Rozdział 40

Następnego dnia około godziny siódmej w całym pokoju hotelowym rozległ się ten irytujący, znienawidzony przez wszystkich, dźwięk budzika.

- Emm…Demi? – zaspany chłopak przekręcił się na drugi bok. 

- Tak? – blondynka zdążyła wyłączyć głupi dzwonek. Spokojnie usiadła na brzegu łóżka i leniwie się przeciągnęła.

- Po co budzik? – jęknął.

- Jestem na ósmą umówiona z Niallem. – odpowiedziała radośnie.

- Po co?

- Mamy dzień jedzenia. Myślałeś, że żartuję? – spytała zdziwiona.

- No…tak myślałem… - uśmiechnął się leniwie z zamkniętymi oczami.

Dziewczyna tylko zaśmiała się i wstała z łóżka. Nadal była w samej bieliźnie, przez co szybko postanowiła zniknąć za drzwiami łazienki. – Dobra ja lecę się wykąpać i jadę do Nialla na śniadanie. – pocałowała go, nachylając się nad nim. 

- Dobrze… Tylko się nie przejedz… - zaśmiał się przez sen.

- Zobaczymy… - mruknęła i wyszła do łazienki.  Po półgodzinnym prysznicu wyszła z pomieszczenia, ubrana, uczesana i umalowana. Liam leżał spokojnie na łóżku. Przysypiał, ale chciał pożegnać się z blondynką, więc twardo trzymał fason.

- Dobra, ja lecę. Kocham Cię. – pocałowała go czule.

- Miłego dnia, kochanie!

- Jak coś będę dzwonić. – oznajmiła z uśmiechem.

- Dobra. Pa. – uśmiechnął się i kiedy tylko wyszła znów zasnął.

*kilkanaście minut później*

- Jestem! – krzyknęła, kiedy weszła do domu Megg. Drzwi były otwarte, więc nie trudziła się, by zapukać. Od razu przywitała ją Alex.

- O Boże, heej! Jak ja Cię dawno nie widziałam. – uśmiechnęła się szeroko czarnowłosa.

- Hej! – mocno ją przytuliła, pamiętała jeszcze czasy, kiedy Alex była jedną z najbliższych dla niej osób.

- Przyszłaś do Niall’a, prawda? – zaśmiała się. –Idź. Świruje w kuchni od godziny.

Blondynka szeroko się uśmiechnęła i pobiegła do kuchni, gdzie zastała blondyna ustawiającego jedzenia na wielkim stole.

- Niall! – od razu mocno go przytuliła.

- Hej. Nie mogłem się doczekać aż przyjdziesz. Patrz ile jedzenia naszykowałem! – wskazał na stół, który w całości zasłonięty był jedzeniem.

- O Boże… - cofnęła się do tyłu.

- Co? Za dużo? Jak nie, to zjem sam. – wzruszył ramionami.

- Zjemy razem! Gdzie Megg? – spytała od razu.

- To ja lecę! Pa! – do uszu Dems dotarł radosny krzyk Margaret, blondynka natychmiast pobiegła do przedpokoju, gdzie spotkała ubierającą się Richards.

- Gdzie idziesz? Dopiero przyszłam! – posmutniała.

- Ale ja mówiłam, że dzisiaj znajdę sobie jakieś zajęcie. – uśmiechnęła się.

- Dobra, dobra. Pa. – przytuliła ją mocno i pocałowała w policzek.

- Paa. – uśmiechnęła się szeroko i odwzajemniła uścisk, po czym wyszła z domu. Dems szybko wróciła do kuchni.

- No, to zostaliśmy sami… - zaśmiała się. Niall poruszył brwiami, a zaraz po tym roześmiał się głośno. – I jedzenie! – zaznaczyła.

- Oczywiście! To, co jako pierwsze?

- Te gofry z czekoladą? – usiadła przy stole, zacierając ręce.

- Zawsze jem je z Megg. – uśmiechnął się.

- To jak z Megg? – zapytała po chwili.

- Ale w jakim sensie?

- Między wami. – uśmiechnęła się.

- Jest dobrze. Jak na razie nie mam, na co narzekać. 

- Buzi, buzi… - zaśmiała się.

- Co…?

- Nic, nic…

Blondyn tylko się zaśmiał. Dems po chwili zaczęła bawić się goframi, widocznie straciła apetyt, co nie umknęło uwadze Horana.

- Nie chcesz już? – spytał z troską dokładnie wyczuwalną w głosie.

- Nie mogę więcej…rozumiesz.

- Rozumiem. Nie zmuszam Cię do jedzenia.

- Wiesz…zrobiłam to, bo Ty lubisz jeść, a ja chce, żeby z jedzeniem było jak dawniej i żeby Megg i Li widzieli, że się staram.

