Rozdział 11

Demi od razu podbiegła i przytuliła brunetkę do siebie.

- On wie, że ja tu jestem, prawda? Wróci tu i znów mnie zabierze, znów mi to zrobi?! - Dziewczyna wyrywała się z uścisku przyjaciółki.

- Nic Ci nie zrobi. Nie przyjdzie tu. Nie pozwolę mu na to. - Znów ją przytuliła.

- Ty nie wiesz, do czego on jest zdolny! On... Ja przez chwilę czułam się tak jak kiedyś, a później on powiedział, że kocha też jego i ja nie wiedziałam... - krzyczała przez płacz. - I on później się upił... I znowu to samo... Ale ja wiem! On wróci!

Blondynka pierwszy raz widziała u niej takie zachowanie. Szybko przytuliła do siebie przyjaciółkę mocniej i nie pozwalała jej się wydostać z tego uścisku.

- Puść mnie! On tu wróci! Mówię Ci.... I znów będzie zapewniał, że mnie kocha, wiesz?! A ja mu uwierzę, bo tak trzeba... Muszę mu wierzyć. Muszę... - szlochała.

- Megg uspokój się, rozumiesz?! - Krzyknęła. - On tu nie wróci. Nic Ci nie zrobi. - Zaczęła prowadzić dziewczynę za rękę. Margaret nerwowo potrząsnęła głową, co oznaczało, że nie zgadza się z przyjaciółką.

- On wróci! Uwierz mi! I... i ja znów się zapytam, za co go kocham?! Na prawdę?! A on znowu mi to zrobi... Ja to wiem... - szarpała się.

- Nic Ci nie zrobi! Siadaj - pokazała dłonią na krzesło. Brunetka spojrzała na swoje trzęsące się ręce i posłusznie usiadła na miejscu wskazanym przez blondynkę. "On wróci... Wróci..." majaczyła. Dems prędko szukała leków. - Weź. - Podała jej tabletkę i wodę.  Megg połknęła tabletki, które podała jej przyjaciółka. Margaret nadal majaczyła. Po godzinie zaczęła się uspokajać. Wkrótce zasnęła…

*** Następnego dnia***

Było popołudnie. Panna Richards siedziała bezczynnie na kanapie w salonie. Nie patrzyła już w ogóle na swoją przyjaciółkę. Było z nią coraz gorzej... Dziewczyna siedziała skulona, głowę opierała na kolanach. Wpatrywała się w podłogę.
Nagle usłyszała, że ktoś wszedł do domu. Przestraszyła się. Bała się, że może to być Harry, że może ją zabrać.  Brunetka podniosła wzrok i już po chwili zobaczyła wchodzącego do salonu Liam'a, który na wstępie posłał jej spojrzenie pełne pogardy. Megg odetchnęła z ulgą i powróciła do poprzedniej czynności. Payne poszedł do Demi...

- Czego znowu chcesz? - Wstała zdenerwowana.

- Chcę porozmawiać. Wyjaśnić wszystko... - zaczął.

- Dla mnie już jest wszystko wyjaśnione. - Skrzyżowała ręce na wysokości swojego brzucha.

- Nie, Demi, nie jest wyjaśnione... Nawet nie wiesz jak to wszystko się zawikłało. Proszę wybacz mi. Nie powinienem tak naskakiwać wczoraj na nią. Przepraszam. Nie powinienem także mówić tego wszystkiego, co powiedziałem. Będę starał się ją tolerować, tylko proszę nie kończmy naszego związku. Ja na prawdę Cię kocham...- popatrzył na dziewczynę błagalnym wzrokiem.

- Ja też Cię kocham, ale nie będę tolerować tego, co o Niej mówisz!

- Wiem, dlatego nie będę już więcej tego mówił... - oznajmił.

- Czyli musiałam to skończyć, żebyś przestał? Śmieszny jesteś. - Usiadła i przytuliła nieobecną Megg.

- Nie... To nie tak... Demi błagam Cię. Wybacz mi...

- Jak nie tak, to jak?

- Wytłumaczę Ci, ale... moglibyśmy na osobności? - poprosił.

- Meggi zaraz wracam, dobrze? - objęła przyjaciółkę. Dziewczyna nie zareagowała na nic. Zachowywała się tak jakby w ogóle jej tam nie było. Dems westchnęła głęboko i razem z Liam'em udali się do pokoju. Blondynka usiadła na łóżku. - W takim razie mów... 

- Demi, bo ja zrozumiałem to, że źle robiłem. W sumie... To ja na prawdę nie mam powodu, żeby jej nie lubić. On musiał ją bardzo skrzywdzić, skoro jest w takim stanie. Jest mi na prawdę przykro, że to robiłem... Przepraszam. - wyjaśnił.

- Wiesz, że krzywdząc ją krzywdziłeś mnie dwa razy bardziej!- krzyknęła.

-Wiem. Ja to wiem. Rozmawiałem o tym z Niall'em i to bardzo długo i on powiedział mi to samo... Pomógł mi zrozumieć mój błąd. 

