Rozdział 12

Minęło kilka dni. Dni, które  Megg minęły niczym pstryknięcie palcem. Zaś Demi ciągnęły się niemiłosiernie. Każdego dnia Dems i Liam’a odwiedzał Niall. Zawsze razem starali się analizować każde słowo wypowiedziane przez brunetkę. Margaret zamknęła się w sobie jeszcze bardziej… 

                                                         * * *

We trójkę siedzieli w salonie i oglądali telewizję, lecz Panna Richards cały czas była nieobecna. Rozbrzmiał dzwonek do drzwi. Brunetka od razu 'obudziła się' i przestraszyła.

- Spokojnie. - uspokajała ją blondynka.

Liam poszedł otworzyć drzwi. Do salonu wszedł nie kto inny jak Horan.

- Hej! - uśmiechnął się. Megg automatycznie wstała i poszła do pokoju.- A jej co? - zapytał blondyn.

- Nie wiem. – Demi wstała i poszła za nią. Kiedy Dems weszła do pokoju Margaret siedziała skulona na łóżku. 

- Kochanie co się dzieje? - usiadła obok niej. Dziewczyna nie odzywała się. - Megg proszę, powiedz mi. Dlaczego wyszłaś jak tylko go zobaczyłaś.  -Richards nadal milczała.  - Megg. Odezwij się! -Dziewczyna tylko spojrzała na przyjaciółkę i już po chwili jej wzrok powędrował z powrotem na podłogę. - Megg. - złapała ją za dłonie.

- Co? - szepnęła zachrypniętym głosem.

- Co się dzieje? Czemu wyszłaś. Powiedz mi, martwię się.

- Bez powodu.- tłumaczyła skulona dziewczyna.

- Nie Megg. Zamknęłaś się w sobie jeszcze bardziej. Coś znów się stało. Megg powiedz mi. Proszę… Niall? To przez niego? Ma nie przychodzić?

- Nie, to nie przez niego. To przez Was... Przeze mnie. Sama sobie zawiniłam rozumiem, ale wtedy musiałam to robić. Nie miałam wyjścia, rozumiesz?! Po co mam z Tobą rozmawiać skoro Ty od razu o wszystkim jemu powiesz, co? Znowu będziecie mi się przyglądać jak jem, jak chodzę, albo jak siedzę? Nie, dziękuję. - krzyczała.

- O co Ci chodzi?! My staramy Ci się pomóc! Może nam to nie wychodzi, ale się staramy!

- No właśnie. Nie wychodzi Wam to. Ja już nie chcę waszej pomocy. Czuję się tu gorzej niż z Harry'm! - nadal krzyczała.- Może gdybym wtedy do Ciebie nie zadzwoniła to już by mnie nie było. Wy nie mielibyście problemu i powodu do kłótni, a ja spokojnie leżałabym gdzieś martwa!

- Przestań tak mówić. - szepnęła spokojnie. - Powinnaś się cieszyć, że ktoś chce Ci pomóc. Nie możesz mówić, że chciałabyś być martwa. Nie możesz…- Demi o mało co nie rozpłakała się.

- Mogę. Nikt mi tego nie zabroni! I teraz nie obchodzi mnie to co sobie o mnie pomyślicie... - Dziewczyna wstała z łóżka. W pośpiechu założyła buty i wyszła z domu ubrana w to co na sobie miała... Blondynka od razu za nią wybiegła. 

- Megg! - krzyknęła w drzwiach. Nie poskutkowało. Zrezygnowana udała się do salonu. Usiadła na kanapie i zaczęła płakać.

- A ja mówiłem, że przez nią będą same kłopoty...- westchnął Liam, zaraz po tym zauważył, że Niall kiwnął głową na znak, że chłopak zrobił błąd mówiąc to...

- Nie mów tak! - krzyknęła i rozpłakała się jeszcze bardziej odruchowo wtulając się w Liam’a.

- Ale miałem rację... Popatrz co ona z Tobą robi?! Naskoczyła na Ciebie chociaż nie miała powodu. - kontynuował. Dems oderwała się od niego.