- Megg bardzo się o Ciebie martwi. Nie sypia odkąd dowiedziała się, że to do Ciebie wróciło… Ale ona wie, że się strasz.

- Nie mówiła mi tego…

- Bo nie chciała Cię martwić. Mi też nic o tym nie mówiła, ale wiesz …hmm… rozmawiała o tym z Alex, a Alex ma długi język. – uśmiechnął się.

- Bez przesady. – zaśmiała się i zaczęła pić wodę.

- No wiesz…w tym sensie, że mi o tym powiedziała. – również się zaśmiał. – Jak chcesz jeszcze wody to jest w tamtej szafce. Dobrze się czujesz?

- Tak, dobrze, ale co bym nie zjadła to chce mi się wymiotować i muszę pić wodę, pomaga mi… - westchnęła i podeszła do szafki.

- Dobrze, że chociaż to Ci pomaga. – uśmiechnął się z troską, nadal jedząc.

- Tylko się nie zadław. – zaśmiała się ponownie.

Tego dnia wszyscy byli w zadziwiając dobrym humorze, czyżby cisza przed burzą…?

- Nie bój się o mnie… - zapewnił.

Dems uśmiechnęła się i podeszła do stołu. Sięgnęła po swoje ulubione solone chipsy.

- Teraz Ty się nie zadław!

- Wiesz, że je lubię… - wzruszyła ramionami jedząc.

- Wiem, wiem…

***

Brunetka postanowiła, że wolny poranek na spędzeniu zakupienia jakiś produktów spożywczych, gdyż z pewnością Niall opróżnił już całą zawartość lodówki… Na samą myśl o blondynie na twarzy Megg pojawił się szeroki uśmiech. Po długim spacerowaniu przez alejki ze słodyczami Margaret udała się na stoisko z warzywami, kiedy wybrała smacznie wyglądające jabłka włożyła je do niewielkiego koszyka, odwróciła się, by iść dalej, lecz gdy to zrobiła, zamarła w bezruchu. Nie spodziewała się spotkać go tam. Stanęła właśnie twarzą w twarz z osobą, której tak bardzo nie lubiła. Zresztą… ze wzajemnością. Gdy Payne zorientował się, że stoi przed nim właśnie Magg, odwrócił się na pięcie i odszedł na inne stoisko. Dziewczyna spoglądnęła na niego ukradkiem, lecz już po chwili skarciła się za to i po prostu udała się do kas…

Kilka minut później panna Richards wyszła ze sklepu i powoli kierowała się do wyjścia z centrum. Jednak po kilku krokach poczuła jak jej nogi odmawiają posłuszeństwa i są jakby z gumy. Przed oczami miała miliony czarnych plam. Już po kilku sekundach dziewczyna przeżyła zderzenie czołowe z podłogą. Na szczęście świadkiem tego wydarzenia był pewien nielubiany przez nią brunet, który od razu zareagował i zerwał się w jej kierunku.

- Wszystko dobrze? - spytał

Brunetka złapała się za głowę, która strasznie ją bolała. Nie wiedziała, co się dzieje.

- Megg? Źle się czujesz? – złapał ją za ramię.

Dziewczyna czuła się źle do tego stopnia, że nie wiedziała, kto jest obok niej. Nie kontaktowała.

- Słabo mi. Bardzo… - wymamrotała.

- Chodź, usiądź. – ostrożnie podniósł i zaprowadził na ławkę. Megg nadal nie podnosiła głowy. – Megg…- lekko nią potrząsnął. Dziewczyna zmarszczyła czoło i uniosła wzrok. – Zawieść Cię do szpitala?

- Nie, nie trzeba…- próbowała wstać, ale nie wyszło jej to.

- Raczej tak. Zmówię taksówkę.

- Nie…zaraz mi przejdzie.

- Wątpię w to. Zawieść Cię do domu?

- Dam sobie rade.

- Zasłabłaś. Dzwonię po taksówkę i jedziemy do Ciebie. – wyciągnął telefon i od razu zadzwonił. Megg nic już nie mówiła. Ponownie załapała się za głowę.

Po dwudziestu minutach byli już w domu. Liam niósł ich zakupy cały czas podtrzymując Megg, która ledwo stała na nogach. Kiedy tylko weszli, Megg usiadła na kanapie.

- Co się stało? – Niall wpadł do salonu.

- Przyjechaliście, RAZEM? – Dems bardzo się zdziwiła, zaznaczając ostatnie słowo. 

- Byłem w sklepie i Megg zasłabła.

- Kochanie, co Ci jest? – Niall od razu usiadł przy niej.

