Rozdział 31

    *Następnego dnia*

- Li wstawaj…- szepnęła blondynka.

- Co? – przetarł oczy.

- Wstawaj. Nie będę sama leżała…

- No już. – jęknął.

- Nie śpiesz się. – zaśmiała się.

- Ejj, nie śmiej się ze mnie!- oburzył się chłopak.

- Przecież nie śmieję się z Ciebie…- tłumaczyła.

- Dobra, wierzę Ci. – uśmiechnął się. Dems delikatnie go pocałowała. – A to, za co? – uśmiechnął się jeszcze szerzej.

- Nie chcesz, to nie będę Cię całować. – wzruszyła ramionami.

- Chcę, chcę… - pocałował ją. Demi wtuliła się w jego klatkę piersiową, kładąc na niej głowę, Li objął ją ramieniem. Dziewczyna czuła, że robi jej się coraz cieplej, czuła się cudownie, Payne pocałował ją w głowę i uśmiechnął się. Spędzili tak prawie trzydzieści minut, nic nie mówiąc. Demetria zaczęła lekko przysypiać, a wtedy Liam sięgnął po telefon. No tak, wybrał na to zły moment. 

- Co robisz? – lekko podniosła głowę.

- Nic. Chciałem tylko sprawdzić, czy nikt nie dzwonił. Obudziłem Cię?- spytał, na co blondynka przytaknęła.-  Przepraszam, nie pomyślałem o tym.

- Nic się nie stało. – uśmiechnęła się, a Li popatrzył na wyświetlacz telefonu.

- Uff… Nikt, nic od nas nie chciał. – zaśmiał się. Dems również zaśmiała się, ponownie przytuliła się do niego i zaczęła smyrać go palcami po jego nagim torsie. Li zaśmiał się pod nosem i przyglądał się Dems, która kreśliła różne znaczki na jego brzuchu.

- No co? – podniosła lekko głowę. – Nie wolno?

- Wolno, tylko to mnie łaskocze. – zaśmiał się. Na co Dems zaczęła to robić coraz delikatniej tak, aby łaskotki były większe, Li śmiał się już na głos i też zaczął łaskotać Dems po brzuchu.

- Li przestań! – mówiła poważnie przez śmiech. 

- No dobrze. Tylko nie gryź. – pocałował ją w czoło.

- Mogę zacząć.

- Proszę, nie...

- To mam zacząć lizać? – zaśmiała się. Kiwnął głową na tak i zaczął się śmiać.  Delikatnie zaczęła lizać jego tors zjeżdżając niżej. Li uśmiechnął się sam do siebie i przyglądał się smukłej blondynce. Dems udała się do góry i pocałowała go prosto w usta. – To co robimy?

- Nie wiem. A jakie masz plany? Na co masz ochotę?

- Na spanie. Ostatnio strasznie chce mi się spać cały czas.

- Dobrze. To dzisiejszy dzień prześpimy. – dziewczyna wtuliła się w niego, a on zaczął głaskać ją po głowie.

- Co to ja małe dziecko? – zdziwiła się.

- Nie, ale jesteś taka fajna. Taka inna, kiedy się przytulasz. – uśmiechnął się. 

- Że co? – znów się zdziwiła. 

- Taka malutka, Dems…taka mała…

- Widzisz mam dwa oblicza. Czasami po prostu muszę się przytulić i poczuć czyjeś ciepło. – uśmiechnęła się mocniej wtulając w bruneta. Po tych słowach Li przytulił ją jeszcze mocniej, aby mogła poczuć jego ciepło. – Ale ciepło. – zaśmiała się.

- Bo ja jestem gorący! – uśmiechnął się dumnie. 

- Yhy, tak, tak…- przewróciła oczami.

- A co powiesz, że nie?

- Zależy, w jakiej sytuacji. – zaśmiała się. Liam udał, że oburzył się tym, co powiedziała. – Oj no co? – chłopak dalej się nie odezwał. – Li… Kochanie…

- Co?

- Obraziłeś się na mnie?

- Tak.

- Za?

- Za to, że powiedziałaś, że nie jestem gorący…

- Ale to zależy w jakich sytuacjach…bo w niektórych aż parzysz. – uśmiechnęła się.

 - No tak już lepiej. – zaśmiał się.

- Kocham Cię. – powiedziała bawiąc się jego palcami. Li przytulił ją do siebie i pocałował w czoło.

- Ja też Cię kocham. – odrzekł tak jakby od niechcenia. Dziewczyna zaczęła ‘chodzić’ palcami po jego brzuchu. – Wiesz... to też mnie łaskocze.

- No to co ja mam z Tobą zrobić? – westchnęła i popatrzyła na niego.

- Po prostu być. – pocałował ją.

- Jestem.

- Wiem, kochanie, wiem… - Dems zaczęła niezdarnie przykrywać się bardziej kołdrą. – Daj. Pomogę. – Li delikatnie i bez żadnych komplikacji przykrył ją kołdrą. – Zimno, co?

- No, nie jestem za bardzo ubrana. Tak. – zaśmiała się.- Chodźmy na śniadanie, co? Już nie chce mi się spać… Rozbudziłeś mnie.- zamruczała.