 - Przestań! - warknęła i udała się do pokoju. Liam wzruszył ramionami... Nie wiedział już co ma zrobić. Wstał z miejsca. Udał się do kuchni, po chwili wrócił z kilkoma butelkami piwa. 
- Napijesz się? – zapytał blondyna. Ten odmówił, gdyż przyjechał tam samochodem. – Nie to nie. Wypiję sam. - Niall przez długi czas namawiał Liam'a żeby ten zaprzestał, ale już po kilku piwach było za późno... Sytuacja skomplikowała się jeszcze bardziej, kiedy do domu wróciła zapłakana, mokra Megg.
- Ooo... panienka już wróciła? - wrzasnął pijany Payne.
- Masz z tym jakiś problem?- krzyknęła przez płacz. 
- Uwierz mi, że mam! - wstał z kanapy. 

- Ale mnie Twoje życie i twoje problemy nie obchodzą chłoptasiu! Mam wystarczająco swoich… - dziewczyna spojrzała w dół, lecz nikt nie wiedział o co chodzi.

- Ale nie rozumiesz! Demi jak głupia chce Ci pomóc, a Ty to ignorujesz. Przez Ciebie cały czas się kłócimy!- chłopak wymachiwał rękoma na wszystkie strony świata.

- Nie obchodzisz mnie! Ku*wa mam Cie dość i tego Twojego wypominania mi każdego błędu... Byłeś kiedyś bity? Gwałcony? Zdradzany? Nie! To zamknij paszczę i pij to piwo dalej! - dziewczyna była cała zapłakana i zdenerwowana.

- Zamknij się gówniaro! I wypi***alaj stąd! Są przez Ciebie same problemy!- Chłopak wskazał ręką na drzwi.

-Dobrze! Żebyś mnie nie miał na sumieniu! Mam Was wszystkich dość, ku*wa Wy wszyscy jesteście tacy sami! - krzyknęła ostatkiem sił, ponownie ubrała na siebie buty. Ostatni raz z pogardą spojrzała na Liam'a i wybiegła z domu trzaskając drzwiami.  

Payne dumny z tego czego dokonał usiadł na kanapie z wielkim uśmiechem na twarzy. Popatrzył na Niall'a, któremu nie spodobała się ta sytuacja i już po chwili został w pomieszczeniu całkiem sam. Horan prędko wybiegł za dziewczyną nie zważając na to co pomyśli sobie jego przyjaciel… 

- Co tu się dzieje? Jesteś pijany? - zapytała zaspana Demi wchodząc do salonu.

- Tak jestem napity! I co z tego? - odpowiedział jak gdyby nigdy nic.

- To, że jesteś pijany! Wiesz, że nie możesz dużo pić! - Blondynka wyraźnie się zmartwiła.

- Ale nie wypiłem wcale dużo! - zaczął się głupio tłumaczyć.

- Zostaw już to piwo! Zanim będzie źle! Co tu się działo?!

- Nic nie będzie! Nic się nie działo!

- Słyszałam krzyki! Megg tu była. - bardziej stwierdziła niż zapytała.

- Nie!- zaprzeczył.  

- Była tu! Słyszałam, jej głos! - krzyknęła.

- To miałaś przesłyszenia!

- Mam Was obojga dość! - udała się do pokoju.

- Nie przesadzaj kochanie! Jej możesz mieć, ale co ja Ci zrobiłem?

- Wiesz, że nie lubię kiedy pijesz! Obiecałeś mi! - Dziewczyna poczuła się oszukana.

- Jak się raz na jakiś czas napiję to nic mi nie będzie! – zaczął się głupio tłumaczyć.

- Ale się o Ciebie martwię! – powiedziała już lekko załamanym głosem.

- Ej! Co znowu?! – nie wiedział co się dzieje.

- Pijesz.

- No i co? Mam doła przez tę idiotkę. Ona mi Cię odbiera.

- Nie odbiera! – wrzasnęła blondynka i sama nie wiedziała co ma dalej zrobić. To był impuls... Dems zaczęła go namiętnie całować. Z każdą sekundą pogłębiała pocałunek. Ich kłótnia skończyła się tak jak prawie każda...

                                                                

                                                          * * *

Niall jak najszybciej wybiegł za zdenerwowaną Megg. Po chwili dogonił ją i próbował coś wskórać…

 - Ejj... Zaczekaj!- krzyknął.

- Czego chcesz?! - Margaret cała zapłakana odwróciła się w stronę Horan’a.