- Nic. Słabo mi było.

- Chodź, położysz się u siebie w pokoju. – wziął ją delikatnie na ręce. Megg oparła o niego głowę. Chłopak zaniósł ją do pokoju. Pomógł jej się rozebrać. Przyniósł jej wody i siedział przy niej. – Zjadłaś śniadanie?

- Nie.

- Megg… - Niall automatycznie wstał.

- Nie zdążyłam.

- Nie musiałaś się nigdzie śpieszyć. Zaraz Ci coś przyniosę. – pośpiesznie wyszedł z pokoju. Brunetka spuściła głowę i czekała, aż wróci jej ukochany.

- Co z nią? – zapytała Dems, kiedy tylko zobaczyła blondyna.

- Nie zjadła śniadania.

- A na mnie krzyczała, że mam jeść…

- Nie denerwuj się. – poszedł do kuchni i zrobił jej cały talerz kanapek, a do tego herbatę. Udał się na górę. Megg popatrzyła na niego pustym spojrzeniem. Nadal nie czuła się najlepiej.– Proszę. – podał jej talerz i usiadł obok niej trzymając kubek.

- Dziękuję. – zaczęła jeść niepewnie i powoli.

- Ciebie też trzeba pilnować żebyś jadła? – westchnął gładząc ją po włosach.

- Nie trzeba. – uciekała wzrokiem.

- Martwisz się o Demi, prawda? I dlatego nic nie zjadłaś?

- No tak…jakoś tak nie mam ochoty. Ciągle o niej myślę.

- Nie musisz się martwić. Wiesz ile już zjadła… - uśmiechnął się lekko.

- To dobrze, że ona coś zjadła…

Po długiej chwili talerz był pusty, tak samo jak kubek.

- Prześpij się. – pocałował ją w czoło.

- Nie chcę.

- Śpij. – ułożył się wygodnie obok niej. – Nie możesz spać całymi nocami.

- Skąd o tym wiesz? – zdziwiła się. Poczuła się jakby ktoś nakrył ją na karygodnym przestępie, no co od razu zarumieniła się.

- Nie jestem głupi, da się to zauważyć…

- Niby jak? – burknęła.

- Bo masz podkrążone oczy i czasami budzę się w nocy i czuje, że nie śpisz.

Brunetka spuściła głowę i westchnęła głośno. Chłopak ułożył ją wygodnie na swoim torsie i już po chwili dziewczyna starała się zasnąć w objęciach ukochanego.

- Widzisz? Śpij…

Megg cicho westchnęła ułożyła się wygodnie i przymknęła oczy.

*tym czasem na dole*

- Jakim cudem ona się zgodziła, żebyś ją tu przywiózł?! – Dems ciągle nie dowierzała w to, że Megg wytrzymała z Li’m w jednym samochodzie.

- Nie patrzyła, kto jej pomógł…Nie wiem czy ona w ogóle wie, że to ja…

- Z nią jest jeszcze gorzej niż ze mną…

- Właśnie widziałem. Jeszcze nikogo nie widziałem w takim stanie. Przestraszyłem się.

- Wracamy do hotelu? Idę powiedzieć Niallowi. – oznajmiła i nawet nie czekając na odpowiedź narzeczonego pobiegła do sypialni Megg, gdzie brunetka już spokojnie spała, przytulona do blondyna. Chłopak podziękował grzecznie za wspólny poranek i kazał przekazać Liamowi podziękowania za pomoc…

Panna Harrison już po kilku minutach szła przez park wolnym krokiem, wraz ze swoim ukochanym. Po prawie godzinnym spacerze, dotarli do hotelu, gdzie niemal od razi wspólnie położyli się na wielkim łóżku.

- Jak Ci minął dzień? Ile zjadłaś? – spytał z uśmiechem Liam.

- Zjadłam dużo.

- To, chociaż tyle dobrze. – ponownie uśmiechnął się.

- I piłam dużo wody i teraz boli mnie brzuch…

- Chcesz, żebym go pomasował? – zaproponował.

- Poradzę sobie. – uśmiechnęła się.

- Jak chcesz…

- A Tobie jak minęły te trzy godziny?

- Nijak. Poszedłem do sklepu, żeby kupić coś do jedzenia. Pochodziłem trochę po centrum, później spotkałem ją…nie zwróciliśmy na siebie uwagi. Po wyjściu ze sklepu ona zasłabła…

- Dobrze, że chociaż Ty tam byłeś… - stwierdziła.

- Na pewno ktoś by jej pomógł. Było tam mnóstwo ludzi.

- A ja jednak wolałam, żebyś Ty jej pomógł, a nie ktoś obcy.

- No i pomogłem. – uśmiechnął się.

