się ze mną podroczysz, ale okej…- ruszyła do łazienki. Li zaśmiał się i wzruszył bezradnie, ramionami. Dems wyszła po dziesięciu minutach, owinięta, ręcznikiem. Li siedział w kuchni czekając, aż blondynka wyjdzie.

- Co Ty taka goła? – zaśmiał się.

- Mam ręcznik.

- Ale idź się ubrać. – znów się zaśmiał.

- Jak chcesz. – wzruszyła ramionami i udała się do pokoju.

- Nie chcę żebyś się zaziębiła…

- Przy Tobie? – cofnęła się. – Przecież od Ciebie bucha taki ogień! – zaśmiała się.

- No fakt. Jestem gorący i w ogóle cud i boski. – zaczął poprawiać swoje mokre włosy.

- Tak, tak. – poklepała go po klacie ze śmiechem i poszła się ubrać. Li zaśmiał się i udał do łazienki. Dems ubrała się ciepło. I czekała na Liam’a na kanapie w salonie, oglądając telewizję.

- Co Ty taki goły? – zapytała, kiedy przechodził obok niej z ręcznikiem owiniętym wokół pasa.

- Bo Ty ubrana.- zaśmiał się. – Idę się ubrać.

- Jak tam sobie chcesz. – uśmiechnęła się szeroko. 

 Po chwili Liam wrócił już ubrany w zwykłą białą koszulkę i czarne dresy.

- Jestem. Tęskniłaś, moja narzeczono? – usiadł obok niej i objął ją ramieniem całując ją w policzek.

- Tak mój narzeczony. – zaśmiała się.

- Kocham Cię.

- Ja Ciebie też, Skabie. – pocałowała go. – Cholera! Nie minęła godzina, a ja już nie mam pierścionka. – zaśmiała się i pobiegła do łazienki.

- To, co będzie po miesiącu? – zapytał ze śmiechem, kiedy wróciła.

- Będzie na palcu. Piękny jest, dziękuję. – przytuliła się do niego.

- Proszę kochanie. – pocałował ją w czoło mocniej do siebie tuląc.

- Idziemy zrobić coś do jedzenia? Zjadłam tylko kanapkę.

- I dużo nerwów. – westchnął.- Chodź. – wstał i wziął ją za rękę.

- To, co robimy? – powiedziała otwierając lodówkę.

- Emm… zamawiamy pizzę? – zaśmiał się, kiedy zobaczył pustkę w lodówce.

- Musimy mieć coś w lodówce, nie będziemy jeść ciągle pizzy. – zaśmiała się. – Jedziemy na zakupy, po drodze zamawiamy pizzę i jak będziemy wracać z zakupów to ją odbierzemy.

- Okej kochanie.

- Co Ty byś beze mnie zrobił? – zaśmiała się patrząc na niego.

- Jadłbym całymi dniami pizzę…

- Nie będziesz tak jeść. – poklepała go po brzuchu i poszła do łazienki.

- Co Ty tam robisz? – poszedł za nią.

- Muszę się ogarnąć. – zaczęła się malować i prostować włosy. Li przewrócił teatralnie oczami i poszedł do pokoju po bluzę.

- Masz pieniądze? – Dems zaczęła go sprawdzać, kiedy mieli już wychodzić.

- Nie, wiesz?

- Sprawdzam.

- No mam.

- Prawo jazdy? Papiery?

- Mam, mamo. – jęknął.

- To możemy jechać. – zaśmiała się i pociągnęła go za rękę.  Wyszli z domu i wsiedli do auta, przez całą drogę Dems była zapatrzona w pierścionek.

- Gdzie mam jechać? – powiedział wyjeżdżając z ich dzielnicy.

- Tesco. – powiedziała cały czas na niego patrząc.

- Okej. 

*kilka minut później*

- DWIE MEGA?! – zapytała prawie wrzaskiem, kiedy siedzieli w aucie pod sklepem, a Li skończył zamawiać pizzę.

- Tak, dwie.

- Chcesz, żebym przytyła? I tak już jestem gruba…

- Nie zaczynaj. Najwyżej ja ją zjem.

- Ja ją zjem! Pomogę Ci! – zaśmiała się i wysiadła z auta.

- Dobrze, dobrze. – mruknął i poszedł za nią.  

*w sklepie*

- Mleko, jajka, ser, makaron, pomidory…- rzucała po kolei do koszyka. Liam tylko za nią szedł i co chwilę śmiał się z niej widząc jej zamotaną minę, kiedy szukała czegoś i nie mogła tego znaleźć.– Oj przepraszam. – zaśmiała się i pocałowała go w policzek.

