Rozdział 35

Jakiś czas później…

Zaczynała się już druga połowa czerwca… Niall doszedł już do siebie. Oczywiście tylko i wyłącznie pod względem zdrowia i swojego stanu po wypadku. Chłopak nie potrafił pogodzić się z tym, że Megg go opuściła. Wciąż obwiniał o to samego siebie. Szukał swojej winy w ich rozstaniu. Wiele nieprzespanych nocy, ciągle pogarszało jego stan psychiczny. Chłopak zamykał się w sobie i nie był już taki jak dawniej. Wiedział, że odmienić go może tylko Megg…

Margaret również nie była w najlepszym stanie psychicznym. Ciągle rozmyślała o Harry’m i Niall’u. Wiedziała, że nie może być ani z jednym z nich, ani z drugim, lecz bezustannie tęskniła zarówno za Styles’em jak i za Horan’em. Nie mogła wybaczyć sobie tego, że wtedy wsiadła do samochodu blondyna i pojechała z nim do jego mieszkania… Ta decyzja przeważyła nad wszystkim. To dzięki niej to wszystko się wydarzyło. Przez to dziewczyna pokochała niebieskookiego. Co byłoby gdyby wtedy zdecydowałaby się wrócić do Manchasteru…? 

*** 

Tego dnia wszystko pachniało tą samą monotonią, co zwykle. Dziewczyna obudziła się, zjadła porządne śniadanie, wzięła gorący prysznic i udała się do pracy. Tak, zatrudniła się jako kelnerka w jednej z miejscowych restauracji. Praca pozwalała jej oderwać się od ciągłych rozmów, do których nakłaniała ją jej starsza siostra - Alex. Czarnowłosa często próbowała wyciągnął z Margaret całą prawdę, lecz niestety dotychczas nigdy jej się to nie udało…

Blondyn siedział w restauracji. Obok siebie miał swoją ciemną walizkę. Co chwilę rozglądał się dookoła. Był w obcym miejscu, po raz pierwszy. Tak naprawdę, nie wiedział gdzie dokładnie się znajduje i gdzie dokładnie powinien się udać.

Nagle do jego stolika podeszła młoda, średniego wzrostu brunetka z długimi włosami. Chłopak od razu zmierzył ją swoim wzrokiem. Jego oczy zatrzymały się na widocznym już brzuszku… A kiedy spojrzał wyżej, spostrzegł, że dziewczyna jest zapatrzona w notes. Oczywiście… Poznał ją. 

- Co podać?- spytała przerzucając kartki notesu i wyczekując odpowiedzi.

- Megg? – bardziej stwierdził, niż spytał i zaniemówił. Zielonooka nie wiedziała, o co chodzi.

- Tak, ale…- kiedy poniosła wzrok nie wiedziała, co ma powiedzieć. Niall patrzył prosto w jej oczy. Megg nie mogła wydusić z siebie ani jednego słowa. Zamurowało ją. – Co podać? – ocknęła się, powtórzyła i spuściła wzrok na podłogę. Chciała zachowywać się tak jak gdyby nigdy nic się nie wydarzyło. Potraktować go, jako zwykłego, nic nieznaczącego klienta.

- Megg, nie udawaj- szepnął przyglądając jej się.

- Chcesz coś, czy mogę wracać do pracy?

- Tak, chcę.

- Co zamawiasz?- spytała.

- Ciebie. – odrzekł, marszcząc czoło.

- Niall- westchnęła. - Nie.

- Dlaczego nie chcesz ze mną porozmawiać? Wiesz, że miałem wypadek?- spytał, mimo tego, że znał odpowiedź.-  No pewnie, że wiesz. Kazałaś powiedzieć, że zmieniłaś numer…- wydusił z żalem.

- Wiem… Myślisz, że było mi łatwo to powiedzieć? – spytała, opierając ręce o stolik, przy którym Niall siedział.- To się mylisz… Ah, nieważne. Nie mam najmniejszej ochoty na rozmowę z Tobą. - chciała jak najszybciej zakończyć to niespodziewane spotkanie.

- Kiedy kończysz prace? Zaczekam na Ciebie. I tak nie mam, co robić…- dodał.

- Nie, Niall. Wracaj do domu. I tak nie będę z Tobą rozmawiać- stwierdziła i wyprostowała się.

- Nie wrócę. Mam czas. Mam bardzo dużo czasu… - odrzekł. Megg poczuła na sobie złowrogie spojrzenie szefowej „Co to za pogaduchy w pracy? Wracaj do roboty!”  kobieta podeszła do niej i rozkazała.

- Em...tak już. Ja tylko temu panu polecałam to, co najlepsze u nas – panna Richards spuściła głowę w dół i modliła się, żeby Niall nie palnął niczego, co pogorszyłoby ich sytuację.

- Tak, dokładnie- potwierdził, widząc zakłopotanie na prawie niewidocznej twarzy Megg. -Zamówię em… - spojrzał na menu – Zestaw numer siedem, poproszę.