- I bardzo Ci dziękuję. – uśmiechnęła się i ciągle masowała swój brzuch, co zwróciło uwagę jej narzeczonego.

- Nadal Cię boli? – spytał z troską.

- Ale to tak z przejedzenia…

- Na pewno?

- Tak.

Blondynka uśmiechnęła się patrząc mu w oczy. Chłopak pogładził dłonią jego policzek i musnął jej usta.

- Kocham Cię…- mruknęła.

- Wiem kochanie, wiem…Ja Ciebie też. – odpowiedział.

Brunet nadal spoglądał prosto w piękne oczy jego narzeczonej. Dziewczyna nie wiadomo czemu, speszyła się i uciekła wzrokiem, umieszczając go na obraz znajdujący się za jego plecami. On nadal patrzył na twarz, swojej pięknej ukochanej, z takim uporem, jakby starał się znaleźć na niej odpowiedź na nurtujące go pytanie.

- A Dems…mogę wiedzieć, o czym z nią rozmawiałaś? – odezwał się.

- O mnie, o tym jak zachowywałam się dawniej podczas choroby…

- A pomogło Ci to, chociaż trochę?

- Szczerze mówiąc pomaga, i to dużo.

- To jednak opłacało się nam tu przyjechać. – uśmiechnął się.

- Uświadomiła mi, że nie mam się, czego wstydzić, choć czasami się hamuję…

- Hamujesz?

- Przed chwilą nie pozwoliłam, żebyś pomasował mi brzuch. – przypomniała.

- No tak, ale skoro ona…przecież mówiła Ci, że nie masz czego się wstydzić… popieram jej zdanie!

- Ale czasami nie potrafię…

- Będziemy nad tym razem pracować… - uśmiechnął się i przytulił ją do siebie.

- Widzisz? Teraz czuję się dobrze. – odwzajemniła uścisk.

- I tak ma być! – uśmiechnął się jeszcze szerzej i pocałował ją.

***

Megg otworzyła oczy, a jej głowa od razu zaczęła pulsować, przez co cicho syknęła. Rozglądnęła się po pomieszczeniu. Była sama, więc postanowiła wstać, by poszukać Nialla.

- Leż… - blondyn wszedł do pokoju.

Megg zdziwiła się gdyż nigdy wcześniej chłopak nie był dla niej tak oschły, po czym znów usiadła na łóżku, okrywając się kołdrą.

- Jak się czujesz? – usiadł obok niej.

- Już lepiej. – uśmiechnęła się blado.

- Chcesz coś jeść? Zadzwonić po Demi?

- Emm…na jedzenie nie mam ochoty, ale zadzwoń do Demi proszę…

- Okej. – sięgnął po telefon i zadzwonił. Ich rozmowa nie trwała zbyt długo. Było to zaledwie kilka słów. – Zaraz będzie. - uśmiechnął się.

Po niecałych trzydziestu minutach w drzwiach pokoju pojawiła się Dems. Margaret przywitała ją bladym uśmiechem, lecz Demetrii nie było do śmiechu.

- Chyba mamy do pogadania…- usiadła na łóżku.

- Dlaczego?

- Nie zjadłaś śniadania, nie śpisz w nocy… Megg nie możesz się tak o mnie martwić.

- Wiem, ale nie chodzi tylko o Ciebie…

- To mów, co Cię gryzie… - westchnęła blondynka.

- Harry…nie wiem czy on sobie po prostu odpuścił, czy szykuje na mnie coś nowego…

- Wiesz, w jakim hotelu mieszkał, kiedy tu był?

- Tak, bo u niego byłam… Britannia Hotel. 

- My mieszkamy tam z Liamem i nie zauważyłam go tam… - stwierdziła uspokajająco Dems.

- To może wyjechał.

- I nigdy nie wróci… Teraz najważniejsza masz być Ty i maleństwo!

Megg uśmiechnęła się szeroko i położyła rękę na brzuchu.

- Dawno go nie przytulałam. – blondynka zaśmiała się i przytuliła do brzucha Megg.

- Ooo…jak miło!

Dems delikatnie pomasowała go wewnętrzną stroną dłoni, po czym cmoknęła w sam jego środek.

- Jestem ciekawa, czy to chłopiec, czy dziewczynka. – zastanawiała się brunetka.

- Dziewczynka. – stwierdziła bez zawahania.

- Skąd to wiesz? – zaśmiała się.

- Przeczucie.

- Trzymam Cię za słowo!

- I będzie blondynką, po cioci!

- Co do tego to nie byłabym taka pewna…

- Ciocia się tym zajmie. Kupi się rozjaśniacz, prawda? – nachyliła się do brzucha.

- Nie pozwolę! – zachichotała.