- Wiem, że nie chcesz tam wracać. Chodź pojedziemy do mnie. Uspokoisz się…

- Nigdzie z Tobą nie idę! - wrzasnęła i zaczęła iść przed siebie. Niall szybko pobiegł po samochód. Prędko go odpalił i wolno jechał za Megg. Po chwili wychylił się z okna.

- Prosze. Wsiadaj.

- Nie znam Cię, nie będę wsiadać do Twojego samochodu. – Panna Richards nadal twardo szła przed siebie.

- Proszę, nie mogę patrzeć jak płaczesz. Wsiadaj.- nadal ją nakłaniał.

- Nie musisz na mnie patrzeć. Możesz jechać do domu i zająć się swoim życiem... - spojrzała na niego.

- Nie mogę. Będę miał wyrzuty sumienia. Meggi proszę. - za wszelką cenę chciał, aby z nim pojechała.

- Ehh...- dziewczyna głęboko westchnęła.- Nie. Niall, nigdzie z Tobą nie pojadę. Zostaw mnie samą.

- Nie zostawię. Proszę Cię chodź. Uspokoisz się.

- Niall, czy ja mam Ci przeliterować słowo "NIE" żebyś w końcu zrozumiał?! - krzyknęła. Z każdą sekundą padało coraz mocniej, a dziewczyna wciąż uparcie szła w niewiadomym kierunku.

- Przeziębisz się. - ciągle jechał za nią.

- A co Cię to obchodzi? - dziewczyna nie wiedziała już co ma zrobić, żeby blondyn dał jej spokój.

- Obchodzi, bo nie chcę żebyś była chora. Megg wsiadaj proszę. -Margaret sama nie wierzyła w to co właśnie chciała zrobić... Spojrzała w jego niebieskie oczy i nie potrafiła odmówić. Wsiadła do samochodu... - Dziękuję. - powiedział, kiedy dziewczyna siedziała już obok niego. Horan zmienił bieg i przyśpieszył. Panna Richards nie wiedziała jak ma się zachować. Przez całą drogę siedziała cicho ze spuszczoną głową. Po pięciu minutach dojechali na miejsce. - Jesteśmy. - uśmiechnął się lekko do dziewczyny. Meggi bez żadnych emocji wysiadła z samochodu. Było jej bardzo zimno, była przemoczona, cała się trzęsła. Kiedy tylko weszli do domu Niall udał się do pokoju. Po chwili przyniósł jego dresy, koszulkę i czysty ręcznik. - Łazienka jest tam. - wskazał na białe drzwi. Brunetka niepewnie spojrzała na chłopaka. Wzięła od niego ciuchy i poszła do pomieszczenia, które wskazał jej Horan.

Chłopak udał się do kuchni. Od razu wstawił wodę na herbatę. Zaczął szukać jakiś leków na przeziębienie w razie czego. Kiedy je znalazł zabrał się za robienie posiłku.

Po kilkunastu minutach dziewczyna wyszła z łazienki w ubraniach chłopaka.  Wyglądała w nich dosyć zabawnie, ponieważ były na nią za duże... Przyszła do kuchni i usiadła na krześle obserwując chłopaka.

- To na co masz ochotę? Tosty, jajecznica, parówki, kolorowe kanapeczki... - zaczął wszystko po kolei stawiać na stół, przy którym siedziała brunetka.

- Tosty...- szepnęła.

- Proszę. - podał jej, a sam zaczął jeść wszystko co przygotował.  Megg zjadła kilka tostów i kiedy już więcej nie mogła zaczęła przyglądać się Niall’owi dziwiąc się gdzie on to wszystko mieści. - Tak wiem. Ja zawsze tyle jem. – strzelił szczerym, szerokim uśmiechem. Dziewczyna spuściła głowę i prawie niewidocznie się uśmiechnęła.- Nie wstydź się uśmiechnąć. - Starał się wyłapać jej spojrzenie.

- Nie wstydzę się. - dodała na swoją obronę ciągle patrząc w dół. 

- To popatrz na mnie i uśmiechnij się. - sam ponownie to zrobił. Megg niepewnie podniosła wzrok i delikatnie uśmiechnęła się do chłopaka. - Dziękuję. - Horan wstał i zaczął wstawiać brudne naczynia do zmywarki. - Ja idę się wykąpać, a ty możesz iść do salonu, do mojego pokoju, możesz trochę pozwiedzać. Rób co chcesz. - zaśmiał się.