- Dobrze. Pana zamówienie zaraz będzie gotowe. Za moment przyniosę.– posłała mu sztuczny uśmiech i odeszła od stolika.

Kilkanaście minut później do jego stolika podeszła już inna dziewczyna. Podała mu to, co zamówił i odeszła z uśmiechem. Chłopak siedział tam przez pewien czas i obserwował Megg, która, chcąc nie chcąc, musiała normalnie pracować. Kiedy dziewczyna w końcu zwróciła na niego uwagę i posłała mu burzliwe spojrzenie, chłopak westchnął tylko, zapłacił i opuścił lokal.

Kilka godzin później Megg wyszła już z pracy, była wykończona i tylko marzyła o długiej, odprężającej kąpieli. Kiedy stała pod restauracją i czekała, aż jej starsza siostra przyjedzie po nią swoim wielkim samochodem, podszedł do niej nie, kto inny jak Niall.

- Czekasz na kogoś? – dziewczyna usłyszała głos. Nie musiała się nawet odwracać. Wiedziała, że to on.

- Tak. - oznajmiła nie patrząc w jego stronę, tylko wymownie przewróciła oczami. 

- Znalazłaś sobie kogoś? – wyraźnie posmutniał.

- Taa… - rzuciła od niechcenia, nawet go nie słuchając. Ruszyła przed siebie w nadziei, że jej siostra zaraz się pojawi. I miała rację. Chwilę później podjechała po nią Alex.

- Kto to był?- spytała starsza siostra, kiedy Megg wsiadła do samochodu.

- Nikt ważny. – Megg uśmiechnęła się. Ten uśmiech wręcz bolał.

- Powiedz mi. Miałyśmy być szczerze, Margaret.- upomniała ją czarnowłosa.

- Oh no dobra… Niall- oznajmiła i odwróciła wzrok w przeciwnym kierunku, czyli za okno, po to by nie patrzeć na siostrę.

 - Ale po co on tu przyleciał? Przecież miesza w Londynie…

- Tak, w Londynie, a przyjechał, bo chciał ze mną porozmawiać.

- Dobrze. Pojedziemy do domu i o tym pogadamy. –oznajmiła Alex, widząc, że brunetka nie jest zbyt rozmowna.  Megg pokiwała głową i zapięła pasy.

*pół godziny później*

- No to mów…- zachęciła ją Alex, podając jej do rąk kubek z gorącą herbatą i siadając obok niej, na kanapie.

- No… Byłam w pracy i podeszłam do stolika…- zaczęła spokojnie, lecz po chwili, już nie miała ochoty na dalsze wyjaśnienia, więc zaczęła opowiadać szybko bez szczegółów i w skrócie.- Zapytałam, co podać i okazało się, że on tam siedzi. Później chciał ze mną rozmawiać. Powiedziałam, że nie chcę… Jeszcze chwilę po tym szefowa opieprzyła mnie za rozmawianie z klientem. On zamówił, zjadł i wyszedł…

- A teraz? Przed restauracją?

- Czekał, aż skończę pracę.- oznajmiła, ostrożnie biorąc łyk gorącego napoju.

- Dlaczego nie chcesz z nim porozmawiać? Nie widzisz jak on się stara? Przecież sama wiesz, że go kochasz… A serca nie da się oszukać…  

- Ale problem w tym, że już nie chcę do tego wracać. To zamknięty rozdział. - odstawiła kubek na stolik, ponieważ zaczął parzyć jej delikatne dłonie.

- A ja myślę, że trzeba go znów otworzyć. Nie można zmarnować takiego uczucia! Będziesz żałować tego do końca życia…- stwierdziła, wzdychając i przyglądając się twarzy swojej młodszej siostry, z której na kilometr można było wyczytać, że w jej głowie kłębi się wiele sprzecznych myśli.

- Myślę, że nie będę żałować tej decyzji. Wiesz… długo ją podejmowałam.- tłumaczyła. Jej wzrok był wbity w podłogę.  

- Ale kochanie… ja widzę twoje uczucia, w twoich oczach, jak o nim mówisz… Nie ważne, czy źle, czy dobrze, chociaż ani raz nie powiedziałaś o nim źle…- ‘nacinała’ cienką nić, jaką były uczucia Megg. Delikatnie i świadomie nakłaniała ją, by ta wybrała Niall’a.

- Bo nie ma w nim niczego, co jest złe…- stwierdziła.

- No widzisz. Proszę, porozmawiaj z nim, jeśli nie chcesz zrobić to dla niego, lub dla siebie to zrób to dla mnie.  Szczerze, powiedz mu wszystko, naprawdę wszystko. Jeśli to zaakceptuje to dobrze, jeśli nie to droga wolna... Ja wiem, że bardzo go kochasz. - lekko dotknęła swoją rozgrzaną dłonią, ramienia Megg, dzięki czemu na jej ciele pojawiła się gęsia skórka.

