Rozdział 4

Demi i Liam od dłuższego czasu byli ze sobą pokłóceni. Pokłóceni do tego stopnia, że Payne większość czasu spędzał u swojego przyjaciela, Niall'a. Chłopak nie chciał rozmawiać ze swoją dziewczyną. Może… Lepiej będzie ująć to tak: Chłopak nie chciał rozmawiać z nią o Megg… Nie chciał nawet widzieć brunetki. To mało powiedziane. Liam nie chciał jej znać…
Megg i Dems siedziały same w domu. W ciszy… Brunetka nadal się nie otworzyła. Ciągle się bała. Była zamknięta w sobie. Milczała, a jeśli została o coś spytana przez Dems, nie potrafiła ułożyć żadnego logicznego zdania. Mieszała się. Jąkała. Tak jakby ciągle obawiała się, że coś jej się stanie. Tak jakby? Nie. Ona ciągle się tego bała…

- Megg porozmawiamy? – blondynka usiadła obok skulonej dziewczyny.

- O… O czym? – spytała podnosząc wzrok.

- Wiesz. Powiedz mi chociaż kto to był...

- Demi, ale, eh… Nie… Nie chcę...- spuściła wzrok. Nie wiedziała co ma odpowiedzieć. Wiedziała jedno: nie może dłużej ukrywać prawdy i milczeć…- Ehh…- westchnęła cicho.- To był...- Dziewczyna już była gotowa, żeby powiedzieć o wszystkim swojej przyjaciółce, lecz "wybawił" ją dzwonek do drzwi. Megg odetchnęła z ulgą, lecz jeszcze wtedy nie wiedziała co ją czeka…

- Pójdę otworzyć.- oznajmiła Dems i pobiegła otworzyć drzwi. Przed nimi stał nie kto inny jak Styles. -Harry?- zdziwiła się.
Kiedy Megg usłyszała to imię od razu przeszedł ją dreszcz. Strach sparaliżował jej ciało. Nie mogła nawet nigdzie się schować. Siedziała w tym samym miejscu i jak głupia, w myślach błagała Boga, o to, by był to tylko sen…

- Tak! - powiedział zdenerwowany i wszedł do domu. - Ooo... Jest nasza zguba. - powiedział sarkastycznie kiedy był już w salonie.

- Po co tu przyszedłeś? Daj mi spokój! - Brunetka mówiła spokojnie.

- Nie trzeba było uciekać. Wstawaj idziemy!

- Nigdzie z Tobą nie idę, Harry!- dziewczyna sprzeciwiła się loczkowi.

- Czy ktoś w ogóle pytał Cię o zdanie? - podszedł do niej i gwałtownie pociągnął ją za ramię do góry.

- Puść mnie!- Megg była przerażona, nie chciała tam wracać, nie z nim...

- Ubieraj się i idziemy! - warknął.

- Nie! – krzyczała. – Ja tu zostaję!

- Tak słonko. Idziemy. – powiedział z uśmiechem.

-Nie słonko, nie idziemy! - posłała mu sztuczny uśmiech i zauważyła, że Demi trzyma w ręku telefon. Kiedy Harry również to zobaczył wściekł się i puścił przerażoną dziewczynę. Szybko podszedł do Demi.

- Co tam robisz? - zapytał sarkastycznie.

-Nie Twój interes! - odpowiedziała i schowała telefon za plecy.

- No pokaż…

- Odwal się! - krzyknęła i nadal kurczowo trzymała przedmiot w ręce.

- Pokaż póki Cię ładnie proszę i mam jeszcze cierpliwość... - powiedział przez zaciśnięte zęby.

- Nie! Wyjdź stąd!– wrzasnęła patrząc mu w oczy. On gwałtownie wyrwał jej z rąk telefon i spojrzał na wyświetlacz.

- Ooo… policja, jak słodko. – zakpił.

- Oddaj to! - krzyknęła i spróbowała zabrać mu komórkę... Na marne. Harry złapał ją za nadgarstek. Ściskał go do tego stopnia, aż dłoń zrobiła się sina...

- Harry puść ją! Pójdę z Tobą gdzie zechcesz, ale puść Demi!- nagle odezwała się przerażona Megg.

- Meggi przestań! Ał… - jęknęła blondynka. Harry zaśmiał się, puścił Demi i zwinnym ruchem uderzył ją w policzek.

- Idziemy. – warknął i wziął Megg za rękę.

-Przepraszam... - Margaret szepnęła do swojej przyjaciółki kiedy Harry ciągnął ją za sobą. Demi nie była w stanie nic zrobić. Policzek za bardzo ją bolał. Kiedy już wyszli, dziewczyna rzuciła się na kanapę i zaczęła gorzko płakać.

