Rozdział 3

- Harry! Proszę Cię! Przestań!!! – brunetka krzyczała tak głośno jak tylko mogła.  Miała nadzieję, że będzie lepiej. I było… Przez kilka dni. Znów zaczął się ten sam koszmar. Dziewczyna nie chciała przechodzić ponownie tego co kiedyś.

- Jaka Ty jesteś naiwna kochanie. – wyszeptał jej do ucha.

- Obiecałeś, że nie będziesz tego więcej robił… - szepnęła przez płacz.

- I nie miałem, ale spotkałem Cię i pomyślałem ‘Czemu by nie?’ – zaśmiał się.

- Dlaczego ja zgodziłam się do Ciebie wrócić?! - rzuciła to sama do siebie. Teraz żałowała swojej decyzji.

-Trzeba było się ze mną pieprzyć. Masz teraz za swoje. - powiedział po czym kolejny raz ją uderzył.

-Ała!- Dziewczyna złapała się za bolący policzek. - Ale ja nie chcę zrozum! Przestań!

- Nie chcesz? A kiedyś to Ci się chciało! I to za bardzo. – Krzyknął. Megg płakała coraz bardziej. Nie odzywała się. Dokładnie wiedziała o czym chłopak mówi, ale nie chciała o tym myśleć.

- Zostaw mnie...- szepnęła. On prychnął śmiechem i wyszedł z pomieszczenia. Dziewczyna cała obolała od razu zerwała się z miejsca i nerwowo zaczęła szukać swojego telefonu. Po chwili złapała go w swoje posiniaczone dłonie i z trudem znalazła w kontaktach swoją przyjaciółkę.

- Hej Megg! - blondynka radośnie ją przywitała. 

-Demi, błagam pomóż mi!- szepnęła w obawie, że Styles ją usłyszy.

- Megg? Co się dzieje? - zapytała przestraszona. Jej ciało momentalnie zesztywniało.

- On, on, znów, a ja...- Margaret zaczęła głośno płakać. Nie potrafiła wydusić z siebie żadnego logicznego zdania.

- Kochanie, co się dzieje? Jaki on?

-Błagam pomóż mi!- krzyknęła, w tym samym momencie do pokoju wszedł zezłoszczony Harry. Trzasnął drzwiami i momentalnie rzucił się na biedną, przerażoną dziewczynę.

- Co tam się dzieje?! – spytała Dems.

Chłopak nie odezwał się. Zabrał od Megg telefon i nacisnął czerwoną słuchawkę. Brunetka skuliła się. Wiedziała, że zaraz znów się zacznie... Chłopak jednym, zwinnym ruchem uderzył dziewczynę.

- Będziesz miała kolegę. - wyszeptał.

-Zostaw mnie! Przestań! Nic Ci nie zrobiłam! Jego też będziesz bił tak jak mnie?!

- Nie! On tylko się Tobą zajmie skarbie.

-Hazz, o czym Ty mówisz?- Megg próbowała się podnieść, lecz ból przeszywał jej ciało do tego stopnia, że utrudniał jej ruch.

- O niczym kochanie, o niczym. - zaczął gładzić ją po głowie.

-Nie dotykaj mnie!- odsunęła się od niego na tyle ile było to możliwe. On przysunął się do niej i kontynuował głaskanie jej głowy.

-Harry odpuść sobie, to do niczego nie prowadzi...

- Ojj… Nie narzekaj. – zaczął całować jej ramiona. 

- Harry, proszę, przestań…

- Ale ja nic takiego nie robię…

-Teraz robisz to, a zaraz zrobisz coś innego… Harry przestań i zostaw mnie. – dziewczyna była przerażona.

- Ja robie to, ale Ty kiedyś robiłaś coś innego. – złapał ją w talii i przyciągnął do siebie. Meggi próbowała uwolnić się od Harr’ego.

- Ale ja już tego nie robię.

- No wiesz kiedyś nikt tego nie wiedział, skąd mam wiedzieć, że nadal tego nie robisz... - zaczął zbliżać się dłońmi do jej rozporka...

- Bo ja Cie kocham idioto! Nie robię już tego od dawna! – brunetka poczuła na ustach swoje słone łzy.