- Zamkniemy mamusię w łazience, nie? – mówiła do maleństwa.

- Ej! Nie ma, nie ma! Już wystarczy, że tatuś się farbuje… - jęknęła Megg.

- To tatuś się zgodzi…

- Ej! To ja jestem mamą i nie wyrażam zgody! – zaczęła.

- Nie słuchaj jej…ciocia się wszystkim zajmie… - ciągle mówiła do brzucha. Brunetka odwróciła się od niej. – Przecież wiesz, że żartuję. – zaśmiała się.

- Wiem. – również się zaśmiała.

- Zobaczysz jak skończysz osiemnaście… - mruknęła do brzucha.

- Skończ tą rozmowę proszę Cię… - westchnęła Megg, przewracając oczami.

- Ale tak fajnie mi się z nią rozmawia… - uśmiechnęła się szeroko.

- Jest moja!

- Ciocia też ma do niej prawo!

- Nie ma…

- Dobra, dobra. Chodź idziemy coś zjeść, bo nie zdążyłam z Niallem zjeść wszystkiego.

- Nie mam ochoty na jedzenie.

- Masz…Ubieraj spodnie, bo w majtkach nie pójdziesz!

- Mój dom, będę chodziła, w czym chce. – prychnęła Margaret, odrzucając włosy przez jego ramię.

- Li jest na dole, ale jak chcesz… - zaćwierkała Dems.

- Nie! Nie wiedziałam, że on jest. – zerwała się.

- Przecież nie będę jeść sama. Chodź, siedzą w salonie, a my idziemy do kuchni…

- No już. – ubrała spodenki i wyszła. Poszły od razu do kuchni.

- To, na co masz ochotę?

- Na nic.

- Uszanuj to, że chcę coś zjeść i zjedz ze mną… - przewróciła oczami ze zrezygnowaniem.

- No dobra…

- Może śliczne bułeczki z nutellą? – uśmiechnęła się szeroko.

- Tak! – rozpromieniała. Obie zabrały się na robienie kanapek. Po chwili ich całe twarze były w czekoladzie. Do kuchni wszedł Niall, bo było zbyt głośno.

- Em...a wam, co?

- To ona zaczęła! – Dems od razu wskazała na Megg.

- Nie prawda!

- Tak! – znów posmarowała jej twarz.

- Ej, nie pozwalaj sobie! – zaśmiała się.

Do kuchni wszedł Liam. Megg od razu się uspokoiła. Zignorowała go i zaczęła wycierać twarz, co nie umknęło uwadze blondynki.

- Chodź się umyć… - Dems pociągnęła ją za rękę w stronę łazienki. Brunetka nie odzywała się. Myła twarz w ciszy. – Przez Liama, tak?

- Co? 

- Humoru już nie masz.

- Nie. – skłamała.

- Gdybyś go miała to ja już dawno byłabym cała mokra.

- Nie mam na to ochoty. – próbowała urwać rozmowę.

- Wiem, że to przez niego i mnie nie okłamiesz, Megg…

- No dobra przez niego i co, szczęśliwa? - warknęła.

- Nie.

- Przecież przyznałam Ci rację…

- Chodź do pokoju.

- Idę. – mruknęła i wyszła. Dems poszła zaraz za nią. Obie były złe. W szybkim tempie znalazły się w sypialni, gdzie od razu usiadły na łóżku.

 - Okej…to teraz ja bawię się w psychologa. – stwierdziła Dems rozsiadając się.

Megg spuściła głowę.

- Wymień mi wszystkie powody, dlaczego go nie lubisz? – wzięła kartkę i długopis, żeby wszystko notować.

- On mnie nie lubi, jest niemiły, ignoruje mnie, zachowuje się jakby mnie nie znał i nazwał mnie gówniarą. Zwyzywał mnie. Nigdy mnie nie akceptował. Od początku. Nawet nie chciał bliżej mnie poznać.

- Tyle?

- Nie wiem. Po prostu go nie lubię, on nie lubi mnie i nawet nie próbuje tego ukryć.  Jest dziwny…

- Tyle? Czy jeszcze coś? – cały czas była spokojna.

- Nie potrafię tego teraz tak powiedzieć…

- Okej, zaraz wracam. – wyszła z pokoju. – Niall idź do Megg. – zażądała, kiedy weszła do salonu.

- Dobra… -zdziwił się i wyszedł.

- Okej Li…- usiadła spokojnie na fotelu.

- O co Ci chodzi? – zdziwienie na jego twarzy było jeszcze większe niż na twarzy jego przyjaciela chwile temu.

- Bawię się w psychologa.

- Nie potrzebuję psychologa. – zaśmiał się.