- Bo go kocham, ale nie chce mu mówić wszystkiego… Są rzeczy, o których nie wie nikt prócz mnie i… Harry’ego. – imię bruneta powiedziała ciszej.

- Powiedz mu to. Ja tego nie wiem, ale on powinien. Wiesz… Nie będę się powtarzać – uśmiechnęła się.

- Ale… nie powiem mu tego. Wstydzę się. - spuściła głowę.

- Nie wstydź się, nie masz czego. Jak tak bardzo chce poznać prawdę to mu ją powiedz. - Alex była bardzo cierpliwa. Wciąż wałkowała z Megg ten sam temat i wciąż brunetka była niepewna. Czarnowłosa wiedziała jak rozmawiać ze swoją młodszą siostrą…

- Nie wiem… Zastanowię się nad tym.

- Proszę… Dla mnie?- zachęciła ją patrząc na jej ledwo widoczną twarz.

- A co z Harry’m?- szybko zmieniła temat.

- Sam Ci powiedział, żebyś była z Niall’em... Więc rozdział z nim powinnaś zamknąć. - zasugerowała.

- Ale ja nie potrafię.

- Nadal kochasz ich obu? – spytała ciemnooka, a Margaret skinęła głową.-  Przepraszam, że to powiem, ale powinnaś przestać kochać Harry’ego i wyrzucić go ze swojego życia. To Niall jest tym właściwym. – po tych słowach Megg po prostu wstała i wyszła z salonu. – Powiedziałam coś nie tak? Wiedziałam…- Alex podążyła za nią.

- Chcę być sama. - oznajmiła szybko Megg i weszła do swojego pokoju. Zabolały ja słowa ‘powinnaś przestać kochać Harry’ego’. Przecież miłość to nie jest uczucie, którego od tak możemy się pozbyć. Kochamy, często mimo tego, że nie chcemy. Miłość nie wybiera. To uczucie jest zbyt silne, żeby mogło być tak po prostu usunięte, wymazane. Alex widocznie nie potrafiła tego zrozumieć. 

- Nie zostawię Cię samej. Możemy się nie odzywać, ale masz siedzieć przy mnie!

- Nie, chcę posiedzieć sama. 

- Proszę. Zaniedbałam Cię i chcę to naprawić. - stwierdziła Alex, zatrzymując Megg. Nagle brunetka dostała sms-a. Jego treść dobiła ją jeszcze bardziej. 

Megg, kochanie… Proszę, porozmawiaj ze mną. Proszę… ~ Twój na zawsze, Niall. 

- I co, co ja mam teraz zrobić? – brunetka podała siostrze swój telefon. 

- Porozmawiać z nim szczerze. Mówiłam Ci już… I zamknąć rozdział z Harry’m.

- Jak mam zamknąć rozdział z nim związany skoro on być może jest ojcem mojego dziecka?!- wrzasnęła z bezradności.

- Ale Cię skrzywdził i to bardzo. Nie wierzę, że mogłabyś z nim teraz być po tym wszystkim, co Ci zrobił! – podniosła głos, lecz już chwilę po tym, westchnęła głośno i przełknęła ślinę, kontynuując swoją wypowiedź, już normalnym tonem. - A Niall… On chce wychować to dziecko z Tobą. Przecież wiesz jak jest…

- Wiem, ale w Harry’m jest teraz coś innego…

- Nie mówiłaś mi o tym… – usiadła na łóżku, co oznaczało kolejną rozmowę.

- Mogłam się nie odzywać…- westchnęła głośno i przewróciła oczami.

- Przestań. – uśmiechnęła się lekko. – Jesteś moją siostrą… Możesz mówić mi wszystko.

- No dobrze… Bo… on normalnie rozmawiał ze mną wtedy na lotnisku… Nie bałam się. Nie miałam, czego i… i on…prawie płakał, kiedy się dowiedział, że nadal go kocham. - oznajmiła spuszczając głowę.  Alex pierwszy raz nie wiedziała, co powiedzieć. - Widzisz…- westchnęła brunetka.- Też nie wiem, co zrobić.

- Musimy teraz dużo rozmawiać, musisz mówić mi dużo szczegółów. Będziemy to analizować, to naprawdę Ci pomoże.- stwierdziła po chwili namysłu.

- Nie wiem, co mam dalej zrobić. Kompletnie nie wiem.

- Rozmawiać ze mną. Wiesz co, może porozmawiam z Niall’em. Hm? – zaproponowała.

- Nie. – zareagowała niemal od razu.  – Sama to zrobię. Jutro po pracy.- dziewczyna wiedziała, że jeśli jej siostra wtrąci się w tą sprawę, to nie skończy się najlepiej, dlatego dla świętego spokoju, postanowiła w końcu wziąć sprawę w swoje ręce.