- To ja zostanę tutaj... - wypowiedziała po chwili ciszy.

- Okey. - powiedział i wyszedł z kuchni.

Dziewczyna cały czas siedziała w tym samym miejscu. Nadal nie wierzyła w to, że jest w mieszkaniu chłopaka, którego prawie nie zna. 

- Cholera! - nagle wrzasnął Niall z łazienki.  Megg wystraszyła się i od razu poszła w tamtą stronę. 

 - Co się stało?- powiedziała cicho stojąc pod drzwiami. 

- Rozlałem moją odżywkę do włosów.- Richards uśmiechnęła się sama do siebie. 

- Pomóc Ci ją posprzątać? Poradzisz sobie sam?- palnęła.

- Możesz wejść. - zaśmiał się. Chłopak stał tam w samych bokserkach.

-Emm... - dziewczyna nie wiedziała co ma zrobić. Przed nią stał półnagi Niall...- Gdzie ta odżywka?

- Na podłodze… Już się ubieram. - zaczął zakładać na siebie koszulkę i spodnie dresowe. Megg szybko posprzątała bałagan.

 - I już po kłopocie...- uśmiechnęła się do Niall'a.

- Dziękuję. Ale ta odżywka była taka dobra...- posmutniał.

- W każdej chwili możesz kupić sobie nową...- zdziwiła się i wyszła z łazienki.

- Ale ona była taka fajna. - poszedł za nią.

- Kupisz sobie taką samą... Nie wiem w czym widzisz problem...

- Ja też nie. - zaśmiał się i usiadł na kanapie w salonie. Margaret nie wiedziała co z sobą zrobić. Usiadła na brzegu kanapy. - Pójdę zmienić pościel. Nie chce żebyś spała na kanapie. - uśmiechnął się i wstał.

- Stój. To Twoje łóżko, Ty na nim będziesz spał. Ja będę spała na kanapie. Nic mi nie będzie. - oznajmiła.

- Nie będziesz. Będziesz spała w moim łóżku, bo jesteś moim gościem. - poszedł w stronę pokoju. Dziewczyna głośno westchnęła i siedziała na kanapie... - Chyba, że mam spać z Tobą. - palnął. Od razu ugryzł się w język i zniknął w pokoju.

Megg w duchu się zaśmiała i poczuła jak się rumieni. Uspokoiła się, po czym poszła do pomieszczenia, w którym znajdował się Horan.

- Chyba potrafię sama spać... - uśmiechnęła się, bo sama nie widziała sensu, w wypowiedzianym zdaniu.

- Ale może boisz się ciemności i trzeba Cię przytulić, czy coś. - to też nie miało sensu.

- Jeszcze tylu rzeczy o mnie nie wiesz... Nie boję się ciemności. - wyjaśniła opierając się i futrynę w drzwiach.

- Szkoda. - szepnął.

- Słyszałam...- wypowiedziała również szeptem podchodząc do chłopaka.

- Co? – odparł jakby nic się nie stało.

- Idź spać. - uśmiechnęła się.- Bo już zaczynasz gadać od rzeczy…

- Ale nie chce mi się spać. - Skończył zmieniać pościel. 

- To jak, trzeba z Tobą spać czy nie? - spojrzał jej w oczy. Dziewczyna również niepewnie popatrzyła w jego niebieskie tęczówki. Zapatrzyła się w nie... Dopiero po chwili otrząsnęła się.
- Nie, nie trzeba. Przepraszam. - Po tym spuściła wzrok. 

- Ej. - podszedł do niej. - Za co przepraszasz?

- Za... Za nic. Po prostu się zamyśliłam.

- Dobranoc. - nieśmiało i delikatnie pocałował ją w policzek po czym wyszedł z pokoju.  Brunetka zarumieniła się. Dotknęła miejsca, w które chłopak dał jej buziaka i delikatnie sie uśmiechnęła. "Dobranoc..." szepnęła kiedy Horan był już za drzwiami.
Chłopak wygodnie ułożył się na kanapie. Cały czas myślał o Niej.  Był coraz bardziej pewien, że powoli zaczyna się w Niej zakochiwać…

                                                               * * *

Śnił jej się koszmar. Bardzo realistyczny koszmar... Znów był przy niej Harry... Bił ją, gwałcił, ona krzyczała... On nie reagował na jej prośby i błagania. Robił to co zawsze...