- Nie kochasz mnie… Po prostu namieszałem Ci w głowie… - zaczął powoli go rozsuwać.

- Harry ja nie chcę… - szepnęła i próbowała zabrać od siebie ręce chłopaka.

- Ale ja chcę... - zaczął delikatnie zsuwać spodnie z jej bioder. Megg zaczęła się wyrywać, szarpać, krzyczeć. Zaczęła bić Harr’ego po czym tylko mogła. On gwałtownie złapał i ścisnął jej nadgarstki. 

Ona leżała tak nieruchomo i patrzyła na niego oczami pełnymi łez. Chłopak wstał i szybko wyszedł. Już po minucie wrócił do pokoju ze strzykawką pełną cieczy. Zbliżył się do niej i wstrzyknął jej ją do żył. 

- I zaraz będzie po wszystkim. - powiedział patrząc jej w oczy i odkładając strzykawkę. Dziewczyna głośno przełknęła ślinę i zamknęła oczy. Chłopak czekał aż brunetka straci świadomość. Kiedy to już się stało usiadł na niej okrakiem i szybko zsunął jej spodnie. Zrobił to. Zrobił to co chciał...
Gdy skończył zostawił ją tam samą i obolałą.

 *** W tym samym czasie w Londynie ***

- Co się stało? Kto dzwonił? – zapytał Liam.

- Megg dzwoniła. Liam, coś jej się musiało stać, ona nigdy się nie rozłącza bez słowa...- wyjaśniła od razu.

- Ale co mówiła?

- Że musze jej pomóc. Ona płakała.

- Ale co się stało?- chłopak zadał następne pytanie.

-Nie wiem mówiła coś o tym, że "on, znowu..."Nie zrozumiałam jej.- odpowiedziała szybko.

- Co chcesz z tym zrobić?

-Przecież muszę jej pomóc, to moja przyjaciółka, nie wybaczę sobie, jeśli coś jej się stanie!

- Skąd wiesz co tam się dzieję? Nie puszczę Cię tam…- oznajmił.

-Liam, proszę... A co jeśli ona na prawdę potrzebuje pomocy? To na pewno nie są żarty…

- Jadę z Tobą.

-Dobrze, tylko szybko...- Demi bała się o swoja przyjaciółkę. Wiedziała, że Megg nigdy nie robiła sobie żartów w taki sposób. Czuła, że to coś poważnego… Oboje w pośpiechu ubrali się i wsiedli do auta. 
Po kilku godzinach szybkiej jazdy byli już w Manchesterze. 

*** 

Margaret przebudziła się. Jej ciało było całe odrętwiałe. Wszystko ją bolało. Było już dość późno. Harry spał na kanapie w salonie. Dziewczyna usłyszała lekkie pukanie do okna. Z trudem podniosła się i zauważyła, że za oknem ktoś stoi. Po cichu wstała i otworzyła je.

-Demi?- spytała ucieszona, lecz równocześnie zdziwiona.

-Szybko chodź. – Megg złapała do ręki swoją czarną bluzę, która była położona na fotelu i szybko wyskoczyła przez okno. Demi zamknęła je po cichu. Czym prędzej udały się do auta gdzie czekał Liam. Usiadły na tylnych siedzeniach.

- Liam jedź! – krzyknęła blondynka. Chłopak szybko odjechał z pojazdu. Megg zaczęła cicho płakać. Demi od razu mocno ją w siebie wtuliła przykrywając kocem, który zabrała. Zielonooka płakała, ciągle płakała. Wiedziała co się stało. Choć była nie przytomna, wiedziała do czego Harry jest zdolny. Skuliła się w kłębek. Dems przytuliła ją jeszcze mocniej.

Oparła swoją głowę na jej delikatnie się kołysząc.

- Ja... Ja nie wiedziałam... On znów... Ale ja nie chciałam...- szeptała niezrozumiale przez łzy. 

-Cii... Jesteś już bezpieczna. – ciągle ją kołysała. Margaret zamknęła powoli oczy. Przy przyjaciółce czuła się dobrze. Wiedziała, że nic jej nie grozi... Demi uspokajała ją. Głaskała ją po plecach, głowie. Upłynęło kilkanaście minut, a Megg zasnęła. Blondynka ułożyła ją na swoich kolanach.
Po pewnym czasie dojechali do domu. Dems przebudziła brunetkę, która nadal spała. Razem powoli poszły do domu. Dziewczyna zdjęła jej bluzę i ułożyła przyjaciółkę na łóżku. Brunetka była cała zimna. Przykryła ją kołdrą. Siedziała przy niej cały czas. Megg co chwile otwierała i zamykała oczy. Demi uklęknęła przy jej łóżku.