- A co proponujesz? – spytał, na co ona poruszyła zabawnie brwiami. Li zaśmiał się bezradnie i nie reagował na jej brwi. Dziewczyna machnęła ręką na Liam’a i wyszła z pokoju. Po chwili wróciła ubrana w ciepłe ciuchy, z gorącą herbatą w rękach. - Proszę. – podała mu herbatę.

- Dziękuję. – odrzekł z uśmiechem. - Gorąca… taka jak ja. – zaśmiał się. – Ja i ta herbata jesteśmy dla siebie stworzeni. 

- Phi… - odsunęła się od niego. 

- Żartowałem.

- Phi. 

- No żartowałem kochanie.

- A Tobie nie jest zimno?! – powiedziała poważnie.

- Nie, nie jest. Herbata mnie rozgrzała. – Dems odłożyła swoją herbatę na stolik i położyła się odwracając od Li’ego i zdzierając z niego całą kołdrę. – Ej co to miało znaczyć?

- Lecisz na herbatę, a nie na mnie.

- Bo to jest herbata! Halo?!

- Co to ma znaczyć? – przedrzeźniała go.

- To, że herbata jest taka pociągająca.

- Spoko. Znajdę sobie innego.

- A ja mam swoją herbatkę. – zaśmiał się i napił. Dems skuliła się jeszcze bardziej i próbowała wymusić sztuczną łzę. – Nie potrafisz. – stwierdził. Dziewczyna odwróciła się w jego stronę, jednak udało jej się… Twarz miała całą we łzach.

- Tak?- spytała, patrząc na niego.

- Jednak potrafisz. – zaśmiał się. – No weź się nie obrażaj.

- Jak Ty wolisz herbatę. I Nie! Nie możemy zostać ‘przyjaciółmi’. – „wykrzyczała”.

- Ej no, żartowałem.  – nie odezwała się. – Kochanie. – przybliżył się do niej.

- Teraz kochanie? – wymruczała.

- Ja żartowałem!

- Teraz mi to mówisz?

- Mówiłem już chwilę temu, ale nie słuchałaś. – dalej się nie odezwała. – Kochanie. Odezwij się. – nic. – Dems.

- Lalalala… - zaczęła sobie cicho mruczeć.

- Demi. Powiedz coś…

- Coś.

- Chcesz się obrażać? Okej. – wstał, ubrał się i wyszedł z pokoju. Poszedł zjeść śniadanie. Dems na to nie reagowała. Nadal leżała. Po chwili wzięła potrzebne rzeczy i udała się do łazienki. Po piętnastu minutach wyszła z łazienki i zabrała Li jedną kanapkę.

- Ej! Zrób sobie sama… - wykrzyczał z pełną buzią. Dems nie odezwała się. Udała się do salonu i włączyła kanał muzyczny. Podkręciła głośność, usiadła na kanapie do góry nogami i machała nimi w powietrzu.

- Demi, krew Ci napłynie do mózgu… – blondynka dalej nie zareagowała. – Usiądź normalnie... – udawała, że go nie słyszy. – Dems…

- I need your love… - zaczęła śpiewać. Chłopak strzelił sobie otwartą ręką w czoło.

- Demi…- usiadł obok niej.

- I need your time…

- No dobra, dobra. Już będę grzeczny.

- Ooo…- „zauważyła” go. – Hej Li! – pocałowała go.

- Teraz? Na serio dopiero teraz?

- Co teraz?

- Mnie zauważyłaś?

- Niee…- pokiwała głową.

- To, czemu nie reagowałaś?

- Czekałam…

- Na? – zaśmiał się.

- Sama nie wiem kochanie. – usiadła mu na kolanach. Złapał ją za biodra. Westchnęła. - Masz fajne kolana. Fajnie się na nich siedzi.

- A ty masz fajny tyłek. Fajnie się go trzyma na kolanach.

- Zboczeniec.

- Co? Żartowałem… ale tyłek i tak masz fajny.- stwierdził przyglądając się mu.

- No wiem. – zaśmiała się. Chłopak przytulił ją do siebie, ona oparła o niego głowę i zaczęła smyrać go nosem po policzku. Liam przekręcił lekko głowę i pocałował ją w usta. Panna Harrison uśmiechała się przez pocałunek.

- To jakie plany na dzisiaj?

- Możemy tak siedzieć. – powróciła do poprzedniej czynności, zaczęła smyrać go po nosie, a Li ponownie ją pocałował.  – Bo mnie zjesz. – zaśmiała się, dalej go całując. 

- Boisz się?

- Tak. Zjesz mnie i co wtedy będzie?

- Już to przerabialiśmy. Nie zjem Cię.

- Ale mamusia się nie dowie, tak?

- Nie dowie. – musnął jej usta. Usiadła na nim okrakiem i z każdą sekundą pogłębiała pocałunek. Liam złapał ją w talii i przyciągnął bliżej. Wszystko działo się wyjątkowo szybko.

- Głupia operacja. – powiedziała, kiedy oderwała się od niego.

- Poczekamy. – uśmiechnął się.

- Tylko, że ja chcę teraz. No, ale nie mogę... – lekko posmutniała.