- Szczerze to po tym, co robiłeś, trudno mi w to od razu uwierzyć... - Spuściła głowę.

- Żałuję... - usiadł obok niej- Bardzo żałuję. Jeśli chcesz to ją też mogę przeprosić, tylko błagam, wybacz mi...

- Jej nie masz co przepraszać, ona nawet nie zareaguje, wczoraj musiałam podawać jej środki uspokajające, nie chce zostać sama w pomieszczeniu...- schowała twarz w dłonie.

- Widzisz? Może, jeśli ja tu będę będzie czuła się trochę bezpieczniej... Razem jej pomożemy. Przejdziemy przez to jakoś.

- Przecież ona Cię nienawidzi...

- Może zmieni zdanie na mój temat. Proszę Demi, obiecuję, że razem przez to przejdziemy...- spojrzał na nią delikatnie się uśmiechając. Dziewczyna nie uśmiechnęła się, ale mocno wtuliła się w chłopaka. Liam odetchnął z ulgą i jeszcze mocniej przycisnął do siebie blondynkę.

- Kocham Cię. – Wyszeptała.

- Ja Ciebie też Skarbie... - Oderwał od siebie dziewczynę i delikatnie pocałował. Blondynka oddała pocałunek. Z każdą chwilą, co raz mocniej zatracali się w pocałunku, który był coraz bardziej namiętny. 

Oboje bardzo siebie pragnęli. W pośpiechu i niezdarnie zdjęli swoje ciuchy. Po chwili blondynka leżała na chłopaku namiętnie go całując. Ich nagie ciała ocierały się o siebie. Czuli coraz większe pożądanie.

Nagle do pokoju bez pukania weszła Megg, co najciekawsze, za nią stał przyjaciel Liam'a - Niall.
-Emm... Masz gościa... - powiedziała cicho, a kiedy całkowicie spojrzała w ich stronę od razu odwróciła sie i wyszła z pomieszczenia.  Blondyn postąpił dokładnie tak samo. Tylko, że z wielkim uśmiechem na twarzy.

- Ubieraj się. - Powiedziała do Liam’a śmiejąc się.

- No już... - zaśmiał się i zaczął wkładać na siebie ubrania.

- Ja pierd*le... - Wymruczała pod nosem ubierając się.

- Przestań... Nie było, aż tak źle... - ubrał na siebie szarą koszulkę.

- Taa... - Pocałowała go w policzek i udała się do salonu. - Emm...przepraszamy. - Powiedziała, ze spuszczoną głową.

- Nie ma, za co... - zaśmiał się Horan. Megg siedziała cicho.

- To widzę, że już się poznaliście... - Usiadła obok nich.

- Twoja przyjaciółka nie jest szczególnie rozmowna, ale tak, można powiedzieć, że się poznaliśmy...- powiedział spoglądając w stronę Margaret. Demi przytuliła ją.

- Idziemy do pokoju, chłopaki sobie pogadają. Czy chcesz zostać? – zapytała czule szeptem. Panna Richards bez słowa wstała i udała się w stronę pokoju.

Wychodząc niepewnie skierowała spojrzenie na blondyna siedzącego na wielkiej kanapie. Chłopak również na nią spojrzał lekko się uśmiechając. Dems wstała i poszła z Megg. Po drodze minęły się z Liam’em. Brunetka szła ze spuszczoną głową nie zwracając uwagi na to, że obok niej przechodzi Payne. Po chwili dziewczyny weszły do pokoju.

 - Poczekaj, zmienię pościel.- oznajmiła blondynka. Dziewczyna stała cicho czekając, aż jej przyjaciółka skończy. Kilka minut po tym na łóżku była już świeża pościel.  - Chodź. - Poklepała miejsce obok siebie. - Jak sie czujesz?

- Lepiej niż wczoraj...

- Cieszę się.- lekko się uśmiechnęła. Megg zaczęła bawić się zamkiem od brązowej bluzy, którą miała na sobie. - Spięłaś się przy Niall’u, prawda? - Objęła ją ramieniem.

- Nie, dlaczego? - zdziwiła się.

- Jakoś tak zauważyłam. Może źle to odczytałam…

- Widocznie źle. - urwała rozmowę. - Źle się czuję. Możesz zostawić mnie samą? Prześpię się troszkę... - poprosiła.

- Dobrze. - Uśmiechnęła się, pocałowała w czoło i wyszła.  Megg ułożyła się wygodnie i już po chwili zasnęła... Blondynka poszła do salonu. Usiadła między Niall’em, a Li.

- Gdzie ona jest? - spytał brunet.

- Poszła spać.- wyjaśniła Dems, po czym wygodnie ułożyła się na kolanach Liama i przykryła się kocem. - Jestem wykończona.

- To może ja powinienem jednak już pójść... - zaproponował blondyn.

- Nie, zostań. Dawno nie gadaliśmy. - uśmiechnęła się.

- Ale, nie będę przeszkadzał? - spytał dla pewności.

- Nie. - uśmiechnęła się ponownie.