- Chcesz herbaty? – zapytała cicho i delikatnie. Margaret niepewnie pokiwała głową.- Zaraz wrócę. – wstała.

- Nie idź, proszę…- szepnęła.

- Dobrze. – Demi otworzyła tylko drzwi i poprosiła Liam’a, aby ją zrobił. Wróciła do Megg, zaczęła głaskać jej włosy. Dziewczyna cała się trzęsła. Jej ciało było całe posiniaczone. Na policzku miała wielkie, sine ślady po uderzeniach.- Cii..nie masz już się czego bać. Nic już Ci sie nie stanie. - Dems kompletnie nie wiedziała co się stało jej przyjaciółce, lecz domyślała się, że nie było to nic przyjemnego.

- Dziękuję...

- Zawsze będę Cie bronić i opiekować się Tobą. – delikatnie i czuje się do niej uśmiechnęła. Po policzku Megg spłynęła następna łza. Demi szybko ją otarła. Meggi nadal się bała. Blondynka wstała i wyciągnęła z szafy ciepłe i wygodne ciuchy.

- Przebierzesz się? - ponownie uklęknęła przy niej. Brunetka kiwnęła głową, tym samym zgadzając się. Dems delikatnie zdjęła z niej kołdrę.- Mam wyjść? - Margaret szepnęła ciche" Tak" i spuściła głowę. Nie chciała, żeby jej przyjaciółka widziała jej poobijane ciało.

-Dobrze, idę po herbatę. - pogłaskała ją po ramieniu i wyszła z pokoju.

 Dziewczyna założyła na siebie czyste ciuchy i usiadła skulona na łóżku opierając czoło o kolana. Po chwili Demi wróciła z ciepłą herbatą. Położyła ją na stoliku. Usiadła obok brunetki i przytuliła ją. Megg była już spokojniejsza. Jej oddech wyrównał się, a ręce przestały drżeć. Spojrzała na swoją przyjaciółkę i po chwili spuściła wzrok na podłogę. Blondynka podała jej ciepłą, ale nie za gorącą herbatę. Margaret zaczęła powoli ją pić. Dems zgarnęła jej włosy i zrobiła z nich luźnego warkocza. Po chwili kubek brunetki był już pusty. Dziewczyna trzymała go w rękach, przyglądała mu się ze zdziwieniem. Blondynka delikatnie zabrała go od niej i odłożyła na stolik.

- Już lepiej? – zapytała z troską.

- Tak…

- Powiesz mi kto tam był?

- Nie chce o tym rozmawiać.

- Dobrze. – przytuliła ją. – Powiesz mi kiedy będziesz chciała.

- Dziękuję.

- Pójdziesz spać? – Megg westchnęła i powoli położyła się. – Nie musisz jeśli nie chcesz. Możemy po prostu tak posiedzieć. – Meggi nie odezwała się już leżała i patrzyła się na ścianę. Dems cały czas siedziała przy niej. Chwilami na nią spoglądając. Margaret czuła, że to co zrobił Styles nie wróży nic dobrego. Miała nadzieję, że będzie dobrze, a nadzieja umiera jako ostatnia...
Demi myślała, że jej przyjaciółka już śpi. Powoli zaczęła wstawać z łózka.

-Gdzie idziesz? - spytała cicho brunetka.

- Myślałam, że śpisz. Chciałam iść się wykąpać.- wyjaśniła blondynka.

- Dobrze... Ale przyjdziesz jeszcze?

- Jasne. Nie zostawię Cię. Zawołać Liam’a, żeby z Tobą posiedział? – wiedziała, że się nie lubią, ale nie chciała, aby Megg była sama.

- Nie. Idź. Ja tu zostanę sama…- oznajmiła spokojnie.

