Rozdział 13

Następnego dnia rano Demi obudziła się bardzo szczęśliwa. Dlaczego szczęśliwa? Bo była w objęciach swojego ukochanego. Blondynka przeciągnęła się, usiadła na łóżku i przyglądała się śpiącemu Liam'owi.  Po chwili chłopak obudził się. Demi od razu chciała wyjaśnić zaistniałą sytuację. Chciała mieć już to z głowy... Lecz on zaczął pierwszy.

- Dzień dobry słońce!- uśmiechnął się.  Dems nie chciała psuć takiego pięknego ‘powitania’, więc postanowiła rzucić coś miłego.

-Uwielbiam się tak z Tobą godzić…- nieśmiało uśmiechnęła się do swojego chłopaka.

-A ja kocham się z Tobą kłócić, a później właśnie w ten sposób godzić. – złapał jej dłoń.

-Ale najbardziej godzić!- zaśmiała się.

-No tak. Masz rację. – przyznał.

-Proszę nie kłóćmy się już więcej o nią...- zaczęła.

- Może od razu o niej zapomnijmy. Tak będzie dla nas najlepiej. Proszę.

- Nie mogę o niej zapomnieć... Porozmawiam z nią ostatni raz i jeśli nie będzie chciała ze mną rozmawiać, dam jej spokój. - obiecała.

-O ile Ci się to uda...- dodał pod nosem i także podniósł się do pozycji siedzącej.

- Nie złość się za to co teraz powiem, ale gdzie ona może być? - spytała.

-Znowu zaczynasz? - chłopak wyraźnie się zdenerwował.

- Po prostu chcę z nią jak najszybciej porozmawiać... - wyjaśniła.

- Nie wiem gdzie ona jest...- Liam uciekł wzrokiem tak żeby nie patrzeć w stronę dziewczyny. Nie potrafił kłamać patrząc jej w oczy.

- Dlaczego uciekasz wzrokiem. Ty wiesz gdzie ona może być! Proszę powiedz mi chce to jak najszybciej zrobić...

- No właśnie nie wiem... Przecież wczoraj wyszła... - tłumaczył.

-Uciekłeś wzrokiem, a nigdy tego nie robisz…- nadal drążyła temat.

-No i? Nie wiem gdzie jest! Uciekła przecież...

-Dzwonie do niej.- Demi wstała z łóżka i zaczęła się ubierać.

-I tak pewnie nie odbierze!

Dems nie zwracając uwagi na to co mówił Payne wyszła z pokoju i zadzwoniła do swojej przyjaciółki. Już po chwili w słuchawce rozbrzmiał zaspany głos dziewczyny.

- Co chcesz?

-Gdzie jesteś? - spytała spokojnie blondynka. 

-Nie ważne.

-Słuchaj, ja chcę z Tobą porozmawiać, szczerze... Wyjaśnić wszystko. - Dems kontynuowała rozmowę.

-Ale ja nie chcę już z nikim rozmawiać! Za dużo problemów Wam narobiłam . Przepraszam za wszystko. Już więcej przeze mnie nie będziecie mieć kłopotów. Przekaż Liam'owi, że już nie musi się z Tobą o mnie kłócić...- powiedziała.

- Co o Ci chodzi? - zdziwiła się.

-On będzie wiedział! Nie będę mu problemów robić... Sam tego chciał! Przepraszam za wszystko i obiecuję, że już mnie nie spotkacie... Bardzo przepraszam...- Megg rozłączyła się. Demi zdezorientowana i zezłoszczona wróciła do pokoju i od razu bez żadnych ceregieli zaczęła:

- Co Ty jej nagadałeś?!

- Ja? Komu?- chłopak udawał, że nie wie o co chodzi. Był wyraźnie rozbawiony tą sytuacją. 

-Megg! Nie udawaj, że nie wiesz o czym mówię!- krzyczała.

-Nie udaję! To ona ciągle kłamie i oszukuje... Skąd wiesz czy mówiła prawdę!? 

-Dobra, mamy się o nią więcej nie kłócić... Wstawaj... - westchnęła.

- Czyli zapominamy o niej?- spytał z nadzieją.

-Zdecydowanie, tak! -uśmiechnęła się.

- Nareszcie! Dziękuję. Kocham Cię...- szepnął Liam. 