- Nie możemy…Wiesz…Ja też chce, ale będziemy silni. – zaśmiał się. – Wytrzymamy razem, tak?

- Tak, a później… - popatrzyła na ‘niego’ kątem oka.

- Później…- znów zaczął ją całować.

- A później… – zaczęła dobierać się do guzików jego koszuli.

- Dobra, dobra. To później. – przerwał i zaśmiał się. – Mieliśmy czekać…

- Nie mogę Cię nawet rozebrać? – spytała, lecz chłopak potraktował to, jako pytanie retoryczne. Znów ją pocałował, a ona znów siłowała się z jego guzikami. Po kilku minutach pieszczot, Liam był już w samych bokserkach, a Dems leżała pod nim ubrana w stanik i leginsy.

- Hej, bo my przyjechaliśmy do was, pukaliśmy, ale nie reagowaliście, a drzwi były…- blondyn zaciął się, kiedy ich zobaczył.

- Em…- Dems i Li zmieszali się. Blondynka zaczęła się szybko ubierać.

- Widzisz. I po raz kolejny ich nakryłam. – Megg westchnęła.

- Przestań.

- Dobra, wychodzę. –Margaret wyszła przed drzwi do domu. Sama nie wiedziała po co. 

- Megg! – Dems zaśmiała się i wybiegła za nią, w biegu nakładając na siebie luźną bluzkę. – Wracaj.

- Czekałam, aż skończycie. – wyjaśniła ‘z powagą’.

- Przestań. – wywróciła oczami. Wzięła ją za rękę i zaprowadziła do salonu. Megg zaczęła się głośno śmiać. – Siadajcie. Kawy? Herbaty?

- Sok. – nadal się śmiała. 

- A ja kawę. – blondyn usiadł obok Megg.

- Li. – popatrzyła na niego. – A dla mnie twoją herbatę!

- Okej. –pokręcił głową z uśmiechem i poszedł do kuchni.

- Em… Może przyszliśmy jednak w nieodpowiednim momencie? – nadal się chichrała. 

- W odpowiednim. Uwierz mi, naprawdę.

- Dobrze… - uśmiech nie schodził jej z twarzy. 

- Później Ci powiem.

- Jak chcesz. – brunetka popatrzyła na Niall’a.

- Co się tak patrzysz? – zaśmiał się.

- Nic, nic… Może pójdziesz pomóc Liam’owi? – uniosła brew. 

- Rozumiem. – wstał i poszedł do kuchni ze śmiechem.

- Teraz możesz mi to wyjaśnić. – uśmiechnęła się. Blondynka wstała i usiadł zaraz obok niej.

- No bo tak sobie siedzieliśmy no i my chcieliśmy, ale oboje wiemy, że nie możemy no i widziałaś sama i dobrze, że przyszliście zanim straciliśmy głowę i by do czegoś doszło i później byłoby źle… - westchnęła.

- Wiem… – zamyśliła się.

- Wszystko już z Tobą dobrze?

- Ze mną? Ym… jest okej. – wydusiła uśmiech.

- Nie umiesz tego ukryć. Wstawaj.  – blondynka wstała i podała jej rękę.

- Okej... – udały się do pokoju.

- To opowiadaj. – powiedziała, kiedy usiadły wygodnie na łóżku.

- Nie wiem jak to powiedzieć…

- To zaśpiewaj. – uśmiechnęła się lekko.

- Ja nie śpiewam i Ty dobrze o tym wiesz…

- Śpiewasz… Ale dobra, nie będę się z Tobą o to kłócić, bo nie po to tu przyszłyśmy. Mów.

- Pewnie teraz pomyślisz, że jestem głupia, ślepa, głucha i, że jestem skończoną idiotką, ale…

- Nie pomyśle mów.

- Nie potrafię przestać myśleć o Harry’m. – powiedziała cicho i spuściła głowę.

- Nie mów, że znów się w nim zakochałaś! Po tym wszystkim, co Ci zrobił… - brunetka nic nie odpowiedziała. – Megg opanuj się!

- Ale to jest silniejsze ode mnie. Kiedy do mnie przyszedł…to ja nie wiedziałam jak się zachować, a przez chwilę…. ja poczułam się jak kiedyś. Nawet zaczęłam mówić do niego Hazz...- mieszała się.

- Przestań.

- Nie potrafię.

- Herbata już jest…- Li wszedł do pokoju.

- Wypad! –blondynka szybko wstała i zatrzasnęła przed nim drzwi, zamykając je na klucz. – Megg przecież Ty nie możesz…

- Ale mi chodzi o to, że ja… - zacięła się.

- No? Ja? – usiadła naprzeciwko niej, próbowała wydusić z niej prawdę.

- Ja… nigdy nie przestałam go kochać! – zaczęła cicho płakać. 

- Że co przepraszam? – gwałtownie wstała. – Ty się słyszysz?! – Megg zamknęła oczy i schowała twarz w dłonie. – Megg!

- Co? – powiedziała cicho.

- Ty słyszysz, co mówisz?!