- Kupuj dalej. – uśmiechnął się. 

- Co jeszcze?

- Nie wiem. – wzruszył ramionami.

- Myśl, nie chcę jechać drugi raz.

- Nie wiem, co jeszcze. Nie mam zielonego pojęcia.

- Musimy jeszcze pojechać do kosmetycznego. Muszę kupić szampon do włosów i odżywki i maski... – zaśmiała się.

- Dobra. – zaśmiał się.

Kiedy byli już w sklepie kosmetycznym Dems była w swoim żywiole. Biegała po sklepie szukając swoich ulubionych kosmetyków.

– Może rozjaśnimy Ci lekko końcówki? – zaśmiała się przechodząc obok farb do włosów.

- No chyba nie!- oburzył się brunet.

- A może jednak? – zatrzymała się.

- Nie.

- Spoko. Będziesz spał. Nic nie poczujesz…- szepnęła, chłopak nawet nie zdążył zareagować, bo ktoś ich zaczepił…

- Siema! - usłyszeli za sobą znajomy, roześmiany głos.

- O Hej… – ani Dems, ani Li nie wiedzieli jak się zachować, kiedy zauważyli, że za ich plecami stoi nie, kto inny, jak Tomlinson.

- Co tam?

- Spoko…- dziewczyna nadal była w szoku i nie wiedziała, co ma tak właściwie powiedzieć.

- Spoko? Tylko spoko? – brunet zmarszczył czoło.

- No tak… – wzruszyła ramionami.

- A co u Niall’a? Dawno z nim nie gadałem… - stwierdził, na co Dems zmieszała się jeszcze bardziej.  

- Ja, nie wiem, co mam powiedzieć. Sporo się wydarzyło…

- To znaczy?

- To nie czas, ani miejsce na takie rozmowy.– westchnęła i rozejrzała się.

- Ej, co to? – złapał ją za dłoń. 

- Pierścionek. – uśmiechnęła się lekko.

- Zaręczyliście się?

- No…tak jakoś wyszło. – zaśmiał się Li, całując Dems w czoło.

- Gratuluję. - na twarzy Lou zawitał szczery, szeroki uśmiech. 

- Dzięki. – powiedzieli równocześnie, po czym zaśmiali się patrząc sobie w oczy.

- A co tam u Ciebie? – Dems chciała zmienić temat.

- Nic… Harry nie utrzymuje ze mną kontaktów. Tak po prostu przepadł. - pożalił się niczego nieświadomy chłopak.

- Martwisz się o niego?- zadała pytanie, sądząc, że otrzyma inną odpowiedź…

- Emm…w ogóle nie wiem, co się dzieje... – wzruszył smutno ramionami.

- A chciałbyś wiedzieć? – dociekała.

- No pewnie, że tak!

- Ale czy Ty coś do niego czujesz? – chciała się upewnić.

- Czułem… - powiedział cicho.

- Siedzi w więzieniu. - te słowa wydostały się w jej ust wbrew jej woli, nie chciała powiedzieć tego tak, wprost, ale po chwili ucieszyła się, że nie zwlekała z tym tak długo.

- Co? Dlaczego? – uniósł głowę.

- Wpadnij jutro do nas o dwunastej. Opowiem Ci wszystko. Zasługujesz na to, by znać całą prawdę…

- Okej. Będę. - powiedział brunet i zamyślił się głęboko, wysilając się na blady, sztuczny uśmiech.

- To na razie. – przytuliła go żeby dodać mu otuchy.

- Pa. - pożegnał się i odszedł ku wyjściu ze sklepu. 

*dwie godziny później*

– To co, jemy? – powiedział Liam, kładąc na stoliku dwa opakowania pizzy, butelkę coli i dwie szklanki, po czym usiał na kanapie.

- Tak. – wzięła całe opakowanie na swoje kolana i zaczęła pocierać dłońmi.

- Ale żeby tak całą?- zdziwił się brunet, przyglądając się swojej ukochanej.

- Jedna dla mnie, druga dla Ciebie. – zaśmiała się, co chłopak pozostawił bez komentarza. Tylko wzruszył ramionami i zabrał się za jedzenie ‘swojej’ pizzy.  Dosłownie po kilkunastu minutach oboje skończyli jeść, a brunet zabrał pudełka i je wyrzucił. Kiedy wrócił do salonu, zastał Dems leżącą na kanapie i trzymającą się za brzuch. – Pyszne było... Ale zdecydowanie za dużo…– wtrąciła, gdy zauważyła Peyne’a. Li zaśmiał się ze swojej świeżo upieczonej narzeczonej i usiadł na kanapie.  Dems wtuliła się w niego, on przykrył ich kocem i przytulił ją do siebie mocniej. – Oglądamy jakiś film? – podniosła głowę.