                                                       * Kilka dni później *
Blondynka leżała w objęciach swojego chłopaka. Cieszyła się, że już więcej nie będą się kłócić. Nadal martwiła się o swoją przyjaciółkę... A może już nie przyjaciółkę? Lecz miała już dość. Dość tego, że ona nie przyjmuje żadnej pomocy. Nie chce nic powiedzieć. Demi wiedziała, że ona jeszcze coś ukrywa. Ukrywa coś o czym nie chce z nikim rozmawiać…

- Kocham Cię. - wyszeptała mu do ucha.

- Nie. Ja Ciebie mocniej. - pocałował ją w policzek. 

- Tak, tak, wmawiaj to sobie dalej. - zaśmiała się.

- Ty mnie nie kochasz! To ja kocham Ciebie. – pocałował ją w usta. Dziewczyna delikatnie odwzajemniła pocałunek. Po chwili Liam przerwał tę cudowną chwilę. 

- Czemu się ode mnie odrywasz? - Wyraźnie posmutniała.

- Bo chcę się zapytać jakie mamy na dziś plany kochanie? - Blondynka zaczęła zabawnie poruszać brwiami. - Akurat nie o takie plany mi chodziło, ale jak masz ochotę...

- Jeśli Ty masz, no chyba, że chcesz porozmawiać?

- O czym rozmawiać?

- O czym tylko chcesz, o wszystkim. - uśmiechnęła się.

- Dlaczego Harry Cię bił? – bardzo chciał się tego dowiedzieć.

- Nie wiem, kiedy zaczęliśmy chodzić było normalnie, potem cały czas chciał uprawiać seks, a potem tak po prosu zaczął mnie bić jak nie chciałam tego robić. - mówiła spokojnie.

- Nie rozumiem go... Tak bardzo się zmienił... Ale ja Cię nigdy nie uderzę! - pocałował blondynkę.

- Wiem. - jeszcze bardziej wtuliła się w niego.

- Kocham Cię najmocniej na świecie!

- Nie! Bo ja Ciebie. - popatrzyła prosto w jego oczy.

- Tak.. A zmieniając temat... Może gdzieś dzisiaj wyskoczymy?

- A gdzie proponujesz? Sypialnia? Łóżko? – zaśmiała się.

- Myślałem o kinie? Kolacji? A może odwiedzimy Lou, albo Niall’a? Ale Twoje propozycje też są bardzo kuszące. – uśmiechnął się.

- To może najpierw pójdziemy do Niall'a, wiesz przeprosić za te sytuacje, a potem kto wie…- zaśmiała się.

- Okej. To zbierajmy się! – usiadł na łóżku.

- Nie chce mi się… - zaczęła się ociągać.

- No dawaj! Mojemu blond koledze chyba należą się przeprosiny za tę, której imienia nie wypowiem. – uśmiechnął się. 

- No już, już. Idę się przebrać, przecież naga nie pójdę. – wstała z łóżka i podeszła do szafy.

- Idź. Nie wypuścił bym Cię tak. – Przyglądał się Dems…

Po 30 minutach oboje byli już gotowi. Ubrali się ciepło i spacerkiem poszli do Niall’a.

- Hej Niall. – powiedziała kiedy blondyn otworzył drzwi.

- Hej, a co wy tu robicie ? – zdziwił się. Nie chciał, aby widzieli, że Megg jest u niego.

- Przyszliśmy Cię odwiedzić. To chyba nic dziwnego. Wpuścisz nas? – uśmiechnęła się.

- Em… tak, tak jasne. Wchodźcie. – przepuścił ich w drzwiach. Demi i Liam rozebrali się i udali się do salonu.

- Co Ty tu robisz? – Blondynka zapytała zdziwiona kiedy zobaczyła Margaret  siedzącą na kanapie.

- No chyba ja się powinnam zapytać co Ty tu robisz? – Megg wstała.

- Przyszliśmy do Niall'a? – bardziej zapytała niż stwierdziła.

- Nie ważne. – Megg westchnęła i machnęła ręką.

- Ooo... nieźle się zapowiada. – Powiedział Liam z wielkim uśmiechem rozsiadając się na kanapie.

- Przesadzasz. – warknęła Dems.

- On? On już dawno przesadził. Ja wychodzę… Wrócę jak skończycie te odwiedziny. – Brunetka szybko wyszła z salonu. Założyła na siebie czarną kurtkę Horan’a i wybiegła na dwór.