Brunetka grzecznie szła za Styles'em, tak, żeby nie wzbudzić podejrzeń sąsiadów. Nie wyrywała się. Ze spuszczoną głową, szła grzecznie, nie stawiając żadnych sprzeciwów. Przez chwilę wyglądali jak prawdziwa, szczęśliwa para... Tylko wyglądali…

Dems cały czas leżała na kanapie, zalana łzami, trzymając się za policzek. Usłyszała, że ktoś wchodzi do domu. Nie obchodziło jej nawet kto to był… Była za bardzo zszokowana sytuacją sprzed kilku minut.
Liam wszedł do domu, zastał Demi leżącą w takim stanie. Zwrócił uwagę na to, że w domu jest cicho. Zdziwiło go to. Nigdzie także nie widział znienawidzonej przez niego Megg... Usłyszał cichy szloch jego dziewczyny. Czym prędzej uklęknął obok niej.

- Demi? Co się stało? - delikatnie odgarnął jej włosy opadające na twarz, którą zakrywała rękoma.

- Dlaczego nie było Cię kiedy na prawdę Cie potrzebowałam?- szepnęła- Harry... Harry się stał, był tu, zabrał Megg.- powiedziała podnosząc się powoli.

- Że co? Co tu się działo?

-No przyszedł Harry, to pewnie przez niego ona jest w takim stanie... I… On… On zaczął ją szarpać, pokłócili się i uderzył też mnie... - powiedziała odsłaniając cały czerwony policzek. On delikatnie dotknął obolałego miejsca. Dziewczyna cicho syknęła.

- Przepraszam. - spuścił głowę i zabrał dłoń.

-Nie przepraszaj mnie... Mi nic nie będzie, to Megg pojechała tam z nim, pod warunkiem, że mnie puści... To jej może się coś znów stać. - powiedziała i rozejrzała się po domu.  Payne ciągle nie podnosił wzroku. Nie wiedział jak ma się zachować, co powiedzieć. Dziewczyna dotknęła dłonią jego twarzy. Chłopak niepewnie popatrzył na jej obolały policzek.

- Przepraszam... – powtórzył.

- Nie przejmuj się mną, boje się, że on może coś zrobić Meggi...- westchnęła.

- No ale co chcesz z tym zrobić? - usiadł obok niej, choć nie był zadowolony z tego, że temat ich rozmowy znów skupi się na pannie Richards.

- Muszę jej pomóc, ale nie wiem jak. Przecież... On był taki wściekły... – Liam przytulił ją do siebie. Nie chciał rozmawiać o brunetce, dlatego milczał.- Podpowiedz mi coś... Co mam zrobić? - spytała patrząc na swojego chłopaka.

- Nie wiem. Zgłoś to na policję.- uciął krótko.

- Nie… Nie wiem, czy Megg by tego chciała. – Liam nic nie powiedział. -Boję się o nią... – szepnęła. Przytulił ją mocno do siebie, zaczął ją głaskać po włosach. Ona wtuliła się w niego równie mocno i zaczęła płakać.

- Ejj… Nie płacz. Będzie dobrze.

- Mam nadzieję.

- Przepraszam, że Cię zostawiłem. Nie powinienem. Mimo wszystko powinienem tu być.

- Wiem, że powinieneś, wiesz jak ja się bałam?!- powiedziała z wyrzutem.

- Przepraszam…

- Przestań... - blondynka mocno ścisnęła Liam’a. Była szczęśliwa, że teraz on przy niej jest. Cieszyła się z tego, że przynajmniej ona jest bezpieczna…

- Przepraszam... Znaczy, już Cię nie zostawię.- obiecał.

-Dziękuję. - delikatnie się uśmiechnęła.

- Chodź zrobimy coś z twoim policzkiem.

-Dobrze...- dziewczyna wstała z kanapy. Udali się do kuchni, blondynka siedziała na blacie, a Liam delikatnie przykładał lód do jej policzka… Ból powoli ustępował, aczkolwiek nadal nie wyglądało to najlepiej.

- Wszystko będzie dobrze. Zniknie. - uśmiechnął się lekko.

- Na pewno. – uśmiechnęła się, a chłopak delikatnie musnął jej usta… 

* Kilka godzin później, Manchester *

Do domu weszli tak jak wyszli. Jak kochająca się para, którą nie byli. Dziewczyna rzuciła w jego stronę spojrzenie pełne pogardy.

- Idź do pokoju. – wskazał na drzwi, które tam prowadziły.

- Po co? – spytała zdejmując buty.

- Zaraz tam przyjdę kotku. – uśmiechnął się chytrze. Megg westchnęła i posłusznie poszła do pokoju. Wmawiała sobie, że tak widocznie musi być... Że to musi się dziać. Że tak wszystko zostało zaplanowane tam, ‘na górze’. Cierpiała… Ale w głębi duszy marzyła o tym, żeby Styles odpuścił sobie… Wiedziała, że to jej wina. Czuła, że to wszystko przez to co kiedyś zrobiła. Nie chciała tego pamiętać. Pragnęła wyciąć ten moment jej życia ze swojej pamięci. I najlepiej z pamięci Harry’ego też…

Po 30 minutach do pokoju wszedł zielonooki razem z jego przyjacielem. Margaret siedziała na łóżku z podkulonymi nogami. Niepewnie podniosła wzrok. Przestraszyła się. Była przerażona wyglądem chłopaka, który stał obok Styles’a.