- Słyszę i co mam z tym zrobić… - Dems zaczęła nerwowo chodzić po pokoju. Schowała twarz w dłonie, tak jak zrobiła to przed chwilą jej przyjaciółka.  Co chwile powtarzała ‘nie, nie, nie’. Megg spoglądała na nią przez łzy. Rozpłakała się jeszcze bardziej.

- Ty nie możesz. Co z Niall’em?

- Nie wiem. Kocham go, ale nadal jest Hazz… - znów użyła zdrobnienia jego imienia.

- Przestań tak o nim mówić!

- Nie potrafię… - Demetria usiadła obok Megg i mocno ją przytuliła.  – Ja… ja, kiedy on tam był. Przytulił mnie jak kiedyś. Tak jak zawsze… czułam jego oddech na sobie. Jego ciepły oddech– zamknęła oczy, przypominając sobie to uczucie. Kochała je. – I szeptał do mnie…tym… tym swoim głosem… i jak mnie dotknął… Po ciele przeszedł mnie dreszcz… i… i patrzył na mnie tymi zielonym oczami… Jego oczami… - znów się rozpłakała.

- Shh… przestań już! Co z tym robimy?

- Nic…bo on… on nas widzi…- szepnęła niepewnie.

- Jak to nas widzi? – spytała blondynka.  Megg podała jej telefon, były tam sms-y ze  zdjęciami, na których ukazana była ona, gdy była w szpitalu oraz zdjęcie sprzed kilku minut kiedy to wchodziła z Niall’em do domu Dems. - Ale on przecież siedzi w więzieniu…

- Przecież on nie jest sam- zakpiła.

- Zayn... – powiedziała przez zaciśnięte zęby.

- Ale wiesz…Niall nie wie, że nadal dostaje te zdjęcia…- powiedziała z nadzieją, że jej przyjaciółka dochowa tajemnicy.

- Czemu mu nie powiedziałaś?

- Bo nie chcę, żeby między nami znów się wszystko zepsuło. Jak mu powiem to…to będę musiała też o tym, że kocham Harry’ego…

- Wiesz, że w końcu wszystko się wyda.

- Nie wyda się. – powiedziała pewna siebie.

- Musimy iść z tym na policję, tak nie może być…

- Ale…nie! Ja będę musiała wszystko powiedzieć, a jak Harry się dowie, że go kocham będzie próbował to wykorzystać…

- Nie wykorzysta, bo razem z Zayn’em będą siedzieć!

- Ale w sumie to on już pewnie wie…

- Przestań tak mówić. Masz jakiś pomysł?

- Nie mam, ale on naprawdę o tym wie… On wie…

- Shh…- zaczęła głaskać ją po plecach. – Niall musi o tym wiedzieć, nie możesz go oszukiwać.

- Nie! Niall nie może się o tym dowiedzieć. Zostawi mnie.

- Ale nie możesz go oszukiwać zrozum! Dowie się choćbym miała mu to powiedzieć ja i to zaraz! 

- Nie! Nie zrobisz tego… - znów zaczęła płakać, w obawie o to wszystko. 

- Ale on musi to wiedzieć!

- Proszę, nie…- spojrzała na nią błagalnym wzrokiem. Oczami pełnymi łez. W tej chwili żałowała, że zdecydowała się powiedzieć o tym Dems.

- Będzie gorzej, jeśli dowie się od kogoś innego. Uwierz mi.

- Powiem mu, ale jeszcze nie teraz…

- To kiedy? Megg! – wrzasnęła.

- Jak będzie odpowiedni moment…

- Czyli?

- Nie wiem, kiedyś mu powiem. – spuściła głowę.

- Ja wiem kiedy.

- Co Ty znów wymyśliłaś?

- Zaraz go zawołam i mu to powiesz. Co Ty sobie myślisz? Ranisz was oboje!

- Nie! Nie powiem mu…Dems… nie teraz.

- Im szybciej tym lepiej! Nie rozumiesz, że teraz ranisz go dwa razy bardziej!

- Powiem mu, ale nie teraz… - powtórzyła.

- Nie obiecaliście sobie mówić prawdy?! Na pewno tak było!

- Wiesz…żałuję, że Ci to powiedziałam. – Megg nerwowo wstała z łóżka i szła w stronę drzwi.

- Stój! – złapała ją za rękę..

- Co?- Margaret wyszarpała swoją dłoń z uścisku blondynki.

- Nie masz prawda żałować! Jestem Twoją przyjaciółką! Chcę Ci pomóc, zrozum! Tak, żeby najmniej bolało.

- Nie chcę mu o tym mówić… Nie teraz…

- Masz zamiar tak teraz spokojnie wrócić do domu i nic z tym nie zrobić?

- Tak, mam taki zamiar. –odpowiedziała Megg przez zęby.  Dems nie uwierzyła w to, co powiedziała jej przyjaciółka. Wyszła z pokoju, szybko ubrała buty, porwała kurtkę i wyszła z domu.

- Demi! Czekaj! – brunetka wybiegła za nią. Blondynka nadal szła szybkim krokiem.

- Co chcesz?!

- Dlaczego wybiegłaś? Zrozum, że dla mnie też nie jest łatwe to, że kocham dwóch chłopaków. Nie wiesz, co teraz czuję. Nie wiesz tego. I proszę, spróbuj zaakceptować moją decyzję...