- Nareszcie. – uśmiechnęła się i mocno przytuliła Megg.

- A teraz proszę…Czy możesz mnie zostawić samą?

- Jasne kochanie. Idę do siebie. Jak coś to mnie wołaj. Dobranoc – pocałowała ją w czoło i wyszła.

- Miłych snów…

Kiedy Megg została sama w pokoju, powoli wyciągnęła telefon z kieszeni swoich rozciągniętych dresów i obracała go w rękach, zastanawiając się czy sms do Niall’a będzie dobrym posunięciem. Zdecydowała. Zaryzykowała. Szybko wystukała na małym ekranie kilka słów i wpisała numer do blondyna. 

Ale obiecaj, że to będzie nasza ostatnia rozmowa… - Megg.

Nie mogę Ci tego obiecać. – Niall.

Niall, mogę się z Tobą spotkać w parku obok kawiarni, w której pracuję. Jutro po pracy, po 20. Nie będę długo. – Megg.

Dobrze. – Niall.

Następnego dnia oboje stresowali się przed tą rozmową. Megg ciągle w pracy denerwowała się, była roztrzęsiona i nie wiedziała, co ma ze sobą zrobić. 

Chciała żeby ten dzień jak najszybciej się skończył. A kiedy jej praca zakończyła się, a dziewczyna szła już na spotkanie, do parku, to jednak zdecydowała, że wolałaby nadal być w restauracji…

- Dziękuję, że przyszłaś. - odezwał się Niall wstając na widok, idącej w jego stronę brunetki.  Megg nie odezwała się, tylko usiadła obok niego, na ławce.

- Wiesz dokładnie, o co mi chodzi. – westchnął. 

- No i co?

- Powiedz mi to. Porozmawiajmy szczerze. Wiem, że kiedy mówiłaś mi, że mnie nie kochasz, kłamałaś.- stwierdził ze stu procentową pewnością.

- Bo nie chcę Cię już kochać. To wszystko mnie męczy. Nie chce kochać ani Ciebie, ani Harry’ego, ale kocham Was obu…- westchnęła głośno.

- Rozumiem Cię, ale proszę powiedz mi to, co ukrywasz przede mną i przed Demi. Nie powiem jej tego. Obiecuję Ci to.- zarzekał się.

- Nie chcę.- odwróciła głowę w przeciwnym kierunku.

- Megg proszę. Zrozum to, że ja chce być z Tobą. Ja nie potrafię bez Ciebie żyć.- szepnął. 

- Wiesz jak te słowa mnie bolą?

- Chcę sprawić, żeby nie bolały.- chciał przybliżyć się do dziewczyny, lecz stwierdził, że to nie będzie najlepsze posunięcie z jego strony, dlatego został w miejscu i powoli wypuścił powietrze z płuc.

- Ale bolą!

- Megg proszę…- nadal ją nakłaniał.

- Niall, nie chcę Ci o tym mówić. Wstydzę się tego.- spuściła głowę i nerwowo zaczęła bawić się małym guziczkiem od niebieskiego sweterka, który miała na sobie.

- Nie wstydź się. Mnie nie musisz. Zrozumiem to, co by to nie było…

- Niall przepraszam Cię, ale sądzę, że nie powinieneś tu przyjeżdżać. – zdecydowanie wstała z ławki. Chłopak zrobił to samo.

- Meggi. Proszę Cię... – w jego oczach zaczęły zbierać się łzy.

- Czy Ty kiedykolwiek sobie odpuścisz?

- Wątpię w to.- stwierdził, a po policzku Megg spłynęła łza. Niall przybliżył się od niej i otarł ją. 

- Niall… - szybko zabrała jego dłoń ze swojego policzka. – Proszę… - blondyn zignorował to. Wytarł resztę jej łez i przez chwile gładził jej policzek kciukiem. Dziewczyna zamknęła oczy. – Nie! – otrząsnęła się i zabrała jego dłoń.

- Nie odrzucaj mnie…proszę… - szepnął.

- A ja Cię proszę, żebyś mnie nie dotykał.

- Ja…ja dla Ciebie zrobiłbym wszystko, a Ty mnie odrzucasz… 

- Niall zrozum, że nie mogę z Tobą być. Przykro mi, bo wiem, że jesteś tym jednym… I nie wiem, po co Ci to mówię…- skarciła się pod nosem.

- Mówisz mi to, bo mnie kochasz…  

- Przepraszam. – brunetka odwróciła się by odejść. Niall delikatnie złapał ją za dłoń. – Mówiłam, żebyś mnie nie dotykał. – mówiła, z trudem hamując łzy.

- Nie potrafię.- odrzekł.

Żadne z nich nie zauważyło, że całej tej sytuacji, od początku, przyglądała się starsza siostra Megg- Alex. Czarnowłosa, co prawda nie słyszała ich rozmowy, lecz pojechała tam, na wszelki wypadek, gdyby coś działo się z brunetką.