- To Twój nowy kolega. Zaopiekuje się Tobą przez jakiś czas. – Hazz wskazał na niego.

- Też będzie mnie bił tak samo jak Ty? - spytała sarkastycznie.

- Nad tym się jeszcze zastanowię. Nie chcę aby dotykał Cię ktoś inny oprócz mnie. - podszedł do niej i pogłaskał po głowie.

- A ja nie chcę, żebyś Ty mnie dotykał! – odepchnęła jego rękę.

- Ojj… Nie narzekaj. – złapał jej podbródek i pocałował ją w usta.

-  Zostaw mnie…- dziewczyna się skrzywiła i odwróciła twarz w drugą stronę.

- Mówiłem. Nie narzekaj. -  odszedł od niej. Oboje z Mulatem wyszli z pokoju. Dziewczyna zastanawiała się co tym razem planuje Styles, skoro jego przyjaciel ma się nią zaopiekować. Wiedziała, że to nie wróży nic dobrego… Obawiała się, że to tylko pogorszy całą sytuację. Miała rację. 

Po 10 minutach do pokoju wszedł sam Styles.

- To ja jadę kochanie. Za niedługo wrócę. - podszedł do niej i usiadł obok. Zbliżył się do niej i zaczął namiętnie całować, nie pozwolił aby brunetka odsunęła się od niego.

Megg nie miała innego wyjścia, zgodziła się na to. Całowała go, choć wcale nie miała na to nawet najmniejszej ochoty. Lokaty wsadził rękę pod jej bluzkę i zaczął macać jej piersi. Dziewczyna złapała jego rękę, miała nadzieję, że chociaż to jej pomoże. Nie dało to żadnego rezultatu. Loczek robił to dalej.

- Harry! - powiedziała przerywając pocałunek.-Przestań.

- No co? Nie będę Cię długo widział. Chcę się Tobą jeszcze przez chwilę nacieszyć. - powiedział po czym zjechał dłonią na jej pośladek.

- Zostaw mnie i jedź już tam, gdzie masz jechać... Proszę. - nadal próbowała go przekonać, wiedziała, że jeśli zaczęłaby sie wyrywać, lub szarpać, znów dostałaby w twarz... On szybkim ruchem położył ją na łóżku i delikatnie położył się na niej. Znów zaczął ją nachalnie całować. Wsadził dłoń w jej spodnie. Poruszał nią energicznie przez jakiś czas. Później jak gdyby nigdy nic wstał i wyszedł z pokoju zostawiając ją całkiem samą.

Megg chciała płakać, ale nie miała już czym. Wylała przez niego już tyle łez, że nawet nie miała na to siły. Tak, nie miała sił na płacz. Skuliła się i leżała na łóżku ślepo patrząc za okno. Nic jej już nie pomagało. Strach, lęk, ból. Tylko to jej towarzyszyło. Tylko to było z nią zawsze, wszędzie. ‘Widocznie tak musi być.’ Szepnęła sama do siebie kuląc się jeszcze bardziej…

Po 5 minutach do pokoju wszedł Mulat. Spojrzał na nią. Wziął głęboki wdech i zaczął… 

- Chciałbym z Tobą porozmawiać. - usiadł na jej łóżku. Ona milczała. Nie zwracała na niego uwagi. Miała nadzieję, że jeśli będzie go ignorować, chłopak wyjdzie i zostawi ją samą. Tak jak zrobił to Styles. – Chciałem Ci tylko powiedzieć, że nie musisz się mnie bać. Nic Ci nie zrobię. Rób co chcesz, ja tylko tu będę, bo mam Cię pilnować i tyle. – powiedział powoli, tak by dokładnie go zrozumiała. Chwilę czekał  na jej reakcję. 
Ona nadal milczała. Mulat wstał, ostatni raz rzucił w jej stronę spojrzenie i wyszedł z pokoju.

Meggi chciała mu uwierzyć, ale bała się tego. Bała się uwierzyć, w to, że ktoś ma wobec niej czyste intencje. Nie potrafiła już tak łatwo ufać innym. Nie po tym co się stało. Nie po tym co ją spotkało. Strach przezwyciężał wszystko inne… 

***

No i kolejny rozdział za nami. Mamy nadzieję, że nie zawiodłyśmy was co do niego. Akcja powoli się rozwija. Jest tajemniczo? Napiszcie w komentarzach :)
Do akcji wkroczył 'przyjaciel' Harrego. Jak myślicie...co się wydarzy podczas kiedy będą sam na sam w domu? Czy Zayn zmieni cały tok tej historii? Czy odmieni on jakoś życie Megg?W następnym rozdziale trochę się wyjaśni.
Hmm...to chyba na tyle. Chyba, że nasza kochana Megg coś jeszcze dopisze :D
Zapisujcie się do informowanych. Podawajcie swoje aski, blogi, numery gg, tt co tylko chcecie, a my będziemy was informować.

  

Nie mam nic do dodania. Zapraszam za tydzień! :) 

                                                                               Dems i Megg :)