- Kto jest ważniejszy? Niall, czy Harry? – patrzyła prosto w jej oczy. Megg spuściła głowę.  – No właśnie. – prychnęła i udała się w stronę parku.

- Niall. – powiedziała szeptem. Dems nie usłyszała już tego. Panna Harrison wyciągnęła paczkę jej ulubionych papierosów i zaczęła palić. Do tej pory nikt jeszcze nie przyłapał jej na paleniu… 

 Megg nie wiedziała, co ma zrobić, szła przed siebie w niewiadomym kierunku. Nie zwracała uwagi na to gdzie się udała. Szła z głową spuszczoną na dół.  Po chwili nie wiedziała gdzie jest… Zgubiła się. Nie znała dobrze tych stref Londynu. Zaczęła panikować, nie potrafiła zapanować nad swoim zachowaniem. Nachalność jej przyjaciółki podziałała negatywnie na jej nerwy, które w jej stanie powinna trzymać na wodzy. 

                                                                               ***

 Dems siedziała w parku już jakiś czas. Wypaliła już większość, papierosów.  Zaczęło się robić zimno, więc wolnym krokiem zaczęła iść w stronę domu.

- A pani to gdzie się wybiera? – blondynka usłyszała znajomy głos za sobą.

- Nie Twój biznes. – odwróciła się i wtedy zobaczyła Zayn’a.

- A może jednak?

- Zostaw mnie! – Złapał ją za ramię, które było okryte czarną, skórzaną kurtką.

- Nie kombinuj za dużo, bo to może się źle skończyć.

- Mam Cię gdzieś! Spadaj!

- Nie przesadzaj! – warknął. 

- Bo co?

- Bo coś Ci może się stać.

- Pff… nie rozśmieszaj mnie!

- Nie tylko Tobie…

- O co Ci znowu chodzi, Zayn?

- To nie pamiętasz jak chciałaś się ze mną przespać? – uśmiechnął się chytrze.

- To było dawno i byłam pijana! Nie musisz do tego wracać. – lekko się zdenerwowała. – A poza tym, co to ma do rzeczy?

- Pomagam mojemu przyjacielowi. Możesz ucierpieć, jeśli będziesz to utrudniać.

- A co ja Ci utrudniam człowieku? – prychnęła i szła dalej. Zayn odpuścił i zniknął, oddalając się w głąb parku. 

                                                          ***

Kiedy Megg usiłowała znaleźć jakiekolwiek znajome miejsce zorientowała się, że zawikłała się w alejkach parku jeszcze bardziej. Stwierdziła, że teraz przynajmniej ma czas na spokojne przemyślenie kilku spraw. Wciąż próbowała ignorować nasilającą się, niską temperaturę jej ciała.

- Kogo my ty widzimy? – Megg odwróciła się. Była cała zapłakana.

- Zostaw mnie… - szepnęła.

- Co się stało, kochanie?

- Nie mów tak do mnie.

- Czy ja dobrze słyszałem… nadal kochasz Harry’ego?

- Nie.

- A ja słyszałem coś innego, kiedy krzyczałaś z Demi na środku ulicy…- powiedział pewien swego zwycięstwa. To była gra. On odgrywał rolę. Jak wszyscy…

- Nie wpieprzaj się! – podniosła głos.

- Bo?

- Skąd wiedziałeś, że tu jestem?

- Nie jestem idiotą!

- Nie byłabym tego taka pewna... – powiedziała cicho ze spuszczoną głową. Po chwili Megg poczuła ciepło rozlewające się po jej policzku. Tak. Chłopak ją uderzył. Dziewczyna złapała się za bolącą twarz i ruszyła przed siebie. Mulat złapał ją za ramionami i przewrócił na ziemię. Zaczął zadawać jej ciosy nogami. – Zayn! Przestań! – krzyczała. Starała się jak najbardziej zakrywać brzuch.

- Po co ta policja, co? – również krzyczał.

- Jaka policja?

- W szpitalu! Harry siedzi teraz w pace jakbyś nie wiedziała!

- Wiem i się z tego cieszę. Ma za swoje. – po tych słowach dostała nogą w plecy, kolejny raz. – Po co to robisz? Bo co? Bo Harry ma bogatych starych i daje Ci za to kasę? Uwierz, nie warto… Zabijesz mnie, dziecko i co z tego będziesz miał? Harry Cię oleje, a Ty będziesz siedział!- wrzasnęła zwijając się z bólu.

- Zamknij się, suko!– prawda go zabolała. Dziewczyna dostała jeszcze kilka mocnych ciosów w plecy, po których nie potrafiła się pozbierać i została sama, skulona, zapłakana…  

*** 

Kiedy Dems była już kilka kroków od domu dostała sms-a o treści: 

‘Ostrzegałem.’

- Że co? Ku*wa… – powiedziała sama do siebie. Postanowiła wrócić i poszukać swojej przyjaciółki.

Szła zapłakana, szukając brunetki. Liam i Niall wydzwaniali do niej, ale ona ignorowała to. Była już niemal wszędzie. Zostało już tylko kilka miejsc, w których mogłaby znajdować się Megg. Po około godzinie znalazła Margaret, która leżała nieprzytomna.