- Niall… jestem zmęczona. Od, rana siedziałam w pracy… - próbowała się wykręcić.

- Możemy iść do Ciebie. Usiądziemy spokojnie i porozmawiamy.- nadal nie odpuszczał. Czuł, że to może być ostatnia szansa na to, by ubłagać i przekonać Megg, żeby zgodziła się do niego wrócić.

- Dobrze…wiesz…zaraz zadzwonię po moją siostrę. Przyjedzie po mnie... – westchnęła i wyciągnęła telefon.

- Przejdźmy się…Megg proszę. Ja już tak dłużej nie potrafię, cholernie za Tobą tęsknię, za Twoim dotykiem, śmiechem, łzami…za maleństwem. - wymieniał.- Megg…

- Do mojego domu jest bardzo daleko. – oczywiście, skłamała.

- Zamówię taksówkę.

- Nie! Nie, nie… już dzwonię po Alex…- zaczęła wykręcać numer, czarnowłosej.

- Megg, proszę…

- Ale…wiesz, że ona w domu i tak będzie.

-  Zrozumie to. Pojedzie do jakiejś restauracji, czy koleżanki.- strzelał.  

- Dobra. Zamawiaj. – westchnęła.

Kiedy Alex zobaczyła, że Megg i Niall wsiadają do taksówki, szybko odjechała, tak by znaleźć się w domu przed nimi. Udało jej się. Była w domu około sześć minut przed przybyciem młodszej siostry.

- Właśnie miałam po Ciebie jechać.- oznajmiła czarnowłosa, spoglądając na młodą pannę Richards. 

- Nie było potrzeby.– brunetka wciąż miała łzy w oczach.

- Czemu płaczesz? –spytała, po tych słowach zobaczyła Niall’a, wyłaniającego się zza pleców zielonookiej. Spojrzała na nią podejrzliwie, by brunetka nie domyśliła się, że Alex o wszystkim wiedziała. Megg spuściła głowę. – Mam was zostawić samych, tak?

- Jakbyś mogła…

- Dobrze. – przytuliła Megg. – Jestem z Ciebie dumna, kochanie. – wyszeptała jej do ucha.

- Jeszcze nie masz powodu, by być dumna.– również wyszeptała.

- Chcesz z nim porozmawiać. Już jest dobrze. – uśmiechnęła się. – Dobrze, jakby coś było nie tak, to dzwoń. Pa. – powiedziała już normalnie i wyszła.

- Niall…poczekaj chwilę. Ja muszę wziąć prysznic.– wybełkotała. – Idź do mojego pokoju. Po schodach i pierwszy pokój na prawo, białe drzwi.- oznajmiła i zniknęła za dużymi drzwiami łazienki.

Chłopak skinął głową i udał się na górę. Kiedy znalazł się w pokoju Margaret, zauważył mnóstwo starych fotografii. Niektóre przedstawiały całkiem malutką brunetkę, inne zaś były nieco nowsze. Niall jeszcze nigdy nie widział tak dużej ilości zdjęć, znajdujących się w jednym pomieszczeniu. Jedna ściana cała była obklejona mnóstwem fotografii. Horan długo przyglądał się tym obrazkom. Na jednym z nich znalazł Megg stojącą w objęciach Harry’ego. Chłopak od razu westchnął głośno i postanowił zaprzestać oglądaniu zdjęć. Usiadł na dużym, białym, obrotowym fotelu i spokojnie czekał na zielonooką, która po kilku minutach zjawiła się w pokoju. Gdy weszła do środka na twarzy Horan’a od razu pojawił się nieśmiały uśmiech. Dziewczyna zmyła makijaż, a chłopak zawsze powtarzał jej, że bez makijażu jest jeszcze piękniejsza. Blondyn miał ochotę powiedzieć jej, że cudownie wygląda, lecz w ostatniej chwili zrezygnował. Megg podeszła do wielkiej komody i wyciągnęła czyste ciuchy.

- A teraz wyjdź na chwilę.– bardziej rozkazała niż poprosiła, Niall uśmiechnął się lekko i wyszedł za drzwi. Rozumiał ją. Dziewczyna przebrała się w czarne rurki i fioletową bokserkę, dzięki czemu dokładnie było widać jej już niemały brzuszek.- Możesz wejść.- oznajmiła i wpuściła chłopaka do środka. Blondyn od razu zwrócił uwagę na jej brzuch. Delikatnie uśmiechnął się i wszedł do sypialni. Margaret usiadła wygodnie na łóżku i okryła swoje nogi kocem.  Wtedy spojrzała w jego głębokie, niebieskie oczy, które przez łzy stały się jeszcze jaśniejsze i odpłynęła. Tym bardziej, że Niall również spoglądał w jej szaro-zielone tęczówki. Nagle panna Richards otrzeźwiała i spuściła wzrok na podłogę.

- Dlaczego to robisz?- spytał.

