Rozdział 7

Harry nerwowo wyszedł z domu dziewczyny. Szybko odjechał z podjazdu i udał się do hotelu. 

Trzasnął drzwiami zamykając je na klucz. Zrzucił z siebie wszystkie ubrania i udał się pod prysznic. Chciał zmyć w siebie to wszystko... Wszystko czego dokonał.
Po 20 minutach wyszedł z łazienki. Ubrał się i położył wygodnie na łóżku. Wziął swoją komórkę do rąk po czym zaczął szukać numeru swojego przyjaciela. Louisa.

- Hazz? - zdziwił się chłopak kiedy odebrał telefon.

- Tak to ja. - powiedział czule.

- Dawno nie dzwoniłeś...- Lou nadal był zaskoczony.

- Wiem. Słuchaj moglibyśmy się spotkać? - Zielonooki od razu przeszedł do sedna sprawy.

- Jasne. Gdzie, kiedy?

- Jutro, u Ciebie?- zaproponował loczek.

- No dobra... To czekam.- oznajmił.

- Pa. - Uśmiechnął się sam do siebie.

- Na razie.- Zdziwiony Louis rozłączył się.

                                                     * Następnego dnia *

Harry był już w Londynie. Ubrał się najlepiej jak potrafił i udał się do Louisa.
Lou był przygotowany na normalne spotkanie z przyjacielem. Ale jeszcze nie wiedział co go czeka... 

Chłopak siedział w kuchni, kiedy ktoś zapukał do drzwi. Zerwał się od razu i pobiegł je otworzyć.

- Hej. - Uśmiechnął się zielonooki. 

- Cześć, wchodź...- wskazał ręką na salon. Loczek zdjął buty i płaszcz po czym udał się do pokoju. Pomieszczenie było bardzo przytulne. Styles usiadł na bezowej kanapie.

- Chcesz się czegoś napić? – spytał Tomlinson.

- Nie dzięki. Usiądź. - Poklepał miejsce obok siebie. Lou zdziwił się i usiadł obok przyjaciela. - Słuchaj. Pamiętasz, kiedyś miedzy nami coś było... - Spojrzał w jego niebieskie oczy.

- Pamiętam, ale to było bardzo dawno... - odpowiedział i czekał na dalsze wyjaśnienia.

- Bo… Lou ja wciąż do Ciebie coś czuje i nie mogę już dłużej tego w sobie trzymać.

- Wiesz, w sumie to ja też nadal coś czuję... - wyznał.

- Lou bo ja chciałbym żebyśmy do siebie wrócili... Żeby było jak dawniej. - Przysunął się do chłopaka.

- Też bym tego chciał... - powiedział i uśmiechnął się. Harry zbliżył się jeszcze bardziej. Ujął policzek bruneta w swoją dłoń powoli zbliżając swoją twarz do jego.  Louis bez dłuższego zastanowienia złączył ich usta w jednym, namiętnym pocałunku.

- Kocham Cie. - Zielonooki wyszeptał wprost w jego usta.

- Tęskniłem za Tobą, Harry. - powiedział normalnym głosem. 

- Ja za Tobą też, nawet nie wiesz jak bardzo. - Ponownie go pocałował.  Niebieskooki odwzajemnił pocałunek…

                                                     *Londyn, 19:30*

Demi i Liam leżeli swobodnie w wannie pełnej cieplej wody i bąbelków.

Oboje czuli się cudownie w tej sytuacji. Już dawno nie spędzili ze sobą spokojnego, romantycznego wieczoru. Każde popołudnie, lub noc blondynka spędzała na zastanawianiu się co dzieje się z jej przyjaciółką. Liam’owi to nie pasowało, więc codziennie kłócili się z jej powodu.
Ten wieczór postanowili poświęcić tylko i wyłącznie dla siebie…

-Wiesz jak mocno Cię kocham? - spytał chłopak spoglądając prosto w oczy Dems.

- Wiem. Ja Ciebie też. - odchyliła głowę i pocałowała go.

- Ale Ja Ciebie mocniej. - uśmiechnął się.

- No dobrze. - Również się uśmiechnęła.

- Too, jakie plany na dalszą część wieczoru? - zabawnie poruszył brwiami.

- Hmm... A co byś chciał? Ja bym jeszcze poleżała w tej wannie.

- Dobrze, więc będziemy sobie leżeć... – ponownie strzelił uśmiechem.