- Megg! – podbiegła do niej i zaczęła płakać jeszcze bardziej.  – Megg… - Blondynka szybko wyciągnęła telefon i zadzwoniła po chłopaków. Nie wiedziała, co ma zrobić, kiedy na nich czekała. Każda sekunda coraz bardziej jej się dłużyła. Po chwili chłopaki byli już na miejscu.  Wszystko działo się tak wyjątkowo szybko. 

- Megg! – Niall wybiegł zdenerwowany z samochodu. Od razu rzucił się w stronę, zielonookiej. – Megg… – podniósł ją i lekko potrząsnął. Blondynka ciągle płakała.  – Megg słyszysz mnie? Odezwij się! – ciągle próbował obudzić dziewczynę.

- To… to chyba Zayn ją pobił… – wydukała panna Harrison, mocniej wtulając się w Liam’a.

- Co? Jak to Zayn?

- Bo, ja… jak wybiegłam z domu to go spotkałam, i później dostałam od niego sms-a… 

- Co? Czemy w ogóle wybiegłyście z domu?!

- To…to jest teraz nie ważne. Musimy z nią jechać do szpitala. – znów się rozpłakała. Niall wziął brunetkę na ręce i zaniósł do samochodu. 

*pewien czas później*

Liam i Dems czekali już na korytarzu, przed salą, w której znajdowała się Megg. Dems była cała zapłakana. Cały czas moczyła koszulkę Liam’a swoimi łzami. Nagle Niall wyszedł z sali…

- Co z nią? – powiedziała blondynka ochrypłym głosem.

- Lekarz powiedział, że mało brakowało…. Dziecko może urodzić się chore.- powiedział z trudem.

- Zabije go! Zabije! – zaczęła bić pięściami po klatce piersiowej Li. Chłopak szybko ją przytulił.

- Po co ona wyszła z tego cholernego domu?

- Nie rozmawiamy teraz o tym. Proszę…

- Nie! Powiedz mi, czemu! – nalegał Niall, cały czas miał łzy w oczy. Blondynka zaczęła kręcić przecząco głową.

- Nie, ja…ja nie mogę. Obiecałam to Megg. – dziewczyna tak bardzo nie chciała patrzeć mu w oczy.

- Chodzi o mnie? Nie kocha mnie już?- jego głos momentalnie się załamał.

- Nie mogę nic powiedzieć, zrozum! – szybko spuściła wzrok.

- Czyli jednak tak… Wiedziałem, że coś jest nie tak…

- Niall to nie tak!

- A jak? Wytłumacz mi!

- Nie mogę! To Megg ma Ci to powiedzieć, a nie ja…

- Czyli to prawda…- udał się do wyjścia. Blondynka szybko pobiegła za nim i szarpnęła go za ramie.

- Masz tu zostać, rozumiesz?! Masz tu przy niej być!- wrzasnęła nie zważając na to, że przechodzący obok ludzie spoglądali na nich krzywo.

- Zaraz wrócę. – powiedział przez zaciśnięte zęby i wyrwał się z uścisku blondynki. Dems usiadła bezsilnie na krzesło chowając twarz w dłonie.

Niall stał już przed szpitalem. Nie wierzył w to, co usłyszał, nie wierzył w to co się stało. Ciągle miał nadzieję, że to tylko chwilowe złudzenie, że to tylko sen… Nagle zaczął wibrować jego telefon. Zdziwiony wyjął go z kieszeni i nie patrząc na to, kto do niego dzwoni- odebrał nadchodzącą rozmowę. 

- Halo?

- I jak tam nasza księżniczka?

- Odpieprz się!- warknął blondyn, słysząc głos Malik’a.

- Raczej nie masz, na co liczyć.

- Robisz to wszystko dla kasy, prawda?

- Nie.

- To dlaczego to robisz?

- Bo chcę pomóc koledze.

- W?

- W zemście… Ta nasza księżniczka to niezłe ziółko. Tyle o niej nie wiesz…

- To mi opowiedz!

- To raczej ona powinna Ci powiedzieć, że nie jesteś jej jedynym…

- Że co? – nie zrozumiał.

- Że to! Ty, Niall Horan, nie jesteś jej jedynym!

- Yhy, ta jasne. Wymyślaj sobie dalej. – był o dziwo pewny siebie.

- Nie muszę wymyślać bajeczek tak jak Megg… - Niall nie wytrzymał już. Rozłączył się i wrócił zdenerwowany do szpitala.  - Demi! Powiedz mi w tej chwili, o co chodzi!

- Nie mogę, rozumiesz? Nie mogę! 

- Ona ma kogoś jeszcze, tak?

- Że co? – sama się zdziwiła.

‘Czy jeszcze o czymś nie wiem?’ spytała sama siebie.

- No powiedz mi, prawdę, bo coś zaraz rozpie*dolę!

- Ona, ona…Ty i Harry…

- Co? – prychnął z płaczem. – Ona jednak do niego wróciła… A obiecała mi, że tego nie zrobi…

- Ona kocha was obu! – wykrzyczała i zaczęła płakać.

- Co?

- To! Chciałeś znać prawdę, to masz!