- Ale co?- zdziwiła się nadal patrząc w dół.

- Odrywasz ode mnie wzrok…

- Bo nie chcę…

- Proszę.- szepnął siadając obok dziewczyny. Megg popatrzyła na niego oczami pełnymi łez. 

- Powiesz mi wszystko?

- Ale… - rozpłakała się. 

- Proszę Cię, nie płacz. – chciał ją przytulić. Przechylił się do niej lekko, ale jednak zrezygnował. Nie chciał, żeby Megg czuła się nie komfortowo.

- Nie potrafię nie płakać… Wiesz jak ja tego żałuję...- szeptała pod nosem.

- Mogę Cię przytulić? Nie mogę patrzeć jak płaczesz…- ciężko było mu to powiedzieć.

- Nie, proszę nie… - położyła się na łóżku, po czym schowała twarz w poduszce.

- Nie potrafię… – delikatnie dotknął jej pleców i zaczął je gładzić. Megg nie protestowała. Nie miała na to siły. – Proszę Cię, przytul się do mnie. Nie mogę na to patrzeć…

- Nie mogę, bo jak już się do Ciebie przytulę…poczuję Twój zapach, poczuję Twój oddech, Twoją bliskość… Coś od czegoś przez tak długo próbowałam uciec…o czym próbowałam zapomnieć…

- Ale zrozum, że to nie może się tak skończyć.

- Niby czemu?- wybełkotała przez płacz.

- Bo Cię kocham, Megg! Ja nie potrafię bez Ciebie żyć…

- Przestań! Dobra powiem Ci to, ale wiedz, że po tym nie będziesz chciał mnie znać – nerwowo usiadła, przez co poczuła ukłucie w podbrzuszu, lecz zignorowała to.

- Mów… - poprosił spokojnie.

- Bo…ja…- zacięła się na samą myśl o tym, że już zaraz jej tajemnica wyjdzie na jaw. Nie potrafiła wyobrazić sobie tego jak Horan to przyjmie. – Ja…- znów nie potrafiła ubrać tego we właściwe słowa. Bała się powiedzieć prawdę, bo wiedziała, że to, co robiła było złe. - Ja oszukiwałam starszych ode mnie facetów… - wydusiła w końcu i zauważyła jak niebieskie oczy Niall’a robią się większe i większe.- Uwodziłam ich… Kiedy oni zostawiali mnie samą, po to żebym się przygotowała, to ja okradałam ich z wszystkiego z czego mogłam i uciekałam… - chlipnęła.- Znikałam z ich życia… Oszukiwałam ich… – kiedy skończyła, odwróciła głowę w drugą stronę. Tak, żeby nie patrzeć na Niall’a.

- Kiedy to było? – zapytał spokojnie, choć był cały w szoku i zagubieniu. Nadal nie docierało do niego to, co Megg przed chwila powiedziała.

- Rok temu…może półtora…może dwa… - mówiła cicho nie patrząc na niego. Nie potrafiła się zdecydować.

- Skończyłaś już z tym, tak?

- No właśnie… ojciec Harry’ego był ostatnim facetem, którego oszukałam. Wtedy też byłam z Harry’m…

- Rozumiem. – odpowiedział szybko za nim skończyła. – Kiedy to było?

- Rok temu. Wtedy nakrył nas Harry. To właśnie była tajemnica, przez którą mnie szantażował od roku…- wyjaśniła. Blondyn spuścił głowę i zaczął myśleć.

- Robiłaś to… bo nie miałaś wtedy nikogo i brakowało Ci pieniędzy?- spytał patrząc w dół. 
- Miałam siostrę… ale wtedy nie było jej w domu. Byłam sama. Przysyłała mi pieniądze, ale nie było tego za dużo…  

- Dziękuję. – westchnął głośno podnosząc głowę.

- Nie masz za co… chciałeś znać prawdę, więc poznałeś.- wzruszyła ramionami, udając, że nic to dla niej nie znaczy.

- Ale dziękuję, bo wiem, że to było dla Ciebie ciężkie.- uśmiechnął się pocieszająco do dziewczyny.

Megg bez słowa wstała z łóżka z trudem. Podeszła do komody, wyciągnęła z niej dużą białą kopertę i podała ją Niall’owi.

- Co to jest?- spytał zaskoczony, przyglądając się jej.

- Za bilet do domu… pamiętasz?  Ukradłam Ci te pieniądze, więc teraz je zwracam. - wyjaśniła z grobową miną.

- Nie musisz. – odłożył kopertę na bok i złapał Megg za dłoń. – Zdradziłaś mi swoją tajemnicę i moje uczucia do Ciebie… - wstał, lecz ciągle patrzył na jej dłoń. – Nie zmieniły się ani trochę… - popatrzył jej w oczy. Megg wyrwała swoją dłoń i złapała się za głowę.