- Dobrze... - Powiedziała wolno i przysunęła się jeszcze bliżej Liam’a po czym zaczęła chlapać go woda po twarzy.

- Ejj?! Co to miało być? - zaśmiał się i zaczął robić to samo co jego partnerka.

- Niic. - zmieniła pozycje. Klęczała teraz na przeciwko niego.

- U Ciebie wszystko, zawsze to "niic", a i tak ciągle się za tym coś kryje...

- No trudno. - Pochyliła się nad nim. Chłopak złapał ja za pośladki. Dziewczyna zaczęła go całować namiętnie i z pożądaniem. Liam przyciągnął ją i mocno do siebie przycisnął.  Dems oparła dłonie na jego udach...

- To jak? Masz na coś ochotę? - Wymruczała.

- Na to samo co Ty kochanie... - ponownie namiętnie ją pocałował. 

- A gdzie był bardziej wolał, tu czy na łóżku?

- Miejsce nie ma znaczenia.

- No to zaopiekuj się mną teraz... - uśmiechnęła się.

Chłopak nie czekał na nic więcej. Momentalnie zaczął sprawiać przyjemność swojej dziewczynie. Obojgiem władały takie same uczucia. Dziewczyna wyginała się z rozkoszy…

- To może teraz kolacja? - Wyszeptał jej do ucha masując jej brzuch.

- Jeśli zrobisz. - uśmiechnęła się. Wyszedł z wanny, a za nim dziewczyna. Złapał ja za rękę i udał się pod prysznic. Tam od razu przywarł ją do ściany całując namiętnie.

- To był podstęp? - zaśmiała się na chwile przerywając pocałunki.

- Najpierw trzeba się wykąpać. - Powiedział kładąc dłonie na jej plecach.

- Przed chwilą się kąpaliśmy... - pocałowała go.

- Przed chwilą robiliśmy coś innego... - również ją pocałował.

- No to teraz czas na kolację. - zaśmiała się głośno i wyszła z kabiny. 

                                                           *** 

Demi i Liam leżeli w łóżku okryci jedwabistym prześcieradłem co chwile karmiąc się kawałkami kurczaka. Byli szczęśliwi, cieszyli się sobą, swoją obecnością.  Lecz romantyczne chwile nie trwały długo. Dems zaczęła temat, którego Liam najbardziej się obawiał. Temat dziewczyny, którą on tak bardzo gardził.

- Wiesz... Martwię się o Megg. Może powinnam do niej zadzwonić? - spytała.

- Demi proszę Cię... - jęknął.

- Liam, o co Ci znowu chodzi?

- Nie zaczynaj znów jej tematu. Nie teraz.- poprosił błagalnym tonem.

- Ale ona jest moją przyjaciółką. Boję się o nią.- wyjaśniła.

- Demi wiem, ale nie teraz. Nie niszcz tej chwili.

- Ale jej się mogło coś stać. Zadzwonię do niej...- stwierdziła i lekko się podniosła, by sięgnąć po telefon.

- Nie.

- Czemu?

- Musisz teraz? Miałaś na to tyle czasu.

- No wiem, ale jakoś tak teraz mnie tchnęło, żeby zadzwonić... - spuściła głowę.- Poza tym. Ty zawsze możesz zadzwonić do swojego przyjaciela i wtedy ja nie mam nic do gadania...- zaczęła.

- Ale Ty nic nie masz do Niall'a, a ja jej nie lubię… I Ty o tym dobrze wiesz. – westchnął.

- Musisz zawsze się czepiać, kiedy o niej wspomnę?! - odsunęła się od niego.

- Ale przez nią są same problemy.

- Nie prawda, my nie mamy przez nią problemów, a to ona cierpi najbardziej. Ja chcę jej tylko pomóc!

- Rób sobie co chcesz. – wstał, ubrał się i wyszedł.

Demi westchnęła głęboko. Nie wiedziała co ma robić. Oboje byli dla niej ważni. Liam nienawidził Megg, a Megg nienawidziła Liam’a. Dwie najbliższe jej osoby się nie tolerują, a ona nie chce wybierać pomiędzy przyjaciółką, a chłopakiem. Czuła się rozerwana. Wzięła do ręki telefon i wybrała numer do brunetki. Próbowała się do niej dodzwonić kilka razy, ale na marne. Numer nie odpowiadał. Komórka Megg była wyłączona. Dems była załamana, cały czas wznawiała połączenie. Nie dawało to rezultatów. Po kilku nieudanych próbach nawiązania kontaktu ze swoją przyjaciółką, blondynka odłożyła telefon na stolik nocny. Głęboko westchnęła i ze świstem wypuściła powietrze z płuc.