- Co? Ale jak to? Przecież ona mówiła, że…  Nie wierzę. Dlaczego mnie okłamała? – Blondyn zadawał szereg nielogicznych pytań, a Demi nie wiedziała, jak ma mu odpowiedzieć. – Nie wierzę, że mnie okłamała. Obiecała mi przecież… - usiadł na krześle i schował twarz w dłonie.

- Co Ci obiecała? – starała się powiedzieć to normalnym głosem.

- Że będzie mówić prawdę. – odrzekł. Dems nie wiedziała, o co w tym wszystkim chodzi. Czy ona jeszcze coś ukrywa?

- Mi też obiecała…

- To znaczy, że Ty o tym wiedziałaś?

- Dowiedziałam się wtedy jak wybiegłam z domu. Widziałam, że coś jest nie tak i musiałam to z niej wyciągnąć…

- Jak…jak ona Ci to powiedziała? Chciała mi w ogóle o tym powiedzieć, czy nadal kłamać?

- Znam ją od dawna, wiem jak z nią rozmawiać. Mówiła, że chciała, ale nie teraz. Kazałam jej powiedzieć, ale ona nadal nie chciała.

- Czyli chciała mnie okłamywać.

- Ale chciała Ci to powiedzieć!- stanęła w obronie swojej przyjaciółki.

- Ale tego nie zrobiła! – Dems nie odezwała się. Nie wiedziała, co zrobić, powiedzieć. – Dlaczego ona ciągle nie jest ze mną szczera…- mówił do siebie.

- Nie rozumiesz, że bała Ci się powiedzieć.

- Ale czemu? Obiecała mi, a później złamała obietnicę!

- Zrozum, że to było dla niej ciężkie.

- Nie! Nie potrafię tego zrozumieć. Nie wiem jak dalej będzie wyglądał nasz związek skoro ona ciągle coś ukrywa…

- Na pewno coś ukrywa. – powiedziała szeptem do siebie.

- Co powiedziałaś?

- Że na pewno coś ukrywa!

- No proszę… Jeszcze coś oprócz tego?

- Nie wiem, ale ile razy Harry i Zayn mówili, że ona nie jest wcale taka święta? Ja już przestaje jej ufać- powiedziała niepewnie.

- Zayn mówił prawdę. – westchnął.

- Co?

- Dzwonił do mnie… mówił ,że ona ciągle kłamie i nie jestem jej jedynym…

- Że co przepraszam?

- Tak mi powiedział.

- Teraz to będzie musiała wszystko powiedzieć- westchnęła Dems.

- Już mnie nic nie obchodzi…

- Zobaczysz! Ona mi wszystko wyśpiewa…

- Tobie? A mi? Ja już się dla niej nie liczę? Ma innego? – wrzeszczał ze łzami w oczach.

- Nie ma innego! Ma tylko Ciebie!

- To dlaczego ciągle kłamie i czegoś się boi?

- Boi się Harry’ego i Zayn’a!

- Przecież jestem, byłem z nią i przy niej…

- Ale się boi! Zrozum! 

W tym samym momencie przyszedł do nich lekarz, poprosił by przestali się awanturować i oznajmił, że Megg jest już przytomna.

- Okej idę... – Niall zaczął iść w stronę drzwi.

- Siedzisz! Ja idę. – Dems pociągnęła go za ramię. Weszła do sali, wzięła krzesło usiadła na nim. Założyła nogę na nogę i skrzyżowała ręce. Megg nie patrzyła na nią. Leżała podpięta do kroplówki. Była cała poobijana i obolała. – Powiesz mi wszystko? – brunetka nie zareagowała. – Nie chcesz? – Megg pokręciła głową na ‘nie’.  – Wiesz, że tak dalej nie może być, że jak nie powiedz mi i Niall’owi prawdy to to wszystko się skończy.

- I tak chcę wrócić… - szepnęła.

- Gdzie?

- Do domu.

- Chcesz tam siedzieć sama? Naprawdę? Wiesz, że w każdej chwili może Ci się coś stać.

- Nie zależy mi już na tym.

- Co Ty mówisz? Ty się słyszysz? – Kiwnęła głową na tak. – Widocznie się nie słyszysz. Nie rozumiesz, że ja i Niall chcemy Ci pomóc. Zależy nam na Tobie, a Ty nas odpychasz. Wiesz, że Niall już nie wie czy Ci ufać? Zresztą ja też…

- No to mi nie ufaj! Jak chcesz. Twój wybór. Poza tym Ty zostajesz tutaj, a ja wracam do Manchesteru. – wydusiła.

- Nie pozwolę Ci na to.

- Nie obchodzi mnie to i tak chce tam wrócić. Męczy mnie życie tutaj.

- Wracam z Tobą.

- Nie! Chcę zacząć od nowa…sama.

- Zrozum, że chcę Ci pomóc! Zrozum, że jesteś dla kogoś naprawdę ważna.

- Nie jestem. Byłam. Chcę zacząć wszystko od nowa i o tym wszystkim zapomnieć. – specjalnie zaakcentowała słowo ‘wszystkim’.

- Powiedz mi o tym wszystkim…

- O tym, co tu się działo. – spuściła wzrok.