- Czy Ty rozumiesz, co właśnie powiedziałeś?- wybełkotała.-  Kochasz dziewczynę, która oszukiwała innych facetów, oszukiwała CIEBIE, kradła, kłamała, można powiedzieć, że się sprzedawała… Zraniła Cię, a Ty nadal brniesz w to bagno?- spytała z niedowierzaniem.

- To nie jest bagno… To jest przeszłość! Nie robisz już tego, nie jestem na Ciebie zły za to, że mnie okłamywałaś, rozumiesz? To było trudne do powiedzenia i w stu procentach to rozumiem. Fakt! Zraniłaś mnie, ale ja Cię rozumiem. Rozumiem i kocham…

Megg usiadła. Niall zrobił to samo. Dziewczyna popatrzyła na chłopaka z niedowierzaniem.

- Czy naprawdę jestem warta tego wszystkiego? Po co Ty to robisz?

- Bo dla mnie jesteś wyjątkowa, nigdy nie spotkałem takiej dziewczyny jak TY. Masz coś w sobie, co mnie do Ciebie przyciąga… A robię to, bo zakochałem się w Tobie. Zakochałem jak idiota.

- Nie mów tak o sobie! Nie jesteś idiotą.

- Zwariowałem na Twoim punkcie. Zrozum to!

- Nie potrafię tego zrozumieć.

- Dla mnie jesteś wyjątkowa. Nie obchodzi mnie, co mówią inni. Ja wierzę w Nas… - szepnął spoglądając na nią. Megg odwróciła głowę. Nie wiedziała, co ma zrobić, co powiedzieć. Niall również.

- Niall…- odwróciła się w jego stronę. – Ja nie mogę tak po prostu do Ciebie wrócić…

- Wiem, Megg. Dlatego będę się starał.

- Niall czy…my…czy możemy… - zaczęła głęboko oddychać i denerwować się.

- Co możemy? – zmarszczył brwi.

- To jest chyba rzecz, która zrani Cię dzisiaj najbardziej…- szepnęła tak, jakby sama do siebie.

- Mów. – powiedział cicho. Przestraszył się. Gula stanęła w jego gardle. Zaczął się denerwować…

- Czy możemy zostać przy…przyjaciółmi? – spuściła głowę.

Niall otworzył szeroko oczy. Głośno westchnął i wstał, po czym wyszedł z pokoju starając się zrobić to jak najbardziej spokojnie.

- Niall… - ciężko wstała z łóżka i poszła za nim.

- Miałaś rację, to zraniło mnie najbardziej… - odwrócił się. Jego oczy były już czerwone od płaczu. 

- Myślisz, że mnie to nie rani? Niall ja Cię kocham! Ale muszę… my musimy.

- Dlaczego musimy?

- Bo ja… ja na razie nie jestem na to gotowa. Przepraszam.

- Słuchaj… – przybliżył się do niej, cały czas mówiąc do niej łagodnym głosem. – Nie chcę, żebyśmy byli przyjaciółmi… Możesz do mnie zadzwonić zawsze, rozumiesz? O każdej porze, zawsze. Możesz ze mną porozmawiać o wszystkim, o czym tylko zechcesz. Ale jak będziesz gotowa to powiedz mi to. Proszę. Ja dla Ciebie zrobię wszystko. Zrobię wszystko, by z Tobą być… - ujął jej twarz w dłonie i pocałował w czoło. Udał się do wyjścia. 

- Niall… - pobiegła za nim. – Poczekaj!

Chłopak odwrócił się w jej stronę. Megg stanęła przed nim. Nie wiedziała, co się z nią działo. Chciała tego, ale wiedziała, że robi źle. Stanęła na palcach i delikatnie pocałowała go w usta. Niall nie wiedział, co się dzieje. Nie wiedział, co zrobić, stał nie ruszając się.

- Przepraszam. – wyszeptała.

- Nie masz, za co. Nigdy nie miałaś, za co przepraszać. - powiedział, kiedy jeszcze byli bardzo blisko siebie, po tych słowach dziewczyna odsunęła się od blondyna.

- Idź już, proszę Cię. Ja nie powinnam była tego robić…- stwierdziła, nie patrząc na Horan’a.

- Dobrze, że to zrobiłaś… - odwrócił się i wyszedł.

Megg szybko zamknęła za nim drzwi. Usiadła na podłodze obok nich i rozpłakała się. Płakała, płakała i nie potrafiła przestać. Już nawet nie miała na to sił. Skuliła się, ignorując to, że brzuch przeszkadza jej przy zginaniu kolan. Wciąż łkała.
 Po kilku minutach do domu weszła Alex. 

- Megg? Co się stało? – zamknęła drzwi na klucz i natychmiast uklęknęła przy młodszej siostrze. 

- Powiedziałam mu, że chcę żebyśmy zostali przyjaciółmi… - wyłkała.

- Dlaczego to zrobiłaś? – zmarszczyła brwi.