- Uwierz, że tak. Powiedz, dlaczego nie lubisz Megg?

- Nie lubię jej i tyle…

- Ale ja chcę jaśniej! Powody.

- Myśli, że jest najważniejsza na świecie, jest chamska, samolubna, egoistyczna, denerwuje mnie, emm…co jeszcze? Zabiera mi Ciebie, nienawidzę jej…uważa, że jest najważniejsza dla wszystkich i wszyscy muszą dla niej znaleźć czas, bo to ONA!

- Coś jeszcze?

- Nie wiem. Po co mi zadajesz te pytania? – wyraźnie się zdenerwował.

- Bo bawię się w psychologa.

Demi wyszła z pokoju. Zawołała Megg oraz Nialla. Brunetka nie chciała przyjść, więc Niall przyniósł ją na rękach.

- Nie…ja nie chcę… - usiadła zła na kanapie. Dems zignorowała ją.

- Okej… Pomyślicie, że to głupie, co zrobiłam… - położyła kartkę na środek stołu. – Tu macie powody, dlaczego się nie lubicie. Powiem wam tylko jedno. Nawet nie wiecie jak bardzo boli mnie to, że najważniejsze osoby w moim życiu się nienawidzą… - łzy zdążyły napłynąć do oczów blondynki.

- Demi…- Megg od razu zauważyła jej łzy.

- Co Demi? Co Demi? Boli mnie to i to bardzo i mam już tego dosyć! – krzyknęła.

Oczy Megg momentalnie zaszły się łzami.. Spojrzała na Liama, myślała, że odezwie się, że jakoś to jej pomoże. Nie wiedziała, co robić.

- Chcę, żebyście się, chociaż polubili, zapomnieli o tym, co było. To było naprawdę trudne i nikt z nas nie zachowywał się, w niektórych momentach odpowiednio…- jej głos zaczął się łamać.

- Demi, ale ja nie potrafię…

- Liam też nie. Próbujcie dla mnie… Ja Was tak kocham…

Po policzku Megg spłynęła pojedyncza łza. Dems nie miała nawet zamiaru jej przytulać. Nie miała ochoty nawet na nią spojrzeć.

- Nawet nie jesteście ciekawi za co się nie lubicie? Ja wątpię, żeby, któreś z was to dobrze wiedziało.

Dems trafiła w ich czuły punkt. Tak naprawdę to żadne z nich tego nie wiedziało.

- Nie i nie mam zamiaru, bo i tak się nie zmienię. – burknęła brunetka i wstała. Ubrała swoje buty i wybiegła na dwór. Wszystko działo się wyjątkowo szybko.

- Wracam do hotelu. – oznajmiła zaraz po tym Demi. Wstała i wyszła. Miała dość. Szybko dostała się do hotelu, gdzie od razu położyła się na łóżku i zaczęła płakać.

Megg chodziła po ulicy. Rozglądała się, nie wiedziała, co ma ze sobą zrobić. Po chwili wzięła głęboki oddech i wybrała numer do Liama. Nawet nie zastanawiała się nad tym skąd w jej komórce miała numer do Payne’a.

- Halo? – w głosie chłopaka od razu można było wyczuć zdenerwowanie.

- Chcę z Tobą porozmawiać. – powiedziała stanowczo.

- Ja też.

- Gdzie?

- W parku, obok Twojego domu?

- Dobra będę tam za pięć minut… - rozłączyła się.

Liam szybko wyszedł z domu blondyna i poszedł do parku. Usiadł na jednej z ławek i czekał na dziewczynę. Po chwili już tam była. Chłopak od razu wstał. Megg stanęła przed nim i patrzyła na niego. Nie wiedziała jak ma zacząć.

- Wiesz, że tak nie może być… - zaczął chłopak.

- Wiem, ale… nie będę się zmieniać tylko dla Ciebie.

- Nie słyszałaś jej? Mamy to zrobić dla niej. Nie mamy się zmieniać, tylko zacząć się tolerować.

- Ale…Liam ja…ja Cię nie lubię, nie będę kłamać… - westchnął.

- Ja nie chcę jej dalej krzywdzić. Ona chciałaby posiedzieć, pogadać, pośmiać się, ale nie może…

- Wiem i jest mi z tego powodu przykro…

- Wiem, że to niczego nie zmieni, ale…przepraszam.

- Nie. Nie przepraszaj. To ja powinnam Cię przeprosić. 

- Oboje powinniśmy to zrobić.

- Liam, przepraszam za to, że jestem i byłam taka zawzięta. Nigdy nie miałam na celu Cię urazić…

- Megg ja też, ale przecież wiesz jak było, to wszystko. Harry, Zayn… - mieszał się brunet. Oboje czuli się niekomfortowo.