Liam już dawno spał w salonie przykryty kocem. Był zły na Demi. Nie chciał już nigdy słyszeć o Megg. Nie lubił jej, bo za każdym razem kiedy pojawiała się w ich życiu- przynosiła jakieś kłopoty. Tak, za KAŻDYM razem... 

                                               *Kilka dni później*

Demi wciąż była pokłócona z Liam’em. On spędzał całe dnie i noce u swojego przyjaciela. Dziewczyna miała już dość tego wszystkiego. Nie chciała wybierać pomiędzy nimi. Przecież tak po prostu nie zniknie i nie ucieknie.

Dziewczyna była głodna. Szybko poszła do kuchni, otworzyła lodówkę, a tam świeciło pustkami. Blondynka postanowiła pójść na zakupy. Ubrała się ciepło i wyszła z domu.
Dems chodziła po sklepie w poszukiwaniu potrzebnych rzeczy. Jej uwagę przykuła ulotka z promocją na kosmetyki. Wczytała się w nią do tego stopnia, że na kogoś wpadła.

- Przepraszam.- powiedziała od razu.

- Nic się nie stało, Demi.- odrzekł niebieskooki z wielkim uśmiechem na twarzy.

- Ooo...Hej Lou. - pocałowała go w policzek.

- Co tam? - spytał nadal się uśmiechając. 

- Jakoś leci.- urwała szybko.-  A u Ciebie?

- A dobrze, nawet lepiej niż dobrze... - zaśmiał się.- Znów jestem z Harry'm.

- Że co? - była w zupełnym szoku. Stała w bez ruchu.

- No tak. Co Cię tak dziwi? - spytał.

- Nic, ale on... dobra nie ważne. - próbowała sobie wszystko poukładać. - To szczęścia. - starała uśmiechnąć się szczerze.

- On co? - spytał nie zważając na drugą część jej wypowiedzi.

- Nie nic. – urwała i uśmiechnęła się.

- Dobra, nie zabieram Ci więcej czasu. Lecę dalej, bo muszę zrobić coś na kolację...- uśmiechnął się.

- Pa. - pocałowała go w policzek i udała się na dalsze zakupy.

Dziewczyna czuła, że to czego się dowiedziała chwilę wcześniej nie wróży nic dobrego. I miała w stu procentach rację. Ale jeszcze wtedy nie wiedziała jakie to wszystko będzie miało konsekwencje…

***

Hmm...to może zacznijmy od tego, że co się stało z komentarzami? Wiemy, że nie mamy ich nie wiadomo ile ale zawsze było około 10-11. A teraz tylko 5. Trochę nam smutno z tego powodu, ale rozumiemy. Szkoła. Same czasami nie mamy czasu nawet się podrapać.

Staramy się reklamować nasze opowiadanie jak tylko można. Wiem, że to wkurzające dostawać takie wiadomości po kilka razy jak nie jest się zainteresowanym blogiem czy już się go czyta. Ale chcemy aby jak najwięcej osób je czytało. Robimy to z myślą 'A może komuś się spodoba i będzie je czytał'. Po prostu...staramy się i to bardzo. Wkładamy w to bardzo dużo siebie i swoje serce. Przez to chcemy aby jakieś większe grono osób to czytało. Nawet nie wiecie ile radości sprawia nam najmniejszy komentarz. Nawet jeśli jest to zwykłe 'super' to i tak jest to znak, że ktoś to czyta.

Jest naprawdę dużo wyświetleń w jeden dzień. Czasami jest ich nawet 100, a komentarza czy choć jednej reakcji nie ma. Smutno nam trochę... 

Wiemy, że w pewnych momentach opowiadania jest też nudno. Coś się ciągnie i ciągnie i nie ma sensu. Jest też tak, że jeden rozdział jest długi i ciekawy, a inny właśnie taki nie jest. Staramy się. Czasami właśnie w takich rozdziałach jest coś ważnego.

Tak więc prosimy jeśli ktoś przeczytał rozdział, dwa...niech skomentuje. To nie trwa długo. Nie idźcie z myślą, że ktoś inny to skomentuje. Prosimy.

No to trochę się rozpisałyśmy, ale chciałyśmy napisać co nam leży na sercu.

Kochamy was! <3

Megg i Dems