- Jaki?

- Romantyczny. – zaśmiała się i zaakcentowała to słowo.

 - To wybierz…- chłopak sięgnął po pilota i włączył odpowiedni kanał.

- Ten. – zdecydowała po chwili i odłożyła pilota, na stolik. - Mamy jakieś wino?

- Emm, a kupiłaś?- spytał.

- Nie denerwuj mnie. – powiedziała z uśmiechem przez zaciśnięte zęby i wstała.

- Tylko nie bij…- mruknął.

- Ciebie? Nigdy, słońce. – pocałowała go w czubek głowy. - Jest! – powiedziała uradowana, kiedy zobaczyła butelkę wina w barku.

- Masz szczęście…

-  Bo mam Ciebie. – powiedziała siadając na kanapie z winem i dwoma kieliszkami. Li wziął od niej wino i powoli zaczął nalewać.

- Za nas. – podał jej kieliszek.

- A kiedyś za naszą trójkę…- uśmiechnęła się i upiła łyk.

- Oczywiście. – pocałował ją w skroń. Dems ponownie wtuliła się w bruneta i razem oboje zaczęli oglądać film. Liam zaczynał przysypiać.

- Ten film jest nudny. – popatrzyła na śpiącego brunetka. – Li…

- Ej! Co? – zerwał się.

- Ten film jest nudny.

- No tak. Zauważyłem to…- ziewnął. 

- Ja też.

- To co?

- Too coo? – zaczęła chodzić palcami po jego klatce piersiowej i cmokać go w ślady za palcami.

- Ale nie możemy, wiesz? - stwierdził, z czystej troski o ukochaną.

- A nie mogę Cię już pocałować?

- Możesz, możesz… - szepnął. Dziewczyna przycisnęła go do siebie i położyła na nim, całując go. 

- Dobra stop. – oderwał się od niej niepewnie.- A co jak to zajdzie dalej?

- No racja... – westchnęła ciężko i usiadła, z trudem przyznając narzeczonemu rację.

- To co robimy? – głaskał ją po plecach.

- Powiedz mi ile już tak chodziłeś z tym pierścionkiem? – popatrzyła na niego z ciekawością.

- No…jakiś czas. – zaśmiał się.

- Czyli?

- Dwa tygodnie.

- Nie długo. A kiedy miałeś zamiar mi się oświadczyć? Bo chyba nie dzisiaj na ulicy... – zaśmiała się odgarniając włosy z twarzy.

- Planowałem, że w Twoje urodziny… w naszą rocznicę, ale tak jakoś dzisiaj to wyszło… – uśmiechnął się.

- Wyszło bardziej romantycznie. – stwierdziła i ułożyła się obok niego.

- To cieszę się, że ci się spodobało. – objął ją ramieniem.

- I to bardzo. – pocałowała go w policzek.

- Wiesz, że Cię kocham? - Li uśmiechnął się. Blondynka lekko się zatrzęsła z zimna. - Co Ci się stało? – od razu się zmartwił i zdenerwował.

- Zimno… - szepnęła z grymasem, Li naciągnął na nią koc i mocniej przytulił. – Znaczy się było mi ciepło, ale fajnie jest się do Ciebie przytulać. – zaśmiała się. Payne odwzajemnił uśmiech i przytulił ją jeszcze mocniej. – Aaa nie tak mocno. – lekko jęknęła. Puścił ją delikatnie, ale nadal ją przytulał. – A teraz pomasuj brzuszek! – zaśmiała się. Li nie czekając na nic dłużej zaczął masować swój brzuch. – Ejjj…

- No już, już. – zaśmiał się i zaczął delikatnie masować brzuch blondynki.

- Tak lepiej. – uśmiechnęła się i schowała głowę w zagłębieniu jego szyi. – Lubię być blisko Ciebie.

- Ja też, ale ja KOCHAM być blisko Ciebie. - powiedział akcentując to słowo.

- No dobra, dobra, a ja kocham czuć Cię przy mnie. – zaśmiała się lekko.

- Zrozumiałem. – pocałował ją w głowę. Dems po raz kolejny zaczęła przyglądać się pierścionkowi. – Podoba Ci się? 

- Bardzo kochanie.

- Dobrze wybrałem. Ta baba w sklepie mówiła, że ‘nie, tam ten fajniejszy’- jęknął naśladując kobietę, co natychmiast wywołało na twarzy Dems szeroki uśmiech.- A ja jednak dobrze wybrałem.