- Nie musisz mi o tym przypominać. Pamiętam.

- Przepraszam…

Brunetka spuściła głowę.

- Słuchaj…spróbujmy, chociaż przy niej zachowywać się normalnie…Przestańmy wysyłać sobie takie spojrzenia, zachowujmy się, chociaż jak znajomi.

- A może kiedyś się polubimy… - uśmiechnęła się pod nosem.

- Może kiedyś…  - uśmiechnął się.

- Jeszcze raz za wszystko Cię przepraszam!

- Ja tez, to…em…lekki przytulas na zgodę? – uśmiechnął się niepewnie.

- Dobrze, ale nic mi nie zrób! – uśmiechnęła się delikatnie patrząc na brzuch.

- Bez przesady. – przytulił ją ostrożnie do siebie. Megg odwzajemniła uścisk z uśmiechem na twarzy. – Idziemy do Demi? Jest w hotelu…

- Powiemy jej razem, tak?

- Tak. – uśmiechnął się lekko.

Pewien czas później oboje byli już w pokoju hotelowym. Brunet stanął obok łóżka, na którym leżała zapłakana blondynka. Megg stała tuż za nim.

- Demi…- powiedział łagodnie.

- Tak? – podniosła lekko głowę.

- Przyszliśmy z Tobą porozmawiać…

- My? – zdziwiła się.

- My. – Megg podeszła bliżej Liama.

- Co wy tu robicie? Razem. – zdziwiła się.

- Tak, razem… - brunetka popatrzyła na Liama.

- O czym chcecie ze mną porozmawiać? – otarła oczy i policzki.

- Słuchaj my…my wiemy, jakie jest to dla Ciebie ważne i…my będziemy się starać akceptować swoją obecność.

Jeden kącik ust blondynki delikatnie uniósł się ku górze. Megg usiadła obok Dems. Ona od razu ją przytuliła.

- Chodź tu! – zwróciła się do Liama. Brunet uśmiechnął się i także przytulił się do dziewczyny. – Dziękuję…

- Nie dziękuj. Dla Ciebie wszystko! – uśmiechnęła się. 

- Bez przesady…- lekko się zaśmiała.

- No…nie w tym sensie, Demi. – skarciła ją wzrokiem.

- Brakuje Nialla. – blondynka ścisnęła ich mocniej.

- A pro po mojego Nialla to idę…

- Tak, idź się nim zaopiekuj i powiedz, że jutro kończymy nasz dzień…

- Nic nie będziecie kończyć! – zaśmiała się. – On jest mój!

- Nie! Ja jutro z nim jem!

- I tak jestem zazdrosna…

- Trudno…

- Takie życie. Trzymajcie się. – znów się zaśmiała.

- Paa! – pocałował ją w policzek.

- Na razie Liam.

- Pa.

Kiedy Megg zniknęła za drzwiami pokoju, Dems bez żadnego gadania mocno przytuliła Liama.

- Za co to?

- Dobrze wiesz.

- No wiem.

Przytulała go tak mocno, że aż położyli się na łóżku.

- Dobra, uspokój się już…

- O co Ci chodzi?

- Zaraz mnie zgnieciesz…

- No i?

 Przytulił ją do siebie.

- Naprawdę musiałam robić aż takie przedstawienie? I bawić się w psychologa?

- A wiesz, że ona… to znaczy Megg pierwsza do mnie zadzwoniła. – poprawił się szybko.

- Widzisz. I co? Nie było tak strasznie…

- Jest nawet miła. – uśmiechnął się wzruszając ramionami. Dziewczyna zaśmiała się cicho, na co chłopak pocałował ją delikatnie w czoło. Dems westchnęła melodyjnie.

Blondynka wstała i bez słowa udała się do łazienki. Po dwudziestu minutach nadal nie wychodziła. Zdenerwowany Liam wszedł do łazienki. Dziewczyna leżała sobie spokojnie w wannie pełnej ciepłej wody i piany. Brunet podszedł do niej i pocałował ją. Ona ciągle miała zamknięte oczy.

- Dems…jestem tutaj.

- Wiem… - uśmiechnęła się lekko.

- I nic z tym nie zrobisz? – uśmiechnął się szeroko.

- Ale z czym?

- Emm…no z tym, że tutaj stoję, bezczynnie…

- A co mam z Tobą zrobić? – otworzyła oczy. Liam poruszył brwiami. – Nieee….- zaśmiała się. Ponowił śmiech i wyszedł z łazienki.

Dems wylała delikatnie wodę i nalała nowej i ciepłej. Po dziesięciu minutach wyszła z wanny.

- Liam! – wrzasnęła. – Gdzie mój ręcznik?!