- Wiem… Niall i ja wiemy, że coś ukrywasz.

- Już więcej nic nie ukrywam.

- Zayn twierdzi coś innego, że wcale nie jesteś taka święta i Niall nie jest jedynym. Nie rozumiesz, że my już nie wiemy, w którą bajkę wierzyć!

- Pewnie! Wierzcie dalej Zayn’owi! – zaczęła krzyczeć. – Jeśli tak bardzo mu wierzycie w każde jego słowo to idź sobie do niego! Powiedział, że jestem suką… też w to wierzysz? Proszę bardzo! Droga wolna!

- Przestań tak mówić! Chodzi o to, że mamy już przez to mętlik w głowie! Dlatego tak bardzo chcę, żebyś nam wszystko powiedziała! Tak bardzo chcemy Ci pomóc, a Ty to olewasz!

- Nic nie olewam! Nie rozumiesz mnie… nie mam teraz ochoty na rozmowy.

- Nie wiedziałam, że jesteś taka głupia, żeby nie docenić czyjejś pomocy. Kogoś, kto tak bardzo Cię kocha i zależy mu na Tobie. – powiedziała, po czym wyszła z sali. Megg obiecała sobie, że już więcej nie będzie płakać przez nikogo z nich. Postanowiła dotrzymać tej obietnicy... 
Kiedy Dems ze złością trzasnęła drzwiami, momentalnie wszystkie pary oczu zwróciły się w jej stronę. 

- I co? – Niall od razu wstał.

- I nic. Idę do domu, a Ty rób co chcesz. – powiedziała dość głośno i ruszyła przed siebie.

- Rozmawiałaś z nią? – krzyknął.

- Jeśli to w ogólne można nazwać rozmową. – zatrzymała się.

- To znaczy? 

- Chce wróci do domu i zacząć od nowa. Chce zapomnieć o nas wszystkich.

- Co?

- No to! – złapała się za głowę.

- Żartujesz sobie?

- To raczej ona, nie ja! – krzyknęła i wyszła szybko ze szpitala. Niall odwrócił się i wpadł do sali.

- Ciebie popie*doliło?! 

- Co?- zdziwiła się.

- Pytam, czy Ty myślisz?!

- Myślę. – usiadła.

- Raczej nie! Dlaczego chcesz tam wrócić?

- Bo mam tego dość.

- Nie rozumiesz, że chcemy Ci pomóc! Mieliśmy tam pojechać razem. Miałaś to wszystko przemyśleć, a teraz, co? Uciekasz! Po prostu uciekasz!

- Tak! Uciekam, bo mam dość takiego życia!

- Nie rozumiesz, że ja chcę je zmienić! – podszedł do niej bliżej. Brunetka patrzyła na niego obojętnie, nic nie powiedziała. – Czyli już wszystko minęło, tak? Byłem tylko chwilową zabawką?

- Nie! Niall nie! Ja Cię kocham…

- Gdybyś mnie kochała to  nie chciałabyś wyjechać! Ale ja już wiem, że kochasz Harry’ego!

- Skąd to wiesz? – odwróciła głowę w drugą stronę.

- Od Demi. Wymusiłem to, aby mi powiedziała. Nie mogłem tak dłużej wytrzymać. – Megg popatrzyła na niego pustym spojrzeniem. – Naprawdę mi przykro, że nie potrafisz docenić mojej miłości do Ciebie i tego jak chcę Ci pomóc.

- Naprawdę to doceniam, ale ja już dłużej tak nie potrafię.

- Jak?

- Nie wiesz jak się czuję. Kocham was obu… - Niall nie wiedział, co powiedzieć.  – No właśnie. To trudne.

- I co ja mam teraz zrobić, co? Iść do domu i dawać, że nigdy Cię nie spotkałem? Że nigdy się w Tobie nie zakochałem? Że nie istniejesz? – brunetka spuściła głowę. Tak by właśnie chciała. – Czyli tak? Spoko. Cześć! – ze łzami w oczach udał się do wyjścia. – Udam, że mi nie zależy. – powiedział przy drzwiach.

- Nie… -szepnęła dziewczyna. Blondyn spojrzał na nią pytająco. - Przepraszam Cię za wszystko, ale tak będzie dla nas lepiej.

- Wcale, że nie.

- Tak. Kocham Cię, ale… zapomnij o mnie. – ze łzami w oczach oparła się o poduszkę. – Idź już, proszę…

- Pamiętaj, że zawsze możesz do mnie przyjść. Zawsze. – powiedział i wyszedł z sali.

- Kocham Cię, Niall… - szepnęła, kiedy już go nie było. 

***

Okej, okej. Rozdział nie jest ideałem, ale jest przynajmniej ciekawy. Tak nam się wydaje. A co Wy o tym sądzicie? 

Pytania:

1. Dlaczego Megg tak postąpiła?

2. Czy gdyby Dems nie nalegała tak, wszystko potoczyłoby się inaczej? 

3. Co szykuje Harry?
 

Czekamy na odpowiedzi. <3 

11 komentarzy= 32 rozdział. :)

Wierzymy, że dla nas dacie radę. 

Wasze Dems i Megg.