- Bo znasz mnie bardzo dobrze. – uśmiechnęła się. – On w pełni oddaje Ciebie.

- Pierścionek? Mnie? – zmarszczył czoło. 

- Tak… tak jakoś. – zaśmiała się lekko. - Chciałabym go teraz schować. Tak daleko, aby nikt nie mógł mi go nigdy odebrać.

- I nikt Ci nie odbierze. – przytulił ją mocniej łapiąc ją za dłoń, na której był pierścionek.

- Ale ja jestem dzisiaj romantyczna. – zaśmiała się i wtuliła się w niego.

- Zdążyłem zauważyć kochanie.

- Lalalalala…

- A co Ci chodzi?

- Sama nie wiem. – znów się zaśmiała. 

- Jesteś zmęczona?

- Chyba tak. Jutro przychodzi Lou i trzeba będzie to wszystko powiedzieć…- westchnęła. 

- Tak, wiem, ale obiecaj mi jedno…- zaczął.

- Tak?

- Po rozmowie z Lou, Megg znika z naszego życia?

- Znika. Bam! – uśmiechnęła się, robiąc dziwny ruch ręką.

- To chodźmy już spać. – uśmiechnął się i zaczął wstawać.

- Zanieś mnie… - Li uśmiechnął się szeroko i wziął Dems na ręce. Zakręcił się dookoła. – Ej! To nie jest noc poślubna! – zaśmiała się.

- A szkoda… - posmutniał i zaczął iść do sypialni.

- Poczekamy.

- No pewnie. – pocałował ją w policzek.

- Dom jest zamknięty?

- Tak. Zamknąłem jak wynosiłem pudełka.

- Okej. – zeskoczyła z jego rąk i poszła po piżamy.  – Ty w tych ciuchach do łóżka? – zdziwiła się patrząc na niego.

- Ah no tak. Jestem taki zmęczony, że zapomniałem. – rozebrał się do samych bokserek i wszedł pod kołdrę. - A teraz zrób obrocik. – zaśmiał się, kiedy Dems była w samych majtkach.

- Tak jasne. – przewróciła oczami i ubrała za dużą koszulkę bruneta, jako piżamę.

- No chodź już, bo chcę spać, a tak samemu to za smutno. - stwierdził Payne i zrobił minę zbitego pieska.

- Idę, idę… - zaczęła wchodzić pod kołdrę.

- Chodź tu. – poklepał miejsce zaraz obok siebie. Demi uśmiechnęła się i usiadła obok niego. – Z czego się śmiejesz?

- Nie mogę się już nawet uśmiechnąć? – zmarszczyła brwi.

- Możesz kochanie, możesz. – pocałował ją.

- Dobranoc. – położyła się.

- Ah… dobranoc kochanie. – otulił ją kołdrą przytulając mocno. Dems wtuliła się w niego i złapała go za dłoń. Li uśmiechnął się już z zamkniętymi oczami.

- Muszę Cię trzymać, jeszcze mi ktoś w nocy ukradnie mojego narzeczonego. – zaśmiała się cicho.

- Nie ukradnie, kochanie. Gwarantuję Ci to.

- Wiesz, że od dawna czekałam na ten moment… – powiedziała po kilku minutach, kiedy Li już prawie spał. Brunet otworzył jedno oko i westchnął.

- Ja też.

- Jeszcze jedno pytanko... Bałeś się, że mogę się nie zgodzić?

- Szczerze mówiąc nie bałem się dopóki nie zacząłem przed Tobą klękać, bo wiedziałem, że już nie ma odwrotu… Nie myślałem o tym, że się nie zgodzisz. Wiem, że mnie kochasz. – Dems po tych słowach pocałowała go w policzek i przytuliła do niego. Po chwili oboje smacznie spali… 

***

HEJ, HEJ, HEJKA!!!

No i jak wrażenia po tym rozdziale? Znów trochę się działo, było słodko, źle i te zaręczyny nrfushfuiahfuisahfui

Jak myślicie? Jak dalej wszystko się potoczy? Piszcie w komentarzach! :)

Chciałybyśmy jeszcze Wam serdecznie podziękować za 19 tysięcy wyświetleń! 

To takie cudowne! Dziękujemy. <3

Pytania:

1. Czy Dems zapomni o Megg i zacznie planować swoją przyszłość z Liamem?

2. Czy zaręczyny były dobrą decyzją w ich życiu?

3. Czy Dems powie Lou całą prawdę?

JAK ZAWSZE CZEKAMY NA WASZE ODPOWIEDZI! ♥

12 komentarzy = 33 rozdział

ask.

czekamy na pytania

Dems i Megg.