- Dobrze. – powiedziała, zabrała ciuchy i wyszła z pokoju. Megg siedziała wpatrując się w ten sam punkt na ściennie…
Demi przechodziła spokojnie przez salon kiedy Liam podszedł do niej z poważną miną.  Dziewczyna wiedziała na jaką rozmowę ma się szykować...

- Mów.

-Czy Ty musisz ratować tę dziewczynę za każdym razem jak się w coś wpakuje? Jest od Ciebie starsza a tak nieodpowiedzialna, że za niedługo pewnie i Tobie się przez nią coś stanie! 

- Człowieku, to jest moja przyjaciółka. Nie zostawię jej i nie mów tak. Ty nawet nie wiesz przez co ona w życiu przeszła. Nie miała spokojnego życia, kochających rodziców...

-Mnie to nie obchodzi! Nie chcę, żebyś przez nią miała problemy! A uwierz, że tak będzie na pewno jeśli za każdym razem jak ona zadzwoni do Ciebie z płaczem Ty będziesz do niej lecieć.

- A mnie nie obchodzi to co myślisz. To moja przyjaciółka i będę jej bronić choćby nie wiem co. I mogę mieć przez nią problemy! Zrobię wszystko aby była szczęśliwa.- odrzekła.

- To znaczy, że ona jest ważniejsza ode mnie?! - krzyknął. Domyślał się, że Megg ich słyszy.

- Oboje jesteście dla mnie ważni! Ale widząc twoje zachowanie to mam wątpliwości co do Ciebie.

-Nie lubię jej, a Ty dokładnie o tym wiesz. – dodał.

- Nie mój problem, że jej nie lubisz! – Chłopak westchnął głośno i poszedł do kuchni. Blondynka udała się do łazienki. Wzięła szybki prysznic i wróciła do Megg. Zastała ją siedzącą w tej samej pozycji co wtedy, kiedy wychodziła.- Jestem. - powiedziała delikatnie.

- Demi, ja nie chcę, żebyście się kłócili z mojego powodu. – oznajmiła brunetka.

- To jest jego problem. Ja będę się opiekować Tobą cały czas. - usiadła obok niej.

- To nie zmienia faktu, że wszystkie wasze kłótnie schodzą na mój temat...

- To nie jest mój problem. Jak chce się o Ciebie kłócić to proszę bardzo. Ja zawsze będę Cię bronić.

- Kocham Cię. – lekko przytuliła blondynkę.

- Ja Ciebie też Skarbie. – odwzajemniła uścisk.

                                              * Manchester, ranek *

Było dosyć wcześnie kiedy Harry się obudził. Było mu dość duszno. W samych bokserkach udał się do pokoju, w którym była dziewczyna.

-Hej kochanie, jak się spało?- wszedł zadowolony z siebie do pomieszczenie i to co tam zastał rozzłościło go. Pokój był zupełnie pusty. Nie było w nim żywej duszy. – Gdzie jesteś?! – krzyknął. Odpowiedziała mu cisza…

***

I jak? Co myślicie o tym rozdziale? Czekam na Wasze szczere opinie w komentarzach. <33 

Wasze opinie są takim porządnym 'kopniakiem' motywującym Nas do dalszej pracy! :) 

Jak myślicie, co wydarzy się w następnej części naszego opowiadania?

Oczywiście, za wszystkie błędy, które są w tekście bardzo przepraszam. 

Starałyśmy się, żeby rozdział był zrozumiały. Mam nadzieję, że się nam to udało. :) 

Hmm... Nasza kochana Dems leży chora w łóżku. ;c 

[ Weź już przestań symulować kochanie. ;* xd ] 

*

Jeśli osoby, które są informowane na TT, będą poinformowane trochę później, to bardzo przepraszam, ale tym zajmuje się Dagmara. :)

*

No tak, jak zawsze zachęcam do dodania się do INFORMOWANYCH, oraz obserwatorów. 

Serdecznie zapraszam na naszego ASKA. Tam możecie zadawać pytania, nie tylko nam, czyli autorkom, ale także bohaterom opowiadania. ;) 

Nie pozostaje mi nic więcej jak zaprosić Was serdecznie na następny rozdział! :) 

                                          Notka pisana w imieniu moim i chorej Dems. <33

                                                                                 Wasza Meggi. ;) 

Od Dems:

Postaram się poinformować Was jak najszybciej! :D