- Niall co Ona tu robi? – zwróciła się do blondyna.

- Yyy... mieszka. – odpowiedział zmieszany.

- Ale, ale jak to? U Ciebie? – nie dowierzała.

- No tak. U mnie… Ona chciała wracać do Manchesteru, ale jej nie pozwoliłem… I została u mnie. – Czuł się skrępowany.

- Ale jakim cudem? Od kiedy? – cały czas nie wierzyła w to co się dzieje. 

- Odkąd Liam ją wyrzucił z waszego domu… - spojrzał na chłopaka.

- Że co? Liam! – warknęła.

-Co, to nie prawda! Widzisz, już nawet Niall'a przestawiła na swoją stronę.

-Wyrzuciłeś ją z domu! - stwierdziła. - Czyli, że nie przesłyszałam się wtedy...

-Nie prawda!- chłopak bronił się jak tylko mógł.

-Tak? To udowodnij!- rozkazała.

-Miałem włączony telewizor! – tłumaczył bez sensu.

-To czemu jak weszłam był przyciszony a ty stałeś wk*rwiony ?!- wrzasnęła. 

-Bo byłem upity! No weź, chyba nie wierzysz znowu tej szmacie co najpierw się puszczała, a później z siebie ofiarę robiła! 

-Widzisz, dalej to robimy! Kłócimy się przez nią! Mam już tego dosyć!- Demi wykrzyczała to Liam'owi w twarz i wybiegła z domu trzaskając drzwiami.

-Na co czekasz?! Biegnij za nią! - Niall zwrócił się do przyjaciela.
Liam czym prędzej wybiegł za ukochaną. Po chwili dogonił ją, złapał za rękę. Mocno ją do siebie przytulił i pocałował. Demi nie zwracała na niego uwagi. Szybko odepchnęła go od siebie i biegła dalej.

- No błagam Cię! O co Ci znowu chodzi? Mieliśmy o niej zapomnieć!

-Jak widać nie udaje się nam, ciągle coś, albo ktoś nam przeszkadza. Ja już nawet nie wiem czy coś między nami jest! - krzyczała przez łzy, których nie było widać, bo deszcz padał co raz bardziej.

-Przecież my się kochamy!

-Przez to wszystko... Ja już nie wiem co ja do Ciebie czuję. - wykrzyczała i uciekła.

- Ale Demi, ja Cię kocham! - w bezradności patrzył jak dziewczyna biegnie przed siebie.
                                                            ***
Zdenerwowana i za razem smutna dziewczyna wpadła jak burza do domu. Zamknęła się w łazience. Miała wszystkiego dość. Usiadła na brzegu wielkiej wanny i płakała. Nie wiedziała co ma ze sobą zrobić...
Po chwili do domu wrócił Liam. Przerażony zaczął szukać Demi po całym mieszkaniu. Przebiegając przez korytarz zauważył świecące się w łazience światło. Od razu zrozumiał, że blondynka zamknęła się w środku.
- No uwierz mi! Kocham Cię! Proszę otwórz! Błagam Cię... - prosił. Dziewczyna nie reagowała. - No otwórz w końcu ku*wa zrozum, że Cię kocham, uwierz mi nic nie zrobiłem! -zaczął walić z całych sił ręką w drzwi. - Otwórz!- złapał za klamkę. - No chociaż powiedz cokolwiek... - prosił, ale na marne. - Błagam wybacz mi! Uwierz... Dlaczego tak bardzo się przejmujesz Megg? Kocham Cię! Otwórz!- Liam nadal próbował otworzyć zamknięte na klucz drzwi.- Ja... ja je wyważę jak nie otworzysz!- powiedział i czekał na reakcje dziewczyny. Ona nadal milczała.- Ostrzegałem!- krzyknął. Uderzył kilkakrotnie ramieniem w drzwi i wyważył je... W wannie leżała dziewczyna. Nie przytomna. Z jej nadgarstków płynęła krew...

***

 Nooo i co Wy na to? Nareszcie coś więcej o Dems! Haha :D

Jak zawsze czekamy na wasze opinie, różne sugestie...

Jakiekolwiek pytania? ASK! ASK! ASK! 
Coś się stało pod ostatnim rozdziałem. ;c

Min. 15 komentarzy = 14 rozdział. 

Przynajmniej zwykłe ':)'
'Czytamy' się za tydzień! <3 

Wasze Dems i Megg