- Bo nie miałam na nic siły…

- Wiesz, że nie powinnaś tego mówić… - potarła jej ramie.

- Wiem… ale ja później jeszcze go… pocałowałam. - szepnęła wybuchając większym płaczem.

- Skomplikowałaś to jeszcze bardziej…

- Wiem…- westchnęła niezdarnie ocierając oczy.- Ja go kocham, ale wiesz ile pracowałam nad tym, żeby zapomnieć? Kiedy już mi się udało, on się pojawił.

- Jak dla mnie to dobrze, że się pojawił…

- Czemu?- zdziwiła się.

- Bo nie możesz go stracić, zrozum. On nie pojawił się w Twoim życiu bez powodu…

- Ale ja teraz nie chce się z nikim wiązać!

- Dlaczego?

- Po prostu nie chcę…

- Powiedz mi, dlaczego…- rozkazała ciepłym tonem, tak jak to miała w zwyczaju.

- Nie wiem, nie wiem, z którym mam się związać… Czy z Harry’m, czy z Niall’em…

- Z Niall’em, to on jest tym jedynym i musisz to wreszcie zrozumieć, kochanie. Nawet Harry Ci to powiedział…

- Ale coś mnie w Harry’m zadziwiło. Dlaczego on się tak nagle zmienił?- spytała spoglądając na Alex, oczami pełnymi łez.

- Nie powiem Ci tego…

- No właśnie.

- Powinnaś zamknąć rozdział z Harry’m. Naprawdę.

- Ale ja go kocham! Nikt nie potrafi mnie zrozumieć.

- Ty nie rozumiesz tego, że on Cię skrzywdził?  Nie pamiętasz jak przez niego cierpiałaś? On Cię bił… gwałcił…

- Wiem to, pamiętam…- skrzywiła się na samo wspomnienie tych wszystkich chwil.

- I to… i to ani trochę Cię od niego nie odtrąca?- spytała czarnowłosa. Megg pokręciła głową na ‘nie’. - Ja… ja już nie wiem, co mam Ci powiedzieć, ale wiem jedno... Nie bez powodu pocałowałaś Niall’a!

- Mam mętlik w głowie.

- Chodź. – pomogła jej wstać. – Idź do swojego pokoju. Przebierz się i połóż. Ja zaraz do Ciebie przyjdę, tylko wezmę prysznic.

- Dobrze. – szepnęła i udała się na górę. Przebrała się w wygodniejsze ciuchy i ułożyła na łóżku.  Po piętnastu minutach do jej pokoju weszła Alex, wykąpana i ubrana w piżamy.  Położyła się pod kołdrą, obok Megg i przytuliła ją.

- Będę tak z Tobą leżeć… Codziennie. Nie musisz już chodzić do pracy, jutro pójdziesz i się zwolnisz. Będziemy sobie leżeć, a Ty będziesz sobie myśleć, a w każdej chwili, kiedy tylko będziesz chciała zaczniemy rozmawiać... – uśmiechnęła się lekko.

- Ale ja chce Ci pomóc. Nie chcę być na Twoim utrzymaniu.- jęknęła.

- Jesteś moją siostrą, kochanie. I jesteś w ciąży, nie będziesz się przemęczać. A tak w ogóle to jak mnie nie było to zarobiłam trochę pieniędzy także nie jest źle…

- Ale ja się wcale nie przemęczam!- broniła się. Wiedziała, że praca była jej jedyną, odskocznia od tej całej sytuacji. To właśnie dzięki tej pracy brunetce udało, chociaż przez chwile zapomnieć o Niall’u, Harry’m, Dems… 

- Ale teraz będziesz odpoczywać i myśleć, bo teraz to jest Tobie potrzebne…- Megg uśmiechnęła się delikatnie.- No to sobie teraz myśl… -Alex przytuliła ją bardziej. – Podpowiem Ci okej? – uśmiechnęła się. – Niall... – wyszeptała jej do ucha.

 - Proszę, nie rób tego- szepnęła.

- Dobrze. Przepraszam, ale chcę, żebyś wiedziała, jakie jest moje zdanie.

- Wiem, jakie jest Twoje zdanie… -  trudem przełknęła ślinę i zamknęła oczy.  

***

Witamy Was po przerwie. Stęskniliście się? Mamy nadzieję, że tak. Co sądzicie o rozdziale? Czekaliście na niego, prawda?

Pytania:

1.Czy Megg dobrze postąpiła prosząc Nialla aby zostali przyjaciółmi, a później go całując?

2.Czy Niall tak łatwo odpuści?

3.Czy w przyszłości znów będą razem?

CZEKAMY NA WASZE ODPOWIEDZI :)

Jako, że miałyśmy przerwę chciałyśmy zobaczyć ile osób z nami zostało. A więc każdy kto przeczyta rozdział niech doda komentarz. Nawet zwykłe 'czytam' czy ':)'.

Widzimy się za tydzień!

Wasze Dems i Megg...