- To w takim razie, zostanę. - rozsiadł się wygodniej na kanapie. Demi zaśmiała się, ale za chwile od razu posmutniała.

 - Jak ona otworzyła Ci drzwi? W jakim była stanie?

- No w sumie to było tak, że zadzwoniłem do drzwi. Długo nikt nie otwierał. Już chciałem iść, ale usłyszałem, że ktoś przekręca zamek, więc się zatrzymałem. No i kiedy otworzyła drzwi popatrzyła na mnie, chciała coś powiedzieć, ale się powstrzymała. Po chwili odwróciła się i zostawiła drzwi otwarte... No, więc wszedłem. Ona poszła prosto do waszego pokoju, to kierowałem się za nią... A dalszą część już znacie... - uśmiechnął się.

- Tak. - spuściła wzrok.

- Coś się znów stało? Jesteś przybita... - stwierdził Niall.

- Megg. Ona jest w strasznym stanie. Nie mam się, z czego cieszyć.- westchnęła.- A poza tym ja wiem jak ona się czuje. Pewien czas temu miałam z nim to samo, ale… Ja szybko od niego uciekłam…- dodała.

- Co? O czym Ty mówisz?- spytał Liam.

- Nieważne, było minęło. To przeszłość…- urwała.

- Mogłem nie pytać.- rzucił Horan.

- Spoko, nic się nie stało. Megg, ona, albo jest normalna, albo jest w innym świecie, majaczy, musze jej podawać tabletki. On ją zniszczył. - w jej oczach pojawiły się łzy.

- Demi... Proszę. Chociaż przez chwilę o tym nie myśl... - szepnął Liam.

- Jest z nią aż tak źle? - spytał Horan. Blondynka pokiwała twierdząco głową.

- Ona nie chce mi nic powiedzieć. Nic. Zupełnie nic. Zero...- powiedziała przygaszonym głosem.

- A może mówi, tylko Ty tego nie rozumiesz... - powiedział blondyn. 

- Ona czasami mówi aż szyframi... nie rozumiem jej.

- Co mówiła kiedy majaczyła? - Niall był co raz bardziej ciekawy.

- Mówiła o jakiś dwóch chłopakach, ale przecież tylko Harry... Albo miał jeszcze kogoś do pomocy, mówiła, że Harry kocha ją i jego, ostatnio spotkałam Louis’a i powiedział, że znów jest z Harry’m…- mówiła prawie na jednym wydechu.

- Widzisz... Wystarczyło posklejać ze sobą różne fakty... Ona, kiedy majaczy, nieświadomie mówi Ci to, co boi się powiedzieć, kiedy nad sobą panuje. - stwierdził.

- Dzięki Niall. - podniosła się i przytuliła go z uśmiechem.

- Nie masz, za co dziękować. Jeśli w ten sposób mogę pomóc to przyjemność leży po mojej stronie. - uśmiechnął się. Demi ścisnęła go jeszcze mocniej. Zamknęła lekko oczy.  Horan odwzajemnił uścisk. - Chcesz mnie udusić?- zaśmiał się po chwili.

- Nie, nie, nie! Teraz będziesz mi pomagał. - puściła go śmiejąc się.

- Okej... W czym mam Ci jeszcze pomóc?

- Jestem głodna, wykąpałabym się, zjadłabym coś, poszłabym spać, chętnie bym coś zjadła....- zaczęła wyliczać.

- W kąpieli Ci nie pomogę, bo obawiam sie reakcji Liam'a. - szepnął z uśmiechem.- Ale mogę zrobić coś do jedzenia. - Demi popatrzyła na Payne’a.

- A ja liczyłam, że umyjesz mi plecy. - Wszyscy zaśmiali się szczerze.

* Kilka godzin później*

Była noc. Ciemna noc. Megg obudziła się i zaczęła przypominać sobie wydarzenia z poprzedniego dnia. Wstała z łóżka i usiadła na zimnym parapecie. Przyglądała się milionom gwiazd. Wszystkie wydawały się być takie same, ale jednak każda z nich była inna. Uwagę dziewczyny przykuła jedna z nich. Duża, jasna, piękna, wyjątkowa...
W tym samym momencie dziewczyna przypomniała sobie chłopaka, którego poznała. Niall- tak miał na imię. Brunetka przypomniała sobie jego niebieskie oczy. Wspaniałe, niebieskie oczy. Były jak głębokie morze. Mogłaby tonąć w nich nieustannie...

***

Tym razem nie będziemy się rozpisywać... 

Przepraszamy za błędy, dziękujemy za wszystkie komentarze, wyświetlenia i prosimy o więcej komentarzy. :) 

Mamy nadzieję, że rozdział się spodobał. 

Co o nim myślicie? ^^

Zapraszamy na naszego ASK'A. Jeśli chcecie 'porozmawiać', z którymś z bohaterów to jesteśmy pewne, że zgodzą się na 'rozmowę'. xD 

No cóż... 

Życzymy miłego weekend'u i zapraszamy za tydzień! :)

                                              Wasze Dems i Megg.