- Zgadnij! – zaśmiał się głośno.

- Oddaj!

- Nie!

- Nie to nie, nie wychodzę z wanny!

- Zmarzniesz!

- Mam ciepłą wodę!

- Będziesz leżeć nago!

- No i?

- Ah, no dobra. – przyszedł ze spuszczoną głową i oddał jej ręcznik.

- Głowa do góry, kochanie… - powiedziała, kiedy miała już na sobie ręcznik. – Chodź się położyć. Chyba, że chcesz się wykąpać?

- Wykąpię się i zaraz wracam.

- Okej. – wyszła z łazienki. Ubrała się w samą bieliznę i położyła na łóżku przykrywając kołdrą.

- To, co? Śpimy kochanie… - wrócił po chwili w samych bokserkach i położył się obok niej.

- Możemy porozmawiać…

- Okej…

- To, o czym?

- Nie wiem. To Ty chciałaś rozmawiać…

- Ale nie wiem, o czym. Po prostu chcę rozmawiać…

- To porozmawiajmy o wszystkim i o niczym…

- Okej! Szłam dzisiaj i widziałam takiego fajnego pieska. – zaśmiała się. 

- Chcesz dostać psa?

- Niee. – znów się zaśmiała.

- To ja Cię nie rozumiem…

- Ja siebie też nie. – wzruszył ramionami. – A może to była suczka? Nie wiem nie zaglądałam…

Liam zaśmiał się. Oboje mocno się do siebie przytulili.

- Nie tak mocno…gorąco mi…

- To się odkryj.

- Nie.

- Jak chcesz. Do niczego cię nie zmuszam.

Demi się coraz bardziej gorąco. Odkryła się, chciała się przemóc.

- Wiesz…cieszę się, że już się nie wstydzisz.

- Trochę tak, ale muszę się przemóc…

- Pięknie wyglądasz. – uśmiechnął się.

Odwzajemniła uśmiech i spuściła wzrok.

- Co jest?

- Ja tak nie uważam, ale dziękuję…

- Ja też tak nie uważam. – szepnął na co Dems zmarszczyła brwi. -Ja to wiem!

- To ja tego nie wiem. – pocałował ją w czubek głowy. Wstała i poszła napić się wody. Wróciła z lekko krzywą miną.

- Co się stało? Jakoś tak dziwnie wyglądasz…

- Brzuch mnie boli…

- Pomasować?

- Tak. -  uśmiechnęła się.

Liam zaczął delikatnie masować jej brzuch. Czuła się komfortowo, lecz gdy zaczęła zastanawiać się nad tym skąd takie poczucie, to nieprzyjemne uczucie wróciło.

- Li? – szepnęła po kilku minutach.

- Tak?

- Mógłbyś przestać?

- Dlaczego? – zabrał dłoń.

- Nie chcę… - powiedziała łagodnie.

- Coś się znowu dzieje? – pokiwała głową. – Mów…

- Znów źle się czuję, kiedy mnie dotykasz… - mówiła nie patrząc mu w oczy.

- Demi, proszę…nawet tak nie mów.

- Chciałabym.

Liam chciał przytulił Dems, ale wiedział, że poczuje się jeszcze gorzej.

Dems wstała z łóżka. Zdjęła stanik i ubrała luźną koszulę Liama. Położyła się na łóżku i lekko się do niego przytuliła.

- Będzie dobrze, tak?

- Tak myślę… - uśmiechnęła się lekko. – Wiesz….

- Hmm?

- Lubię, kiedy gładzisz mnie po głowie jak małą dziewczynkę… - zaśmiała się cicho. Chłopak odwzajemnił uśmiech i zaczął delikatnie głaskać ją po głowie. Dems mocniej się w niego tuliła. – Kiedy wracamy do domu?

- Nie wiem. Dems, to zależy od Ciebie, kiedy będziesz chciała…

- Przecież nie możemy cały czas siedzieć w tym hotelu, nie mamy tyle kasy…

- Emm… a pieniędzmi się nie przejmuj, jeśli to ma pomóc Ci wyzdrowieć to jest warte każdej ceny…

- A może emm…Megg pozwoli nam na jakiś czas zamieszkać u siebie?

- Jeśli chcesz to zapytamy się jej.

- Zapytam, kiedy będę z nią jutro rozmawiała.

- Dobrze.

Oboje delikatnie się uśmiechnęli, po czym Liam złożył na jej ustach czuły pocałunek. Po chwili oboje odpłynęli do innej krainy…

***

No i kolejny rozdział za nami. Piszcie co o nim sądzicie.

Dzisiaj krótko, bez pytań.

Przepraszamy.

Dems i Megg.