Megg obudziła się. Rozejrzała dookoła i przypomniało jej się, że nie jest u Dems, tylko u Niall'a. Dziewczyna wstała z łóżka i skierowała się do salonu. Tam, spokojnie spał blondyn. Panna Richards usiadła na brzegu kanapy i przez chwile przyglądała się chłopakowi, który cały czas się wiercił. Zielonooka uśmiechnęła się, stwierdziła, że Horan słodko wygląda kiedy śpi...

- Niall...- szepnęła.

- Yyy… Em... Co? Kto? - mówił zaspany, powoli zaczął się podnosić.

- Przepraszam, że Cię budzę, ale nie mogę spać... - spuściła głowę.

- Co się stało? - usiadł.

- Śniło mi się coś... Nie ważne... Mogę tu z Tobą posiedzieć? - spytała niepewnie.

- Chodź do pokoju. - wstał i złapał za swój zagłówek. Margaret szybko wstała i szła za Niall'em. 

W całym pokoju panowała zupełna ciemność. Nie można było nic zobaczyć. Niall szedł powoli, aby na nic nie wpaść. Jednak nie udało mu się to. Potknął się i uderzył o Megg. Od razu podtrzymał ją dłonią tak, aby nie upadła. Ich usta niezdarnie otarły się o siebie.  Dziewczyna stała sparaliżowana, nie wiedziała co zrobić. Jej oddech stał się ciężki. Serce zaczęło bić mocniej...  Niall powoli i ostrożnie znalazł nocną lampkę. Od razu ją zaświecił po czym zaczął układać pościel na łóżku. Megg spuściła wzrok tak jak to miała w zwyczaju i czekała, aż chłopak skończy.

- Chodź. - uśmiechnął się siadając na łóżku. Brunetka powoli usiadła obok chłopaka.

- Przepraszam, że Cię obudziłam...

- Nie przepraszaj. Lubię z Tobą siedzieć. - zgasił lampkę i położył się na łóżku.

- Ale i tak głupio się z tym czuję... Dość, że pozwalasz mi u siebie spać, to jeszcze budzę Cię w środku nocy...- ułożyła się wygodnie.

- Miałaś koszmar. Rozumiem. Nie przeszkadza mi to. Jeśli masz spokojnie zasnąć to dobrze, że mnie zbudziłaś.

- On w nim znów robił to co chciał... - westchnęła. - Nie ważne. Dobrej nocy Niall.

- To był tylko sen. - odwrócił się w jej stronę. - Nie masz się czego bać. Jesteś bezpieczna.

- Czuję się bezpieczna kiedy wiem, że jesteś blisko... – ziewnęła, już nie panowała nad tym co mówiła. Gdyby nie była tak bardzo śpiąca pewnie nie powiedziałaby tego, co zdawało się być prawdą…  Już chwilę później Megg smacznie spała...

Na twarzy Niall’a od razu pojawił się wielki uśmiech. Cieszył się, że dziewczyna mu ufa. Wkrótce i on zasnął...

***

Tym razem rozdział wyjątkowo wcześniej, w nagrodę za duuużą ilość komentarzy! <3 
Jak wrażenia po 12 rozdziale? 

Piszcie swoje opinie w komentarzach! <3 

Dziękujemy za wszystkie komentarze pod 11 rozdziałem. :) 

Ile tym razem będzie komów? :) Czekamy, czekamy, czekamy. 
Jeśli macie jakieś pytania piszcie śmiało na naszego aska! Zauważyłyśmy, że często zadajecie pytania pod rozdziałem, a to nie jest ich miejsce. :)

Mamy trzy pytanka... 

1. Kto jest Waszym ulubionym bohaterem?

2. Kto jest Waszą ulubioną bohaterką? 

3. Którego bohatera/której bohaterki nie lubicie najbardziej? 

Mamy nadzieję, że odpowiecie. <3 

Pamiętajcie, że Was kochamy! :) 

Do 'przeczytania' za tydzień! ♥